Jak poradzić sobie z traumą po molestowaniu i gwałcie?

[franca]

Ojej... Skoro sie rozpłakała, to chyba znaczy, ze spotkała Cię jakaś wielka krzywda, prawda? W takim razie bardzo Ci współczuję... Nie dziwię się też, że tak zareagowała, w końcu to Twoja przyjaciółka. Chyba każdy na jej miejscu tak by zareagował. Ale to nie znaczy, że nie należy mówić bliskim o takich rzeczach. Właśnie od tego są, żeby wspierać w najtrudniejszych momentach.
Nie obwiniaj się więc za to, że jej powiedziałaś. Bardzo dobrze, że to zrobiłaś. I dobrze też, że znalazłaś w sobie tyle siły, żeby szukać tutaj pomocy. Jeszcze raz: nie obwiniaj się za to, że spotkała Cię krzywda, ani za to, że o tym mówisz. Wiem, że to pewnie nie jest łatwe dla Ciebie, ale postaraj się. Powtarzaj sobie, że to nie jest Twoja wina.

[franca]

~...

Pewnie to wydaje się dziwne, ale mam wyrzuty sumienia.

A to wcale nie jest takie bardzo dziwne. Tak to niestety jest, że ciężko skrzywdzony człowiek ma poczucie winy po tym, co się mu przytrafiło. I nieraz jest tak, że sam sobie nie potrafi z tym poradzić. Możliwe, że tak jest również w Twoim przypadku, i że bez pomocy specjalisty się tego nie pozbędziesz. Poza tym terapia ogólnie pomaga ludziom wrócić do równowagi fizycznej i normalnego życia.

[Gość ...]

Pewnie masz racje. Ale nie jestem do końca pewna czy to w porządku obarczać innych czymś takim.

[Gość ...]

Nie mówię o terapeucie tylko o bliskich

[franca]

~...

Nie mówię o terapeucie tylko o bliskich

Wiem, że teraz mówiłaś o bliskich. Konkretnie, ostatnio mówiłaś o przyjaciółce. O tym, że się rozpłakała po tym, co jej powiedziałaś. Chodziło Ci o to, że z tego powodu miałaś wyrzuty sumienia, prawda? Ale właśnie dlatego Ci odpisałam, że bliscy od tego między innymi są, żeby w takich momentach człowieka wspierać. Jasne, zmartwią się tym, że coś złego się z Tobą dzieje. Ale to datego, że się o Ciebie troszczą. I z tego powodu chcieliby, żebyś im mówiła wszystko co Ci leży na sercu. Na pewno nie chcą, żebys się przed nimi zamykała i zostawała sama ze swoimi problemami.
Dlatego napisałam Ci, że dobrze zrobiłaś, mówiąc o tym przyjaciółce.

[Gość ...]

Tak wiem wszystko zrozumiałam, ja tak to wszystko chaotycznie wyjaśniam.
Rodzina mnie bardzo zawiodła. Kiedy to wszystko się działo i opowiedziałam o wszystkim rodzicom. Niczego nie zrobili, chyba myśleli że kłamię. Zachowali się nawet gorzej niż tamten człowiek. Na silę mnie wysyłali na samotne spotkania z nim. Nigdy nie miałam w nich oparcia a nawet twierdze, że spotkania w " Rodzinnym Gronie" pogłębiają mój stan.

[franca]

~...

Rodzina mnie bardzo zawiodła. Kiedy to wszystko się działo i opowiedziałam o wszystkim rodzicom. Niczego nie zrobili, chyba myśleli że kłamię.

No nie... Jak rodzina mogła zawieść w takim momencie??! Co to w ogóle za rodzina?? Ale teraz tym bardziej rozumiem, czemu Ci jest tak ciężko. Myślę, że gdyby oni zachowali się wtedy, jak należy, gdyby zatroszczyli się o Ciebie, to mimo wszystko lepiej byś sobie teraz radziła z przeszłością.

~...

Zachowali się nawet gorzej niż tamten człowiek. Na silę mnie wysyłali na samotne spotkania z nim.

To znaczy chodzi Ci to tego człowieka, który Cię skrzywdził? Jeśli tak, to tego tym bardziej nie rozumiem, tego ich wysyłania do Ciebie. Po co to robili? Kompletny absurd.

~...

Nigdy nie miałam w nich oparcia a nawet twierdze, że spotkania w " Rodzinnym Gronie" pogłębiają mój stan.

To może podaruj sobie te spotkania. Na co Ci one? Żeby czuć się jeszcze gorzej, i przy tym udawać, że wszystko jest ok?

[Gość ...]

Ciężko odciąć się od rodziny, nawet takiej.

[franca]

Ale ciężko z fizycznego, materialnego punktu widzenia, czy emocjonalnego?

[Gość ...]

Emocjonalnego. Zrujnowali mi życie, jestem bardzo niestabilną osobą często wpadam w histerię i to właśnie z tego powodu. Nadal sprawiają mi ogromny zawód gdy dzieje się coś złego, nie potrafią się zachować jak " normalni rodzice". Ale nie umiem się od nich odwrócić. Wiem że jeśli to zrobię a im coś się stanie, to nigdy sobie tego nie wybaczę.

[franca]

Hmmm... To "normalni rodzice" nie powinno być w cudzysłowiu. Bo naprawdę, NORMALNI RODZICE zachowują się zupełnie inaczej. Przykro mi to mówić, i mam nadzieję, że Cię tym nie urażę, ale moim zdaniem oni w ogóle nie zasługują na to, żebyś sie o nich troszczyła tak, jak to opisujesz.
Najwyższa pora, żebyś zatroszczyła się o siebie. Skup się teraz na tym. Jeśli spotkało Cię to, co Gizi, albo cos podobnego, to bez terapii sie nie obejdzie. Zrób to, daj sobie pomóc tym, którzy chcą i mogą to zrobić.

[Gość ...]

Najgorsze jest to, że wiem, że masz racje.

[franca]

~...

Najgorsze jest to, że wiem, że masz racje.

:((((((((( To nie jest miłe uczucie, mieć rację w takich smutnych rzeczach... Ale nieważne. Ważne jest to, co Ty czujesz, i Twoje problemy. Dlatego może skupmy sie może na drugiej połowie mojego posta, dobrze? Czyli:

franca

Najwyższa pora, żebyś zatroszczyła się o siebie. Skup się teraz na tym. Jeśli spotkało Cię to, co Gizi, albo cos podobnego, to bez terapii sie nie obejdzie. Zrób to, daj sobie pomóc tym, którzy chcą i mogą to zrobić.

To jest chyba teraz najbardziej istotne, prawda? Myslę też, że Twoja przyjaciółka by się z tym zgodziła.

[franca]

~..., co tam u Ciebie?

[Gizi75]

.....znowu dół :( Mam tylko nadzieję,że na krótko.

[franca]

:((( A jak tam terapia? Pomaga Ci teraz?

[Gizi75]

:( utknęła w martwym punkcie :(

[franca]

Gizi75

:( utknęła w martwym punkcie :(

:(((... Ale może to jest tylko przejściowe? Może to normalne w terapii, że czasem jest z górki, a czasem pod górkę? Wcześniej Ci pomagało, więc za jakis czas może znowu tak będzie...
A terapeuta też tak uważa, z tym martwym punktem?

[Gizi75]

Terapeutka twierdzi,że mam bardzo mocne mechanizmy obronne.Twierdzi,że wycofuję się,bo się boję tego co nieznane.Twierdzi,że nie potrafię wejść w rolę ofiary.
A ja mam już dosyć,nie mam już nic do powiedzenia,mam dość użalania się nad sobą.Jestem zmęczona zajmowaniem się sobą i swoją traumą.

[franca]

Gizi75

A ja mam już dosyć,nie mam już nic do powiedzenia,mam dość użalania się nad sobą.Jestem zmęczona zajmowaniem się sobą i swoją traumą.

Hmmm... Trudno tu coś jednoznacznie stwierdzić, ale może jednak terapeutka ma rację? Może na przykład jest tak, ze nie mówisz wszystkiego, co czujesz, nie wyrzuciłas z siebie wszystkich negatywnych emocji? Może faktycznie masz przed tym jakieś opory, i części ich nie okazujesz, tak jakby dusisz w sobie? Albo w dalszym ciagu Twoja psychika wypiera je ze świadomości?

[Gizi75]

Może masz rację ale może też wiesz jak to zrobić? Bo ja już nie mam pomysłu ;(

[franca]

No, najlepiej by było, gdyby w tej sprawie wypowiedział się ekspert. Kto wie, może pani psycholog coś napisze? Ale Twoja terapeutka też powinna cos Ci zaproponować...

[Gizi75]

Dobrze by było gdyby coś podpowiedziała,bo ja już nie mam pomysłu.Wydaje mi się,że już wszystko powiedziałam.Wiem,że nie potrafię wyrzucić z siebie negatywnych emocji (wszystko mam pod kontrolą i nie mam na to wpływu).Może ktoś mi podpowie jak to zrobić :(

[franca]

Gizi... Słyszałam, że może być tak, ze potrzebujesz fizycznego wsparcia kogos bliskiego. Kogoś, kto stanie obok Ciebie, i powie Ci, że to co robisz ma sens. Masz kogos takiego? Bliską osobę, na której wsparcie możesz liczyć?

[Gizi75]

franca;
myślałam,że mogę liczyć na wsparcie męża ale się pomyliłam.On sam sobie z tym nie poradził i niestety obarczam mnie winą za wszystko.Był moment,że chciałam się wyprowadzić,a on zapytał gdzie pójdę ja odpowiedziałam,że do domu matki z dzieckiem na co on odpowiedział,że chyba bez dziecka.Jedyne wsparcie bliskiej osoby to mam w terapeutce jej ufam i jej mogę powiedzieć wiele.To Ona mnie wspiera i dodaje mi siły.