Ciągła presja rodziny - jak sobie z tym skutecznie poradzić?

[Gość An25]

Witam, potrzebuje się wygadać komuś bo z dnia na dzien czuje się gorzej. Mam 25 lat. Jestem z moim chlopakiem od niespełna 2 lat. Nie mieszkamy ze sobą ale widujemy się regularnie, jeździmy na wakacje, weekendy. Przedtem miałam jeden związek i nic poza tym.
Problem w tym, że od jakiegoś czasu niemalze wszyscy jakby "wymuszają" na mnie slub i rodzenie dzieci. Tak to dobre słowo. O ile rodzinę jeszcze jakoś zrozumiem to innych już nie. Takie pytania mnie bardzo krępują. Jestem nieśmiała odkad pamietam i takie tematy byly dla mnie dość trudne równiez te o zwiazki, czy mam kogoś itd. Zawsze jakos zbywalam temat. Ale z biegiem lat pytania nabrzmiewaja, kiedy nie przyjade w odwiedziny czy to do dziadkow czy rodziny, kuzynostwa to wiecznie te pytania... I to ktos potrafi zapytać wprost przy wspolnym stole przy 10 innych osobach...
Mam dość, bardzo mnie to krepuje i czyje sie nieswojo. Wiem ze to kwestia mojego wieku i tego ze inni w rodzinie maja śluby częsc z nich dzieci. A ja taka sierota pod tym wzgledem. Ale pomimo to nie chce zeby sie wtracali i wywierali taka presje. Najgorzej ze ojciec non stop chce rozmawiać na takie tematy ze mna. Mieszkam z nim wiec muszę go zbywać.
Nie wiem jak sobie juz z tym radzić. To trwa od conajmniej kilku lat ale w ost 2-3 sie nasililo. Prawdę mówiac dobija mnie to. Nie umiem sie bronić w tej kwestii.. Tak bym to nazwała. To skutecznie odstrasza mnie od tych odwiedzin.
A tymczasem malo kto wie jaka ja jestem i jak do tego podchodze. Z obecnym chlopakiem nawet nie mieszkam a co dopiero śluby i dzieci.. Na ten moment to chce jeszcze nadal poznawac mojego partnera, spedzajac czas z nim a nie dzieci czy sluby. Prawdę mowiac to jeszcze o ślubie z nim nie myślalam bo zyję tym co jest obecnie. A tak mi dobrze na ten moment. Bardziej teraz myśle o pracy niż o czymkolwiek innym.
Mam wrazenie,że wszyscy uwazaja ze majac 25 lat to juz jestem zoobowiazana do meza i dziecka. Czy naprawde tak ludzie myślą w obecnych czasach? Kobieta 30 letnia w identycznej syt. moze juz zakrawa o dziwność ale 25 letnia?
Czy ktoś moze doradzic jak mam postepować?
Ja nie czuję potrzeby wychodzenia za mąz na ten momen a tymbardziej rodzenia. To chyba nie czyni mnie dziwną?
Napisałam ten post dziś, bo juz nie wytrzymalam. Dzis znowu uslyszalam na starcie od babci - kiedy wyjdziesz za mąz? Tymczasem tylko raz widziala mojego chlopaka...
Czasem nie wystarczy juz miec chlopaka zeby zaliczać dalsze kroki: slub i dzieci.
Wyrzuciłam to z siebie.. trochę mi lepiej.

[ka-wa]

Taką masz rodzinę i jej nie zmienisz, ale siebie trochę możesz, odpowiadajac mniej grzecznie, że masz dosyć tych pytań, bo to Twoje życie.
Co do mieszkania z chłopakiem, to powinnaś pomyśleć o zamieszkaniu razem, inaczej dobrze go nie poznasz, chyba, że chłopak o tym nie wspomina, bo mu tak wygodnie.

[Gość An25]

Dziękuję za odp. Chyba przestanę do nich jeździć a gdy zapytaja dlaczego to powiem wprost . myślałam o tym i innego wyjścia tu chyba nie ma . Tzn nic mi do głowy nie przychodzi .
Chłopak wspominał że by chciał razem zamieszkać . tylko ja jeszcze nie widzę tego jakoś . myślę że to jeszcze za wcześnie .

[Javiolla]

Odpowiedź An25 najbliższą jest mojej, a wiem coś o tym. Chodziłam z obecnym mężem 6 lat ( z czego 1,5 mieszkaliśmy razem). Miałam bardzo konserwatywną babcię i zamieszkanie razem groziło wykluczeniem z rodziny ;) .
Na końcu dręczyła mnie nawet mama, bo była dręczona przez babcię, nie mogła tego znieść i błagała mnie o litość ... ogólna paranoja.
Najlepiej jest odbijać piłeczkę, czyli czepiać się trudnych tematów tych co się Ciebie czepiają. Dyplomatycznie czyli nie z nerwami czy ironią w głosie, ale z troską i zainteresowaniem ;).
Drugi mój sposób to kalkulacje. Na moi przykładzie może to zadziałało, ale nie wiem jak u Ciebie. Chodziliśmy np. 4 lata, ale widywaliśmy się tylko w weekendy i święta. W dodatku po kilka godzin, a nie całe weekendy. Mając na uwadze, że m-c ma 4 tygodnie, a weekend 2 dni, to widujemy się w m-cu tylko 8 dni! Przeliczając na godziny średnio to np. 40 godzin. Jeśli się komuś wydaje, że 4 lata to długo... to się myli. Zważywszy, że w roku jest 12 m-cy, a w m-cu widujemy się tylko 8 dni to w roku daje tylko 96 dni. To jak kogoś dobrze poznać w 3-4 m-ce, hę?
A jeśli Ci powiedzą, że są telefony i internet to owszem, ale to nie zastąpi kontaktu, bo z mężem będziesz żyć osobiście, a nie przez telefon i internet.

Co innego jeśli ktoś widuje się codziennie po kilka godzin, ale w tak niskiej frekwencji jak myśmy mieli, trudno się hajtać po 2 latach ;) .

[Gość An25]

onkaY podsunelaś mi pomysł z tymi pytaniami do poruszenia w rozmowie. Rewelacja, nie pomyślałam o tym. Natomiast z ta moja asertywnościa to jest problem. Często właśnie milcze albo zbywam zamiast powiedzieć wprost. Stąd chyba ten problem. A drugi problem to to że to przeżywam i biorę do siebie. Dzięki za rady.

Natomiast Javiolla myślę że mamy podobnie. Uśmiechnęłam się czytając Twoją wypowiedź:) odbijanie piłki to dobra metoda , już to gdzieś czytałam nawet. Natomiast te kalkulacje to w pełni się zgadzam. Może dlatego że ja też do tego tak podchodzę? Nie wyobrażam sobie na spokojnie nie poznać człowieka z którym bym kiedyś wiązała przyszłość. A to wymaga czasu. Ale nie każdy to rozumie. Nic dziwnego skoro niektóre wychodzą za mąż po paru miesiącach co jest dla mnie chore. Dosłownie. A mogę zapytać w jakim wieku zdecydowałaś się powiedzieć tak?
Poza tym wielkie dzięki za odzew i zrozumienie:)

[Gość dammar]

Ja w wieku 23 lat slyszalam ze jestem stara panna. Tak to jest jak sie mieszka w malym miasteczku.
Tylko ja bylam troche batdziej bezczelna bo na pytanie kiedy slub? Odpowiadalam, ze ja wcale nie zamierzam wychodzic za maz. Potem przestali pytac. A za maz wyszlam majac 25 lat.

[kikunia55]

Na pocieszenie Ci powiem, ze skoro jeszcze pytają, kiedy ślub, to jeszcze Cie na straty nie spisali. Jak juz kogos w rodzinie naprawdę uznają za starą pannę, to juz nikt nie pyta kiedy wyjdziesz za mąz, bo uznają, ze to jest pytanie poniżej pasa. Taka biedna, nikogo na stale nie ma i nie ma widoków, ze kogoś sobie znajdzie, to o co ją tu pytac. Leżacego się nie kopie przecież i to we własnej rodzinie. Czyli Twoi najbliżsi typu rodzice czy babcia jeszcze w Ciebie wierzą i takby Cię dopingują.

[ka-wa]

No tak, ale nie poznasz chłopaka, jak z nim nie pomieszkasz ze dwa lata, spotykając się jak obecnie, za następne 2 lata też go nie poznasz.
Ja myślę, że Twój opór w tej kwestii wynika z obawy na reakcję rodziny, albo boisz się wspónego życia w ogóle i datego tak odwlekasz.
A może nie jesteś pewna uczucia...
Moim zdaniem,
nic Ci nie da takie "chodzenie" jak teraz.

[Javiolla]

~An25

Natomiast Javiolla myślę że mamy podobnie. Uśmiechnęłam się czytając Twoją wypowiedź:) odbijanie piłki to dobra metoda , już to gdzieś czytałam nawet. Natomiast te kalkulacje to w pełni się zgadzam. Może dlatego że ja też do tego tak podchodzę? Nie wyobrażam sobie na spokojnie nie poznać człowieka z którym bym kiedyś wiązała przyszłość. A to wymaga czasu. Ale nie każdy to rozumie. Nic dziwnego skoro niektóre wychodzą za mąż po paru miesiącach co jest dla mnie chore. Dosłownie. A mogę zapytać w jakim wieku zdecydowałaś się powiedzieć tak?
Poza tym wielkie dzięki za odzew i zrozumienie:)

Odbijanie piłeczki może stać się zabawą heh. Taki przykład ze wścibska ciotką: wypytuje jak najęta "a gdzie pracujesz, a czy masz własne mieszkanie, a gdzie się uczy córka, a co robi mąż" itp. W końcu zaczynam zwalczać ją jej własną bronią i mówię: "a co słychać u L?" Trudny temat, bo to stara panna. "A jak się układa J?" To świeża rozwódka. "A ja spotkałam ostatnio wujka... " A wujek się z ciotką pokłócił i wyprowadził.
Reakcja cioci: "ojej kochana, jak ja się bardzo spieszę, L na mnie czeka, bo się umówiłyśmy na zakupy, już muszę lecieć".
Tyle w temacie odbijania piłeczki.
***
Zdecydowaliśmy się na ślub już mieszkając razem. Przez rok odkładaliśmy wspólnie na wesele. W tym czasie nagonka rodzinna nieco zelżała hehe. Wyszłam za mąż w wieku 27 lat.

[Javiolla]

Zapomniałam napisać, że tę kalkulację to ja autentycznie podawałam tym co chcieli mnie na siłę ochajtać. Najczęściej próbowali zrozumieć co wyliczam ;). Następnie udawali, że wiedzą o co chodzi, ale widziałam, że nie wiedzą... a na wszelki wypadek już o nic nie pytali.
Weź sobie tak przelicz na dni i godziny i naucz się na pamięć. Deklamuj twardo i płynnie z szerokim uśmiechem. Zapewniam, że ich miny będą bezcenne.

Po prostu nie bierz wszystkiego tak poważnie i trochę się baw życiem. Łatwiej to przetrwać.