Dwuletni problem z lękami egzystencjalnymi...

[Gość tedeksiarz]

Mam olbrzymi problem z lękami i nie potrafię zrozumieć świata. Mam nadzieję, że jakiś profesjonalny psycholog mi tutaj pomoże, bo na forach o derealizacji- jedynych ludziach, którzy chyba mnie rozumieją- panują pustki.
Otóż dwa lata temu siedziałem sobie na kiblu i naszła mnie myśl "cholera, gdzie ja jestem? czym ja jestem? w czym ja jestem?". Zacząłem panikować, zawołałem rodziców (miałem 13,14 lat). To był 14 styczeń, pamiętam doskonale nawet datę. Dostałem ataku lęku, ale jeszcze niedoświadczony w tej materii byłem. Wypiłem melisę i przestawałem panikować, czułem się normalnie. Lęki nalatywały mnie codziennie w dzień, w nocy czułem się bezpiecznie. I mi przeszło, aż do momentu w którym koledzy zaczęli rozprawiać na tematy egzystencjalne (skąd świat) w klasie. Dostałem znowu szału... myślałem głęboko o sensie życia. I to trwało sobie... 2 lata. Przez ten czas przeszedłem masę okresów. Bałem się trafienia do piekła, śmierci, tego że życie to sen, życia jako takiego...
Największy lęk dopada mnie w wannie i przy... myciu naczyń, kiedy się skupiam i zaczynają mnie atakować myśli. Dlatego też w wannie zawsze siedzę z telefonem, który rozprasza mnie jako tako i prawie się nie boję a mycie naczyń ledwo dzierżę.
Z czasem lęk spłycił się, odleciał i właściwie się nie bałem- stał się tylko myślami. Ale od jakiegoś czasu... to jest od miesiąca i obejrzenia Interstellar... wszystko się odwróciło. To już nie normalny świat jest punktem wyjścia, a lęki chwilowym stanem. Teraz cały czas żyję w lęku i czasami mam przebłyski do normalnego świata. Dopadł mnie kryzys egzystencjalny; myślę sobie czym jesteśmy, kim ja jestem, czemu ja mam takie pole widzenia a nie inne a poza nim nie widzę czerni- najbardziej cholernie natrętna myśl, której nie mogę zdzierżyć w przeciwieństwie do innych. Jakim prawem nasz wszechświat powstał, jesteśmy gównianą cywilizacją i po prostu zwierzętami; czemu ja jestem akurat w tym ciele, w którym jestem a nie kolegą lub muchą? To wszystko to absurd na absurdzie! Mam już dosyć. Nie umiem już nawet odpędzać tych myśli. Nie potrafię zawinąć się w koc i z herbatką poczytać książki, bo dopadają mnie myśli. Najlepiej jest rano, jak jestem ospały i moj mózg nie pracuje na pełnych obrotach- uznaje, że "to jakieś pierdoły". Nie czuję się również tak podczas wydarzeń kulturalnych. wyjść ze znajomkami itp...
Błagam, niech mi ktoś pomoże. Czy z tego cholernego gówna da się wyjść? Bo ja już kituję...

[Gość tedeksiarz]

podbijam!

[Gość tedeks]

i znowu podbijam!

[mgr Kamila Krocz]

Witam serdecznie!

Twoje objawy, a zatem natłok myśli i różnego rodzaju lęki, najprawdopodobniej świadczą o rozwoju nerwicy. Drogą wirtualną jednak nie można postawić diagnozy, dlatego najlepiej by było, gdybyś udał się do specjalisty, który rozpozna, czy i co Ci dolega i zaproponuje odpowiednie leczenie (leki i/lub terapię). Pozdrawiam!

[thorin]

nie wiem w jakim ciele jestem

[Gość spinka34]

Zastanawianie się nad sensem życia, skąd jesteś i po co jesteśmy jest odwiecznym problemem człowieka. jednak przez tyle tysięcy lat nikt na nie nie odkrył odpowiedzi. musisz sobie uświadomiśc, że na to pytanie nie znajdziesz napewno odpowiedzi. Z tego co piszesz masz zaburzenia nerwicowe, lękowe. Skoro to trwa już tak długo musisz skorzystać z pomocy psychiatry. Staraj się na d tym nie zastanawiać, bo i tak nie poznasz odpowiedz. prędzej dostaniesz wrzodów żołądka od zadawaniem sobie pytań, które i tak pozostana bez odpowiedzi.