Czy to bardzo nienormalne?

[kangur99]

Mam 24 lata, ostatni rok studiów, znalazłem dobra pracę w korpo.

Poza tym jednak moje życie to porażka. Problemy zaczęły się w wieku 5-6 lat. Wcześniej wszystko ok wychodziłem normalnie na dwór, spędzałem czas z rówieśnikami, potem zacząłem się izolować.

W szkole podstawowej ojciec chlał pamiętam mnóstwo awantur w domu. Przez to stałem się mega nieśmiały i zamknięty. W szkole pseudokoledzy pytali mnie czemu mało się odzywam, potem nazywali mnie jakimś odmieńcem i wyzywali. W gimnazjum ojciec dalej pił, klasa była trochę lepsza. W liceum przyjąłem postawę na przetrwanie. Klasa była super przez 3 lata dosłownie nikt nic złego mi niw powiedzial ale miałem jakieś dziwne mechanizmy że praktycznie w ogole się nie odzywałem. Nie byłem na studniówce nie byłem na żadnej 18 itp. Na licencjacie podobnie na przetrwanie. Miałem w porządku współlokatorów a i tak unikałem ich. Na magisterce trochę się przełamałem i znalazłem prace ale dalej mam problem z ludźmi. Stresują mnie kontakty zwłaszcza te luźne. O ile rozmowy o pracy czy studiach jestem w stanie normalnie prowadzić tak o luźnych rzeczach jest spory stres. Wszelkie wyjścia czy wyjazdy integracyjne  pracy to ogromny stres dla mnie. 

Nie miałem I nie mam dziewczyny. Nawet nie wiem w jaki sposób mógłbym poznać. Dwa razy próbowałem poznać jedną poznana na kursie na prawo jazdy druga z uczelni nawet nie chciały się ze mną spotkać. Problemem jest to ze jestem dla nich za grzeczny, za spokojny. Nawet nie wygląd choć jestem za chudy. Szczerze mówiąc od zawsze jestem sam i chyba się z tym pogodziłem.  Natomiast każdy ma jakieś tam potrzeby i wydaje mi się że sensowna opcja są po prostu panie lekkich obyczajów. 300 czy 400 zł za spotkanie. Zasady są znane. Stresu wbrew pozorom aż takiego bym nie miał bo cel jest jasny. Nawet rozmawiać z taką prostytutką nie trzeba.

 

[ka-wa]

Jesteś DDA, więc terapia tym bardziej Ci potrzebna, żeby otworzyć się na ludzi. 

Żadna forumowa rada nie jest w stanie Ci pomóc.