Uczucie przegranego życia u gimnazjalisty

[Andy30]

Zamiast histeryzować zacznij się uczyć.
Nikt z nas Ci nie pomoże nie dopowie też nikt na Twoje pytania ( na które odpowiedzi powinieneś znać).
Do roboty, samo się nie zrobi.

[Gość ghdbndj]

O jakie pytanie?
Mi jest naprawdę ciężko,tak po prostu się nie da.
Błagam o pomoc!

[Krzysztof.W]

W czwartym punkcie zadałeś dwa pytania, sądzę że są one najważniejsze. Rozmawiałeś o nich z rodzicami?

[Gość mawina]

to siądź na szanownych 4literach i zacznij się uczyć. Zminimalizujesz ryzyko porażki.

Samym jęczeniem i histeryzowaniem nie poprawiasz swojej sytuacji, a wręcz ją pogarszasz.

Powodzenia

[Gość ghdbndj]

Nie wierzę w naukę,zawsze byłem bardzo chętny i starałem się,uczyłem,mnóstwo a efekty nie zadowalające bądź słabe. Zdruzgotało mnie to,chociaż nadal mam szczere chęci.
Gdzie jest ten czwarty punkt?
Z rodzicami rozmawiałem,po tylu miesiącach nadal są w szoku że się tak boję wszystkiego,porażki,przyszłości,teraźniejszości. Boje się życia,co mam robić?
A na życie jest już za późno,prawda?

[Gość rocks]

Twoim problemem jest to, że zachowujesz się jak jakiś rozhisteryzowany babsztyl (z szacunkiem dla kobiet). Chłopie, już masz troche lat, więc weź wyłącz komputer i zacznij zachowywać się jak mężczyzna, a nie jak jakiś "boże jestem taki biedny". Jeśli nie weźmiesz życia w swoje ręce, to nikt ci nie pomoże. To twoje życie, to ty go masz przeżyć!! Piszesz, że nie wierzysz w naukę. Każda wymówka jest dobra. Bierz książki, siadaj, ucz się. I weź zacznij się zachowywać jakbyś miał jaja.

[Krzysztof.W]

Zakładasz wątek i w nim zamieściłeś podpunkty co Ciebie dręczy, znajduje się tam punkt czwarty. Rodzice są w szoku i co dalej? Jak sam się przeniosłeś na odział psychiatryczny, to chyba robi lekarz. Nic nie rozumiem.

[Gość ghdbndj]

Jak mam nie bać się życia?

[Krzysztof.W]

Coś jakby inne pytanie, czy tylko się mi wydaje?

[Gość ghdbndj]

Tak,coś jakby inne pytanie.

[Krzysztof.W]

ghdbndj a czy opiszesz definicje życia które chciałbyś, którego się boisz?

[Krzysztof.W]

Możesz opisać obecne życie?

[Gość ghdbndj]

Ciężko. W domu niby wszystko ok,w szkole tak jak piszę,serio życia uczuciowego,zdrowie się pogarsza. Generalnie czuję że nie żyję.

[Krzysztof.W]

A obrazisz się jak napisze, że bardziej treściwie zamawiam kebaba?

[Gość ghdbndj]

Nie.

[Krzysztof.W]

Wiesz bujać to możesz sąsiadkę na klatce mówić jej dzień dobry, krzywo się uśmiechając. Niepotrzebnie dążysz do samodzielnego wykazania się, kryjąc przy tym rodziców. Jesteśmy dobrzy, lecz nie za każdą cenę. Dlaczego się wstydzisz? Twoi rodzice są tacy i pomimo swoich planów, nie dźwigaj samemu, podziel się, otwórz i wyrzuć z siebie.

[Krzysztof.W]

Późno już idziemy spać?

[Gość ghdbndj]

Nie,muszę to wreszcie wszystko rozwiązać. Nienawidzę siebie,czuje się jak gówno.

[Krzysztof.W]

Uważasz że przed drugą w nocy, masz sprawny umysł? A czym jest gówno? W gównie można być a gównem, nie przesadzaj. Dzięki że popisałeś.

[Krzysztof.W]

Poza tymi rozwiązaniami, masz jeszcze jakieś zmartwienia?

[Gość ghdbndj]

Nie,chociaż nie wiem.

[Gość ghdbndj]

Bardzo proszę o pomoc.

[Gość ghdbndj]

Pomóżcie błagam!

[InnyInna]

ghdbndj.
Dlaczego starasz się usprawiedliwić swoją niechęć do nauki?
Na czym ma polegać pomoc dla Ciebie?
Mam się za Ciebie przygotować do egzaminu czy ktoś inny?
Chyba rozumiesz, że jeśli nic nie zrobisz to lepiej na pewno nie będzie.
Rozważasz możliwość niezdania, tłumaczysz się strachem przed życiem. A ja myślę, że po prostu starasz się usprawiedliwić swoje lenistwo.
Co z Tobą jest nie tak?

[Gość ghdbndj]

Generalnie jestem chętny do nauki,ale można powiedzieć że trochę zniechęcony przez ilość porażek. Nigdy nie byłem do nauki niechętny.
Proszę dajcie mi jakieś rady.
Uważam siebie za kompletne g***o,za nic! Nienawidzę siebie. I nie ogarniam co potrafię czego nie,co w przyszłości mogę czego nie,jaki jest realny o sąd moich możliwości. Wiem jedynie,czego pragnę.
Ale ja chcę się przygotować,tylko nie mogę. Boje się życia,porażki,przyszłości,uważam że nic co chcę to nie osiągnę,bo nie zawsze chcieć to móc.
Ale boje się,nie mogę żyć konstruktywnie,chociaż chcę.
Nie usprawiedliwiam swojego rzekomego lenistwa,nie jestem leniwy. Zawsze byłem bardzo pracowity,ale efekty były czasem słabe,obawiałem się przyszłości i dalej się obawiam.
Nic niczym nie usprawiedliwiam.
Ze mną nie tak jest sam dużo i chciałbym to naprawić.