Pomoc psychologiczna po śmierci taty

[anulka76]

Witam,mam pytanie-jestem swiezo po smierci Taty(2 mies.),niemoge sobie z tym poradzic,chetnie skorzystalabym z porad psychologa,porozmawialabym o tym.Czy ktos zna moze takiego dobrego psychologa z Pomorza Zachodniego-Szczecin,lub Warszawy,Skierniewic lub jakas infolinie,telefon gdzie moglabym zadzwonic i porozmawiac o tym?bylabym wdzieczna za kazdy odzew.

[tom79]

Nie jestem psychologiem i nikogo nie znam , żeby ci polecić ale też miałem niecałe trzydzieści lat jak umarła mi mama i coś wiem na ten temat. Ale pewnie potrzebujesz psychologa nie pogadania jak by co to daj znać to coś napisze. bądź dzielna.

[anulka76]

Dziekuje za pocieszenie i wyrazy wspolczucia,chetnie popisze lub porozmawiam o tym,pozdrawiam.

[tom79]

U mnie emocje opadły bo to było kilka lat temu. Ale początek był już na pogrzebie tzw. stypa robienie sałatek, rozmowa o pomniku dla mnie nie miało to żadnego znaczenia chciałem tych ludzi powyganiać. potem przez kilka pierwszych tygodni chodziłem na cmentarz i rozmawiałem z mamą . Jak jesteś osobą wierzącą to się pomódl to pomorze na pewno. Ja ze swoją mama rozmawiam zawsze to ona mi pomaga . Pozdrawiam.

[anulka76]

ja sie czesto i wydaje mi sie ze duzo modle sie za Tate,niemoge sobie poradzic z tym ze juz odszedl,ze juz go niema,teraz mam chyba gorszy czas bo to wszystko do mnie dociera.Ciagle o nim mysle,o tej smierci(bylam przy niej i widzialam jak odchodzil)i tez to mam czesto przed oczami ale najgorsze ze czesto placze,nie panuje nad tym,jest to silniejsze ode mnie.Tez tak miales?

[tom79]

Jestem facet podobno nie płaczemy ale wiesz , że to nie prawda. Nie zamykaj się w sobie jak pomaga to płacz. Ty byłaś przy śmierci a ja poszedłem do pracy i nie wykorzystałem ostatniej chwili by z Mamą być , bardzo długo miałem wyrzuty sumienia. Moja mama umierała w karetce z obcymi ludźmi a Twój tata miał kogoś kto go kocha. Pozdrawiam

[anulka76]

tak,to prawda ze mial tylko ja to narazie strasznie przezywam,caly czas o tym mysle i widze ten moment,moze to jest narazie gdy swieza rana,niewiem,czas pokaze,ale narazie to ja sie strasznie czuje,juz sama z soba nie daje sobie rady,niema dnia bym nie plakala choc przez chwile.A przedewszystkim wyrazy wspolczucia dla Ciebie z powodu smierci Mamy,przyjmij je ode mnie prosze.

[tom79]

Kilka lat zrobiły swoje. Jest dużo łatwiej. Jak Ci smutno i chcesz popisać to pisz ja mam inne problemy siedzę przed komputerem całymi dniami i nocami więc zajrzę do Ciebie i Ci coś napiszę. Bądź dzielna.

[anulka76]

dziekuje za mile slowa i pocieszenie,odrazu mi razniej,w mezu niestetu niezabardzo mam pocieszenie,niby slucha,rozmawia o Tacie ale widac ze robi to z musu,raz mi nawet powiedzial ze ja za dlugo rozpaczam i ze robi sie to nudne,bardzo przykro mi sie zrobilo bo nie powinien tak mowic tylko uszanowac moj bol,przynajmniej sluchac.A on jak ja placze to ucieka,nie przytuli,nie pocieszy tylko ucieka do innego pokoju a ja cierpie.Dla mnie wazne bym sie komus wygadala,wyzalila,bo teraz mam wielka potrzebe mowienia o tym.Na poczatku jak wrocilam do siebie po pogrzebie Taty to czulam sie u siebie obco,jak nigdy dotad nie moglam wejsc w ten codzienny rytm,czegos,kogos mi brakowalo,bylo mi strasznie ciezko,teraz juz pod tym wzgledem jest lepiej.Napewno czas pomoze.Wspolczuje Ci innych problemow,niewiem jakie,ja tez mam ich troche ale w tej chwili ten mnie najbardziej dobija.

[Gość eeeh..]

Anulka zanim Tom Ci odpowie, to kilka słów ode mnie.U mnie żałoba po ojcu trwała dobre pół roku.Mimo że miałam wsparcie w moim mężu, tak naprawdę uważałam że nikt mnie rozumie,że to tylko mój ból, nikt nie wiedzał jak mi pomóc.Pół roku tęsknoty...myślałam że to się nigdy nie skończy.Codziennie chodziłam na cmentarz, oglądałam zdjęcia, analizowałam ostatnie słowa mojego ojca. Dziś to wiem, musiałam sie z tym zmierzyć .Sama.
Mężczyżni inaczej przeżywają żałobę.Skrycie. Nie pokazują emocji,i może dlatego Twoje zachowanie irytuje go, ale nie przejmuj się, tak już ma i już.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Anulka bardzo współczuję Ci z powodu śmierci Twojego taty. Dobrze, że nie zamykasz w sobie emocji i czujesz potrzebę rozmowy o tym, co się wydarzyło. Dzięki temu stopniowo Twój ból będzie się łagodził.
Jeśli nadal chcesz skorzystać z pomocy psychologa, to pod poniższym linkiem znajdziesz nazwiska psychologów z Twojej okolicy zamieszkania wraz z opisem tego, czym zajmują się w swojej praktyce zawodowej:
http://katalog.parenting.pl/c/135,psycholog
Pomoc możesz również znaleźć w centrum interwencji kryzysowej.
Zamieszczam także numer telefonu zaufania:
1. Dla osób przeżywających kryzys emocjonalny
nr 116 123
Pozdrawiam

[anulka76]

Bardzo dziekuje za reakcje,odpowiedzi,rady,pocieszenia,ciesze sie i milo mi bardzo gdy wiecej osob odpisuje,czuje sie razniej i lzej mi na duszy.Pozdrawiam serdecznie.

[tom79]

Ludzie ogólnie są dobrzy. Nie znają Cię a chcą pomóc. Będzie dobrze. Ja wieczorami często siedzę przed komputerem jak by coś to pisz , jest szansa , że zobaczę . Masz namiary na psychologa więc nie radzisz Sobie to się umawiaj. Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i życzę powodzenia.

[anulka76]

dzieki serdeczne za wszystko,Tobie tez zycze powodzenia i usmiechu w zyciu.Moze ja moge jakos pomoc?jakby co to napisz,chetnie pomoge.Ania.

[tom79]

Jak chcesz zobaczyć mój całkiem inny problem. to poczytaj forum czy facet może wybaczyć zdradę.

[Gość Międzylesie]

Chciałabym wam opowiedzieć że jest mi ciężko i czuję się źle 8.11 umarł mój tata a w poniedziałek został pochowany zmarł bo byl ciężko chory stwardnienie boczne śmiertelne bardzo mi ciężko bo to co go spotkalo dotyczy też mnie coś we mnie peklo

[anulka76]

Witaj Międzylesie,w pierwszych słowach mojego postu chce Ci zlozyc moje wyrazy wspolczucia,szczere kondolencje gdyż przechodziłam przez to samo co Ty.Dzis po trzech latach mogę Ci doradzić bys niezamykala się w sobie,plakala gdy tego potrzebujesz,gdy masz tez taka potrzebe i możliwość to rozmawiaj o tym ile tylko możesz.A przedewszystkim w takich sprawach,przy tak wielkich emocjach pomaga czas.Moge Ci to potwierdzić z własnego doświadczenia.Ja smierc mojego Taty przeszłam bardzo ciężko,praktycznie rok minal zanim mogłam bez lez i emocji rozmawiać o tej sprawie(teraz wiem czemu żałoba trwa rok).Bądź dla siebie mila,wyrozumiala.To bardzo ciezki okres ale dasz rade,uwierz mi ze czas pomaga.Trzymam za Ciebie kciuki,trzymaj się cieplo.

[Gość doś.]

Czas pomaga ,ale o rodzicach myśli się cały czas.Szczególnie święta są trudne już nie cieszą a myśli powracają do dzieciństwa, do rodziców i dziadków.
Miałam 33 lata jak zmarła moja mama potem tata , dzięki siostrze i rozmowach o nich przetrwałyśmy.Ale do dziś zawsze wspominamy te najfajniejsze chwile,jak coś się wydarzy w naszym życiu tak dobrego jak i złego to cały czas z nimi rozmawiam ,opowiadam akurat to mi pomaga.A zapomnieć się niestety nie da mimo pracy i swojej rodziny.Moja jedyna wnuczka jak słyszy o śmierci to zawsze się martwi ,żeby nikt z nas nie umarł.Ja ją przygotowałam,że gdyby coś takiego się zdarzyło to będę u aniołków w niebie bardzo blisko niej i chociaż nic nie powiem to niech do mnie mówi i opowiada o wszystkim.Bardzo Ci współczuję.

[Gość Zosia2003]

Mi tato zmarł w tym roku na zawał serca ,miał 43 lata i był zagranicą 9 mies i też tam zmarł . Nie mogłam się z nim pożegnać ale pochowany jest w Polsce w mieście w którym mieszkam