Czy moge chorować na osobowość z pogranicza?

[taliathere]

Zacznę od początku. Mam 15 lat, jakoś od października 2014 (z 7 miesięczną przerwą w okresie luty-sierpień) uczęszczam do psychologa. Dodam, że rodzice o tym nie wiedzą. Zaczęłam chodzić, bo miałam problemy (albo raczej dalej mam, ale to później) głównie z autoagresją. Od razu przed psycholog się otworzyłam, pokazałam jej swoje pocięcia, a ona zakazała mi się ciąć, grożąc, że zgłosi to na policję. Przez pewien okres czasu tego nie robiłam, bo sprawdzała mi ręce, potem zaczęło mi tego brakować i cięłam się po nogach - oczywiście jej o tym nie powiedziałam. Z dnia na dzień zaczęłam uzależniać się od psycholog, w głowie było mi tylko ,,rozmowa już we wtorek". Nie mogłam spać, jeść, uczyć się, bo cały czas myślałam o niej. Powiedziałam jej o tym wszystkim i bardzo długo ciągnęłyśmy ten temat. W lutym tego roku przed feriami oznajmiła mi, że jeżeli chce kontynuować kontakt psychologiczny to mam zacząć robić coś w tym kierunku, mam mieć motywację. Bo nasze spotkania polegały (i nadal polegają) tylko na rozmowach. Nie ukrywam, że bardzo się tym faktem załamałam, bo tej motywacji zupełnie jeszcze nie czułam - nie chciałam się zmieniać. Przeżyłam to niesamowicie, cięłam się intensywnie - był to dla mnie cios. Przez te 7 miesięcy nie miałam z nią generalnie kontaktu. Prócz kilku wiadomości we wakacje. W lipcu napisałam do niej maila, że chce wrócić i byłyśmy umówione, ale nie przyszłam. Nie dałam rady. Potem napisałam znowu pod koniec sierpnia to odpisała, żebym przyszła na początku roku szkolnego, ona zawsze jest. W końcu w połowie jakoś września się zebrałam i poszłam. Porozmawiałyśmy, ona przyznała się do błędu, mówiąc, że nie był to dobry i przemyślany plan żeby stawiać mi warunek, że mam przyjść z motywacją. Mówiła, że myślała, iż przyjdę po feriach z dawką motywacji, lecz zniknęłam na te 7 miesięcy. Zapytała czy chce wrócić, nie zastanowiłam się nad tym, ale powiedziałam, że tak. I w sumie od tamtej pory chodzę praktycznie co tydzień i czuję, że ta obsesja, czy uzależnienie do jej osoby wraca. Powiedziałam jej o tym, a ona odpowiedziała, że była pewna tego, że to wróci. Tnę się w dalszym ciągu, ona o tym nie wie - wiem, że powinnam jej o tym powiedzieć, bo taka praca jest bez sensu. Ostatnio mam wrażenie, że mnie nie rozumie, ale przechodząc do sedna... Ostatnio przeczytałam o borderline, objawy opisują w 90% mnie, a dokładniej: np. mam problemy z kochaniem, nie umiem pokochać kogoś. Moje ,,związki" trwają zawsze maksymalnie 4 dni, a potem szukam sposobów ażeby się z tego wyplątać. Często mam niesamowite huśtawki nastrojów, potrafię płakać przez pół dnia, a potem jakby nigdy nic śmieję się. Ostatnio była taka sytuacja w szkole, że powstrzymywałam się od płaczu na lekcjach, a na przerwach szłam do łazienki i ryczałam. W końcu po któreś przerwie było tak źle, że się pocięłam w łazience. Po lekcjach do domu i wieczorem było okej, śmiałam się, grałam... Nie widzę sensu w życiu, często myślę o samobójstwie. Mam też niesamowite kompleksy, uważam się za najgorszą, najbrzydszą. Niekiedy zdarzają się momenty, że myślę o sobie, że jestem ładna, fajna, czuje się ze sobą w porządku. Ale to trwa tylko przez chwilę i wraca ta niska samoocena. Jestem też ciągle zmienna. Kilka razy w miesiącu zmieniam np poglądy religijne, zmieniam zdanie o swojej orientacji. Najpierw mówię jedno, a za jakiś czas drugie, w niczym nie jestem, że tak powiem stała. Dodatkowo chciałabym trafić do szpitala psychiatrycznego, być chora na coś... być psychiczna... Na siłę szukam uwagi od osób dorosłych, a konkretnie takich jak pedagog, wychowawczyni, nauczycielka. Ostatnio był u nas w szkole psycholog na takiej co miesięcznej kontroli, chciałam z nim porozmawiać, chciałabym zacząć z nim jakąś terapie mimo, że mam tą swoją psycholog. Psycholog mówi, że nie umiem być w bezpiecznych relacjach, że się zbliżam, potem oddalam. Mówi także, że w momencie kiedy mi na kimś zależy to jest okej, jestem w tej relacji, ale kiedy komuś zaczyna zależeć na mnie tak jak mi na tej osobie to ja uciekam. I ma rację, bo cholernie zależy mi na niej i wiem, że nigdy nie będzie jej zależało tak na mnie, że mnie nie przytuli i dlatego nadal trwam w tej relacji i nie uciekłam jak to mam w związkach (bo jak wiemy związki polegają na wzajemnym uczuciu). Nie bardzo chce mówić psycholog o moich objawach i podejrzeniach a propos borderline, bo mam wrażenie, że powie czy pomyśli, że wyolbrzymiam i, że za dużo naczytałam się w internecie. Proszę o jakąś radę, pomoc...

[ka-wa]

Diagnozy przez internet nikt Ci nie postawi,po nią,powinnaś się wybrać z rodzicem do psychiatry,
w tym uzależnieniu od psychologa,to coś jest ,bo nie jedna dziewczyna tu pisała właśnie z borderline ,
ale zastanawia mnie fakt ,że rodzice nie wiedzą o Twoich spotkaniach z psychologiem ,jak to się stało, skoro jesteś niepełnoletnia?

[taliathere]

Chodze do takiego ośrodka (?) siemacha sie nazywa i tam wlasnie jest psycholog i nie trzeba na to zgody opiekunów prawnych

[ka-wa]

Mam nadzieje ,że odpowie tu Ci psycholog,
jakbyś mogła przybliżyć nam co to są za ośrodki i gdzie ich szukać,bo wiele niepełnoletnich osób,potrzebujących psychologa np.pisząca tu młoda dziewczyna, molestowana seksualnie,mogłyby skorzystać,zresztą sama w necie sprawdzę.

[taliathere]

Siemacha to taki ośrodek gdzie
Chodzi sie dobrowolnie. Pomagają tam w nauce, rozwijają poprzez rozne zajęcia muzyczne, plastyczne itd http://siemachaspot.pl/placowki <- tutaj spis placówek. Uczęszczając do owej siemachy można korzystać z pomocy psychologa. Uczęszczanie jest całkowicie bezpłatne, rozmowy z psychologiem także. Od siebie bardzo serdecznie polecam, siemacha to moj drugi dom

[Gość mylisz pojęcia]

Na osobowość się nie choruje, ją się po prostu ma.

[Gość taliathere1]

w takim razie przepraszam ze zle napisałam:)

[mgr Kamila Krocz]

Witam serdecznie!

Drogą wirtualną nie można postawić diagnozy. Owszem, niektóre objawy, o jakich wspomniałaś, korespondują z obrazem klinicznym osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline (BPD), ale przez Internet nie można określić, czy i co Ci dolega. Konieczna jest wizyta u specjalisty - psychologa i/lub psychiatry. Poza tym powinnaś porozmawiać z kimś z bliskich o swoich problemach. Razem łatwiej Wam będzie wypracować jakieś rozwiązania. Pozdrawiam i życzę powodzenia!