Brak życiowej równowagi przy podejrzeniu depresji u syna

[Gość mk...ba]

Witam,
zwracam się w sprawie mojego dorosłego syna (24l.) , wydaje mi się, że ma objawy poważnej depresji, nawet od jakiegoś czasu zażywa leki antydepresyjne.
Problem zaczął się 4 lata temu, przezył zawód miłosny, nie zaliczył semestru na studiach, nie zaaklimatyzował w innym miescie i w zasadzie od tamtego czasu obserwuję jego ustawiczne przygnebienie, apatię , nieliczne kontakty z rówieśnikami i życie we własnym introwertycznym swiecie . Z drugiej strony jest bardzo ambitny, potrafił zmobilizowac sie do konkursu na zagraniczny projekt studencki, ale kiedy tam już wyjechał nie był w stanie zaadaptowac sie w nowym srodowisku, opuszcał zajęcia i w rezultacie po krótkim okresie wrócił do kraju.
Niedawno poznał dziewczynę, jakby troche odzył, i wydawało mi się , że w jakiś sposób znajdzie życiową równowagę. Jednak mam wrażenie , że jego ambicja i marzenia o tzw. karierze , ciągłe porównywanie się do znajomych, którzy swietnie sobie radzą w korporacjach w jakiś sposób pogłębiaja poczucie niskiej wartości . Kilka tygodni temu ponownie wyjechał zagranice na kolejny menadzerski program studiów i po pierwszym miesiącu efekt był taki, że zgłosił się do psychiatry po leki antydepresyjne, ponieważ nie był w stanie wyjść na zajęcia, spotykać się z grupą itp.
W rozmowach ze mna tłumaczy to tym, że nie jest pewny swojej przyszłości z dziewczyną, że ma obawy co do zdobycia pracy (jest na ostatnim roku) , że już ma opóźnienie kariery z powodu zawalenia w przeszłości semestru. Przyznał, że przed rokiem tez jakiś czas brał antydepresyjne, ale tylko 3 m-ce , bo poczuł sie lepiej.
Z mojej perspektywy to jest raczej nadmierna ambicja , a pozostałe problemy chyba naturalne w tym wieku, ale dla mojego syna- katastroficzne.
Od kilku dni namawiam go na powrót do kraju i psychoterapię, poniewaz telefonicznie rozmawiałam z lekarzem psychiatrą ,u którego syn był w ciagu ostatnich 3 lat trzykrotnie i stwierdził, że same lekarstwa problemu nie załatwią ( od ponad m-ca zażywa Venlabax 75 )
Ale jakich użyć argumentów? jestesmy w kontakcie telefonicznym, na Skype, ale jak widze go płaczącego, bezradnego, przedstawiajacego przyszłośc tylko w czarnych kolorach - nie wiem juz co moge zrobic? Jak pomóc, jak przekonac, że siedzenie samotne w campusie, brak kontaktów, nie uczeszczanie na zajęcia jest strata czasu?że najpierw trzeba wyzdrowieć a później stawiać poprzeczkę? Poradzcie coś, za kilka dnie lecę do syna, na swięta aby nie był sam.

wymarzył sobie karierę w dobrej firmie Ma też lepsze okresy, potrafi zmobilizowac się aby

[Sonia]

Ja myślę, że psychiatra miał racje, musi brac leki antydepresyjne ale same leki nie wystarczą, potrzebna jest też psychoterapia. Samej bedzie Ci ciezko bo tu potrzebna jest pomoc specjalisty. Unikaj sformułowań, że siedzenie w kampusie to strata czasu bo opuszcza zajecia, poniewaz nie dosc ze moze sie zle czuc z powodu tego ze nie moze opuscic swojego pokoju, ze ma takie a nie inne stany, zle sie czuje, to jeszcze bedziesz rodzila w nim przeswiadczenie, ze opuszcza zajecia a to znaczy ze ma zaleglosci i w ogole juz wszystko bedzie widzial w czarnych kolorach. Staraj sie mowic ze nie dzieje sie nic zlego i ze wszystko jest dobrze. Twoj syn musi byc pod opieką psychoterapeuty jesli sytuacja jest naprawde zla i syn ma np mysli samobojcze ja na Twoim miejscu sciagnelabym syna w takim wypadku do Polski zrobilabym rok przerwy a poswiecila ten rok na intensywne leczenie syna jesli trzeba to nawet w szpitalu ale zdrowie i przyszlosc Twojego syna wazy sie teraz on potrzebuje wsparcia a nie natloku obowiazkow.

[Znikajaca]

Wydaje mi się że Twój syn ma depresje egzogenną (reaktywną)- czyli depresja który powstaje na skutek mnóstwo przykrych wydarzeń ( zawód miłosny, niezaliczony semestr, nowe miasto w którym nie mógł się zaaklimatyzować) , do tego niskie poczucie własnej wartości przez porównywanie się do innych- skoro jest tak bardzo ambitny, pewnie uważa że przegrywa "wyścig szczurów", że jest gorszy i się tym faktem załamał.
Sama miałam podobną sytuacje, właśnie u mnie zdiagnozowano ten rodzaj depresji i wiem po sobie że jak już ma się tą depresje to zanim zacznie się leczyć to naprawde NIC nie ma sensu - jest się w czarnej dziurze.
Mogą towarzyszyć temu wahaniu nastroju,brak życiowej równowagi jak to napisałaś, uczucie pustki i brak sensu w życiu,czasami myśli samobójcze, trudności w podejmowaniu decyzji, wieczne załamanie, brak chęci do robienia czegokolwiek- nawet czynności które sprawiały Ci przyjemność wcześniej i brak stabilizacji.
Ja rozumiem Twojego syna, miałam tak samo ze studiami- niezaliczyłam egzaminu, teraz będę musiała powtarzać jeden przedmiot, uzupełnić drugi semestr, wziąć przedmioty awansem z drugiego roku (żeby nie mieć roku w plecy) + jeszcze jeden kierunek i też gdy miałam depresje wydawało mi się że to jest awykonalne, chwilowo straciłam ambicje, mówiłam że nie obchodzi mnie to, nie chciałam nigdzie wychodzić, nikogo widzieć, i że tylko trzeba umrzeć ...
Myślę że Twój syn po prostu dąży do perfekcji, chce być ideałem i jak mu coś nie wychodzi to popada w stany depresyjne. Wtedy uważa że jest nikim- brak mu wiary w siebie i może dlatego nie chodzi na zajęcia bo mysli że i tak nic z tego nie będzie.
W żadnym wypadku nie podcinaj mu skrzydeł. Powinnaś go wspierać w każdej życiowej decyzji . Jak chce pracować w dobrej firmie to nie możesz mu zabronić.
Co do leków to wiem od swojego psychiatry że przeważnie leczenie trwa conajmniej 6 miesięcy jak nie więcej, ale nawet jeśli stan się poprawi to należy jeszcze przez jakiś czas brać. A złotym środkiem są dobrze dobrane leki i motywacja. (Polecam Fevarin- po 4 dniach już ma się dobry humor- serio). Trzeba wierzyć w to że leki pomogą.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Przede wszystkim bądź dobrym słuchaczem dla swojego syna - bądź cierpliwa, okazuj zrozumienie, wsparcie, nie oceniaj i nie krytykuj. Niech czuje, że mimo tego, że dzieli Was tyle kilometrów jesteś z nim, myślisz o nim i troszczysz się o niego - nie będzie się wtedy czuł osamotniony. Bardzo ważne jest też, abyś utwierdzała jego poczucie własnej wartości i sprawiała, żeby czuł się potrzebny - zwiększa to motywację do leczenia.
Pytasz jak zachęcić go do wyjścia z campusu. Lepiej unikać bezpośrednich poleceń, nakazów - wywierają one presję i rodzą konflikty. Gdy jesteś z synem zaproponuj mu wspólne wyjście, na przykład na spacer lub do sklepu.
Co do powrotu do kraju i psychoterapii. Jeśli te studia zagraniczne są dla niego bardzo ważne, a powrót do kraju wiąże się z ich przerwaniem - wydaje mi się, że nie powinnaś na to nalegać. Przerwanie studiów może spowodować zaostrzenie choroby. Może jest możliwość, żeby odbył psychoterapię tam, gdzie teraz przebywa?
Pozdrawiam