Jak poradzić sobie z traumą po molestowaniu i gwałcie?

[Gizi75]

Super Odonata,że możesz na niego liczyć mój mąż w takich przypadkach ironizował i łapał focha.Zostawałam sama z problemami.

[Odonata]

Doskonale rozumiem jak się wtedy czujesz. Byłam kiedyś z takim facetem który ciągle był zemnie nie zadowolony i ciągle słyszałam, że musi się za mnie wstydzić a ja skakałam w koło niego jak kretynka.

[Odonata]

Kiedyś wydawało mi się, że to nasi najbliżsi powinni być naszą podporą, to przykre, że jest zupełnie inaczej.

[franca]

Właśnie, tak powinno tak być, ale jak widać, nie zawsze tak jest. Tak jak w waszym przypadku, i w przypadku Dżast.:(((

[franca]

Zgadzam się z Gizi, to super, że masz partnera, na którego wsparcie zawsze możesz liczyć. :) Tylko jedno mnie jeszcze zastanawia: dlaczego uważasz, że nie powinien wiedzieć o Twoich lękach?

[Odonata]

Uważam, że są rzeczy o których nie powinno się mówić tej drugiej połowie, zwłaszcza jeśli wiesz, że pewne informacje mogą wiele zmienić na gorsze.

[franca]

Aha... Boisz się, że będzie się o Ciebie martwił? A psychoterapeucie powiedziałabyś o tych rzeczach?(to znaczy, gdybyś miała możliwości korzystania z psychoterapii)

[Odonata]

Bardziej boje się, że to bezpowrotnie odmieni nasz związek. Z terapeutą tak, myślę, że jestem gotowa na terapie i na to, żeby o tym rozmawiać.

[franca]

Odonata

Bardziej boje się, że to bezpowrotnie odmieni nasz związek.

Hmmm... Może to jest o wiele bardziej skomplikowane, niż mi sie wydaje...
A jeśli chodzi o tą terapię online, o której wcześniej wspominałaś, to na czym dokładnie miałoby to polegać? Ty i terapeuta pisalibyście do siebie, czy może rozmawialibyście przez skype?

[Odonata]

Tak rozmawiałabym z terapeutą przez skype, co bardzo mi nie odpowiada, trochę to dziwne. Mimo, że wydaje mi się, że jestem gotowa na terapię to wiem, że nie mogłabym prowadzić takiej rozmowy przez komunikator, to zbyt osobiste.

[franca]

Kurczę... A na pewno w Twojej okolicy nie dałoby się znaleźć terapeuty? Może takie coś pomogłoby Ci w jego wyszukaniu: http://ranking.parenting.pl/c/24,psycholog ?

[Odonata]

Niestety. Sprawdzałam już wiele razy, od najbliższego terapeuty dzieli mnie dystans ok 170 km. Może z czasem, kiedyś, zobaczymy.

[franca]

Aha. Ale pewnie teraz jest Ci bardzo ciężko z tym, że nie masz możliwości skorzystania z jego pomocy.:((

[Odonata]

Trochę tak.

[Gość manuela48]

witaj
Trudno w takiej sytuacji radzić jak się samemu tego nie doświadczyło !
Ale mnie w traumatycznych sytuacjach pomaga przelanie swoich myśli , swoją złośc na papier wtedy piszę i piszę sama ze sobą z całą szczerośścią o tym co myślę otym co czuję i wiem że tego nikt nie przeczyta , to takie jest moje odreagowanie na obsesyjne myśli !
Pisz i jeszcze raz pisz i nikomu nie dawaj do czytania sama przeczytaj po tygodniu i sama się dowiesz co cię w tej sytuacji najbardziej boli ! A nawet jak sama zdecydujesz to dasz do przeczytania psychoterapeucie, ale to będzie tylko twoja decyzja a jak nie zechcesz podrzyj smal i dalej pisz, pisz sama do siebie ! wyrzuć z siebie złośc i całą niesprawiedliwośc !!! pozdrawiam miło i życzę by ci w końcu słoneczko zaświeciło w serduszku :)

[franca]

Odonata

Trochę tak.

:(
Posłuchaj, a może jednak zrezygnowałabyś z tych wizyt u rodziny? Może chociaż na jakiś czas? Sama przyznałaś, że to pogarsza Twój stan. Może więc jednak lepiej, żebyś tym sobie nie szkodziła dodatkowo? Zwłaszcza, że nie masz na razie możliwości skorzystania z psychoterapii? Nie masz żadnego obowiązku do nich jeździć po tym, jak Cię potraktowali.
Natomiast na pewno powinnaś zatroszczyc sie o siebie, o swoje zdrowie. Każdy człowiek powinien o to dbać, a już szczególnie po takich ciężkich doświadczeniach, jak Ty. Może więc zrobisz to, co naprawdę powinnaś zrobić dla swojego dobra, zamiast zatruwać sobie życie w imię poczucia obowiązku, który jest tak naprawdę jakąś fikcją?

[Odonata]

To nie jest takie łatwe jak się wydaje. Nie da się tak z dnia na dzień odwrócić się od kogoś. A przynajmniej ja nie umiem tego zrobić i nawet nie umiem sobie tego wyobrazić. Wyrzuty sumienia by mnie zjadły, nie umiem taka być.

[franca]

Odonata

To nie jest takie łatwe jak się wydaje. Nie da się tak z dnia na dzień odwrócić się od kogoś.

Nie mówię, że to jest łatwe i że z dnia na dzien masz się od nich odwrócic. Ale mogłabyś spróbować stopniowo przestać się z nimi kontaktować. Na przykład, na początku nie kontaktować się z nimi przez miesiąc(albo nie wiem, może 2 tygodnie, jak wolisz). Nie powiedziałam też nigdzie, żebyś NA ZAWSZE urywała ten kontakt. Wydaje mi się też, że z czasem, gdy poczujesz się przez to lepiej, to inaczej na to spojrzysz, spokojniej. I bez tych strasznych wyrzutów sumienia, które teraz odczuwasz na samą myśl o tym.:( Dlatego myślę, że mogłabyś chociaż spróbować, to na pewno nie zaszkodzi.
Kurczę... Oni tak Cię skrzywdzili, a Ty czujesz takie wyrzuty sumienia w związku z myślą o odcięciu się od nich, chociaż to może Ci naprawdę pomóc. To jest tak bardzo, bardzo, bardzo niesprawiedliwe.:(((

[Gizi75]

"Kurczę... Oni tak Cię skrzywdzili, a Ty czujesz wyrzuty sumienia w związku z myślą o odcięciu się od nich, chociaż to może Ci naprawdę pomóc. To jest tak bardzo, bardzo, bardzo niesprawiedliwe.:((("
Franca
to właśnie na tym polega manipulacja rodzinna,wiem bo to też przeszłam.Odcięłam się dopiero jak mama wyszła drugi raz za mąż i jej mąż tak ją przekabacił,że na mój ślub przyszła życzenia złożyła i poszła.
Trzeba bardzo mocno dostać w d.... żeby się wycofać ale wyrzuty sumienia chyba pozostaną na zawsze.Jest to trudne do opisania trzeba przez to przejść samemu żeby to zrozumieć.

[franca]

Gizi75

Franca
to właśnie na tym polega manipulacja rodzinna,wiem bo to też przeszłam.Odcięłam się dopiero jak mama wyszła drugi raz za mąż i jej mąż tak ją przekabacił,że na mój ślub przyszła życzenia złożyła i poszła.

:(

Gizi75

Trzeba bardzo mocno dostać w d.... żeby się wycofać ale wyrzuty sumienia chyba pozostaną na zawsze.Jest to trudne do opisania trzeba przez to przejść samemu żeby to zrozumieć.

Tak, ale przecież Odonata już naprawdę bardzo mocno dostała od tej swojej rodziny, wystarczająco mocno. Dlaczego ma dłużej przez tych ludzi cierpieć? Wiem, że do końca nie rozumiem Waszych odczuć, i pewnie nigdy nie zrozumiem. Jednak wydaje mi się, że wiem wystarczająco dużo, aby rozumiec, że to wszystko jest naprawdę cholernie niesprawiedliwe, ta cała sytuacja.

I właśnie, Gizi, powiedziałaś, że Tobie mimo wszystko udało sie w końcu odciąć od tych, którzy powinni Cię wesprzeć, ale Cię zawiedli, to Odonacie też się może udać, prawda?

[Odonata]

Ja nawet, nie potrafię sobie wyobrazić tego wszystkiego. Mieszkam za granicami Polski, ale mieszkam kilkanaście minut od mamy i od siostry a tata przyjeżdża tu kilka razy w roku na urlop. Nie powiem, że tata jak przyjeżdża to siedzi ciągle zemną bo nie kryje, że większość czasu spędza z moją mamą i siostrą. Z mamą też widzę się raz w tygodniu. Dzwoni i mówi, że przyjdzie, to co mam powiedzieć. Nie, nie przychodź bo się odcinam? Ostatnio był tu tata i raz zadzwonił, że przyjdzie a ja bardzo tego nie chciałam bo miała jeden z tych gorszych dni. Powiedziałam, że przepraszam, ale wychodzimy na cały dzień. Tata i tak przyszedł a ja wyszłam na kretynkę kiedy tylko otworzyłam mu drzwi. A jeśli powiem o co mi chodzi, już to widzę, tata złapie się za serce, mama wpadnie w histerie a siostra na początek obrzuci mnie pogardliwym spojrzeniem a potem będzie mnie moralizować dopóki nie przeproszę wszystkich i nie przyznam, że nie zasługuję na swoich rodziców. Już to przerobiłam a potem cały dzień musiałam przepraszać mamę. Chyba już tego nie chcę.

[Gizi75]

"Tak, ale przecież Odonata już naprawdę bardzo mocno dostała od tej swojej rodziny... Wystarczająco mocno... Dlaczego ma dłużej przez tych ludzi cierpieć? "

Franca zgadzam się z Tobą ale jeszcze nie dojrzała do tak trudnej decyzji.Trzeba mieć bardzo dużo siły żeby coś takiego zrobić.Mi też nie poszło łatwo,bo moja mama zaczęła pić i wmawiać mi,że to przeze mnie pije,a ja miałam wyrzuty sumienia,że dobijam matkę.Strasznie się bałam,bo mieszkałyśmy na 4 piętrze ja wychodziłam np do pracy,a ona potrafiła stanąć na parapecie i krzyczeć idę do ciebie.Tata już nie żył niestety.Dopiero jak mnie zabolało jej postępowanie jak ona wyszła za mąż mogłam zebrać się w sobie i powiedzieć sobie dość.Niestety zbierałam się bardzo długo bo chyba 6 lat po jej ślubie ale lepiej późno niż wcale.Robiłam to małymi kroczkami żeby aż tak tego nie odczuła ale robiłam to systematycznie i co ważne nigdy jej nie okłamywałam.Jak powiedziałam,że mam coś do załatwienia i nie mogę przyjść to tak było.Nigdy nie powiedziałam tak na zasadzie nie,bo nie.Nasze spotkania stawały się co raz rzadsze zamiast co dwa/trzy dni starałam się co trzy/cztery dni jak się przyzwyczaiła to co cztery/pięć.Teraz spotykamy się raz na miesiąc lub półtora i jest ok.Fakt,że przez telefon rozmawiamy częściej ale też nie za często.Nauczyłam się mówić przepraszam ,ie mogę teraz rozmawiać.
Odonata jest to bardzo bardzo trudne i bolesne dla Ciebie ale uwierz mi,że warto to zrobić dla siebie.

[franca]

Gizi75

Strasznie się bałam,bo mieszkałyśmy na 4 piętrze ja wychodziłam np do pracy,a ona potrafiła stanąć na parapecie i krzyczeć idę do ciebie.

Ja pier*lę... I to wszystko po to, żeby wbić Cię w poczucie winy... Czysta podłość... Ale nie dziwię Ci się, że się tak bardzo bałaś...

Gizi75

Robiłam to małymi kroczkami żeby aż tak tego nie odczuła ale robiłam to systematycznie i co ważne nigdy jej nie okłamywałam.Jak powiedziałam,że mam coś do załatwienia i nie mogę przyjść to tak było.Nigdy nie powiedziałam tak na zasadzie nie,bo nie.Nasze spotkania stawały się co raz rzadsze zamiast co dwa/trzy dni starałam się co trzy/cztery dni jak się przyzwyczaiła to co cztery/pięć.

No właśnie ni też chodziło o to, żeby to robić stopniowo, wcale nie o to, żeby tak z dnia na dzien sie zupełnie odciąć. Nie miałam wprawdzie na mysli takich małych kroczków, ale masz rację, tak chyba jest lepiej. Uważam też, że dobrze robiłaś, Gizi, że mówiłaś im prawdę, że nie wymyślałaś fikcyjnych powodów, dla których nie możesz się z matką spotkać. Wydaje mi się, że tylko w ten sposób, mówiąc prawdę, jest sens takie rzeczy załatwiać. Tak, to jest trudniejsze, ale na dłuższą metę tylko to może sprawić, że do toksycznej rodziny coś dotrze, że cos w końcu zrozumieją. Ale masz rację, do takiego jasnego stawiania sprawy trzeba na pewno dużo, dużo siły... Zwłaszcza, jeśli rodzina reaguje tak, jak rodzina Odonaty. Po prostu ręce mi opadły, jak to przeczytałam.

Odonata

A jeśli powiem o co mi chodzi, już to widzę, tata złapie się za serce, mama wpadnie w histerie a siostra na początek obrzuci mnie pogardliwym spojrzeniem a potem będzie mnie moralizować dopóki nie przeproszę wszystkich i nie przyznam, że nie zasługuję na swoich rodziców. Już to przerobiłam a potem cały dzień musiałam przepraszać mamę.

Przecież to jest czysty OBŁĘD. Co oni w ogóle wyprawiają?? Gdybym była na miejscu tych rodziców, to wiesz, kiedy bym wpadła w histerię, albo złapała się za serce? Kiedy bym usłyszała, że mojemu dziecku dzieje się krzywda!! A nie, tak, jak oni, którzy to mają w tyłku, a histerii dostają wtedy, gdy ich dziecko nie chce nadal udawać, że wszystko jest ok.! Co to jest, jak nie hipokryzja? I to wyjątkowo obrzydliwa, bo wiążaca się z przyzwoleniem na wyjątkowo złe rzeczy. I jeszcze ta siostrunia, robiąca z tego powodu Odonacie kazania, wciskająca jej jakąś ciemnotę, żeby wymusić na niej przeprosiny matki, które przecież wcale jej sie nie należały. Nie tylko hipokrytka, jak tamtych pozostałych dwoje, ale w dodatku kompletnie bezczelna! Ciekawa jestem, swoją drogą, jej tych wszystkich pseudoargumentów... Współczuję Ci, Odonata, że coś takiego spotyka Cię z ich strony, gdy tylko próbujesz choć trochę zawalczyć o siebie... O swoje zdrowie, swoją przyszłość...:((((( Grrr... Co za ludzie, naprawdę...

[Odonata]

Wiem, że macie racje, ale chyba nie jestem aż tak odważna jak Gizi. Zadręczą mnie wyrzuty sumienia. A może po prostu nie jestem jeszcze na to gotowa.

[franca]

Ja tam myślę, że obie macie w sobie siłę, i odwagę.:) Mi się wydaje, że to chodzi raczej o to, co napisałaś na końcu. Czyli, że na razie nie jesteś na gotowa na takie kroki... Mam nadzieję, że jednak w końcu uda Ci się, tak, jak się udało Gizi...