Niewidzialny przyjaciel dziecka

[Gość Serduszko34]

Witam,
Mój syn lat 7 ma niewidzialnego przyjaciela. Jego przyjaciel ma na imię Max. Syn cały czas z nim rozmawia, bawi się. Jeśli jesteśmy razem to musze takze ,,zajmować się" jego przyjacielem, często jest tak że jak mały coś zmaluje to zgania na tego przyjaciela. Tłumaczyłam, prosiłam i krzyczałam ale to nie skutkuje. Zauważyłam że on zaczyna się alienować. Co robic?

[Gość PorannaRosa]

ja bym poszła do psychologa, może ma jakieś zaburzenia i trzeba to zdiagnozować. zresztą w przychodni ci wszystko ci powiedza

[austeria]

takie zachowanie jest normalne u dzieci w pewnym wieku, jednak jeśli CIę to martwi to możesz się udać do psychologa.

[Gość Fiko]

ja też miałam takiego przyjaciela, potem oczywiście z tego wyrosłam. Ale tak jak pisza dziewczyny jeśli cię to martwi to idex do psychologa z dzieckiem. a może Twoje dziecko czuje się samotne

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Posiadanie wyimaginowanego przyjaciela przez dziecko jest zjawiskiem normalnym. Taki wymyślony przyjaciel zaspokaja szereg potrzeb emocjonalnych dziecka : potrzebę akceptacji, bezpieczeństwa, bliskości, pomaga także pozbyć się negatywnych emocji (złość, smutek). Rozmowy z niewidzialnym przyjacielem stanowią także trening komunikacji oraz ról społecznych. Najczęściej zjawisko takie dotyczy dzieci wrażliwych i o bardzo rozwiniętej wyobraźni. Z reguły dzieci rezygnują z wyimaginowanego przyjaciela pod koniec okresu przedszkolnego.
Jeśli jednak dziecko zamyka się w sobie, żyje przeważnie w swoim świecie fantazji, rezygnuje z zabawy i z kontaktów z rówieśnikami (na rzecz wymyślonego kolegi), preferuje samotnictwo, warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym.
Pozdrawiam

[Gość kiira]

Ja też miałam takiego przyjaciela jak bylam mala i teraz niektóre dzieci moich znajomych tez maja :) u dzieci to jest chyba normalne ;)

[zuza7]

Na twoim miejscu zwróciłabym się do pszchiatra, to jest sprawa specjalisty.

[Złośliwa]

ja sama miałam takiego przyjaciela.... wiec to chyba normalne jest. Ja bym się aż tak bardzo nie przejmowała tym. Poobserwuj dziecko.

[Sonia]

Ja też miałam takiego przyjaciela i wyrosłam z niego :)
Myślę, że nie masz się czym martwić, jesli ma tego przyjaciela, niech ma. Póki utrzymuje kontakt z innymi dziecmi, bawi się z nimi i zachowuje się jak do tej pory - nie przejmuj się tym. Jesli jednak zauważasz te alienowanie się dziecka, że zaczyna unikać zabaw z innymi dziećmi, a bawi się tylko z niewidzialnym kolegą - wówczas najlepiej skonsultowac się z psychologiem, co zostało już wspomniane. Poproś panią w szkole, aby zaobserwowała dziecko czy bawi się z innymi czy wszystko jest w porządku czy stoi na uboczu. Możliwe, że tylko w domu pojawia sie przyjaciel, bo w domu czuje sie samotny, np jesli jest jedynakiem, a bedac w szkole wsrod rowiesnikow ma towarzystwo i zapomina o Maxie. Jesli tak jest, staraj sie aby syn jak najwiecej czasu spedzal z innymi dziecmi moze dzieki temu z czasem zapomni o "przyjacielu".

[Gość eera]

Mysle ze na razi nie sie czym przejmowac, ale mysle ze warto tez obserwowac dziecko zeby nie zaczelo sie jakps zamykac na innych ludzi

[xSandra]

ja miałam neiwidzialna kolezanke miała na imie Sara bo ja Sandra to ona Sara i dlugo ja miałam a potem ustapila miejsca prawdziwym koleżankom :)

[Gość kiira]

Dieci bardzo czesto maja takich przyjaciol ktorych nikt oprocz nich samyc ne widzi. Slyszalam tez ze dzieci w ogole widza duzo wiecej niz my :)

[Znikajaca]

Ja może nie miałam niewidzialnego przyjaciela ale tak aż do drugiej czy trzeciej klasy uznawałam swoją kotke za człowieka. Brałam ją ze sobą wszędzie, na plac zabaw,razem ślizgała się ze mną, huśtała się. Gdy mama kupowała mi lody ze sklepu to kici musiała kupić jakieś mięsko na deser. Ubierałam ją, malowałam jej pazurki i rozmawiałam z nią zawsze po szkole gdy mi dzieci dokuczali. Ona zawsze wysłuchała ;)
Moim zdaniem to jest normalne u dzieci, szczególnie tych którzy nie mają akceptacji ze strony swoich rówieśników. Ale z wiekiem to przechodzi. Wtedy gdy dziecko zaczyna rozumieć że nie można w nieskończoność mieć 'takiego' przyjaciela.

[Lada]

Ja jak blam mala to tez nie mialam takiego przyjciela ale za to zawsze sie bawilam z misiami tak jak by one byly zywe rozmawialam z nimi i nawet mi si wydawalo ze one ze mna tez gadaja :) msle ze w przypadku dzieci to jak najbardziej normalna sprawa :)

[pink elephant]

Kiira ponoc dzieci widza duchy i zjawiska nadprzyrodzone tylko dlatego ze nie zakladaja niczego i zyja w swiecie dzieci i wszystko tam jest mozliwe dlatego nic im nie jest straszne, kiedys slyszalam ze dzieci widza duchy i jak male dziecko patrzy sie gdzies w p-rzestrzen to zawsze sobie mysle czy cos widzi

[Gość hipiska]

Spokojnie, dla dzieci to rzecz normalna. Kiedys opiekowalam sie 5 letnia dziewczynka i zawsze, ja wychodzilismy na spacer, musialysmy wziac ze soba jej wyobrazonego przyjaciela i kota. Ale udawalam, ze naprawde sa;-)

[Gość walika]

Nie pamietam zebym miala takiego przyjaciela, ale mysle ze fajnie go miec, zawsze cie zrozumie, nie bedzie sie z toba klucil, nie zdradzi cie... :) Ale mysle ze dla mnie to juz za pozno na takiego kolege :P

[Deanerys]

ja miałam, swoją przyjaciółkę.... to norma. Jak dziecko ma bujną wyobraźnię to może tworzyć takich przyjaciół ważne by potrafiło odróżnić świat realny od nierealnego.