Brak chęci posiadania chłopaka

[agusia7791]

Czy to normalne, że w wieku 22lat nie mam i nie chce mieć chłopaka? Nie byłam nawet u ginekologa ani razu bo nie interesuje mnie nawet czy jestem zdrowa czy nie. Przeszkadzają mi ludzie, ale z drugiej strony czuje się samotna. Kompletnie o siebie nie dbam, nie chce abym ktoś zwracał na mnie uwagę. Żyje z dnia na dzień, nie rozwijam się i nie wiem co dalej. Proszę o pomoc

[Gość robert92]

Nie jesteś wariatką. To, że z nikim się nie związałaś, nie czyni Ciebie gorszą. Można powiedzieć, że jesteś w lepszej sytuacji, gdyż w związek wchodzisz bez uprzedzeń do ludzi ("bo zdradził, bo zostawił dla innej itp").

Nie przejmować się, tylko żyć dalej, oczywiście nie odcinać się totalnie od ludzi.

[Gość daphny27]

Wydaje mi się, że masz jakieś głębsze problemy, o których tutaj nie napisałaś... Myślałaś o wizycie u psychologa? Po Twoim poście widać, że masz bardzo niską samoocenę... Czym to jest spowodowane? Oczywiście nie musisz odpowiadać na forum. Zadaj sobie to pytanie...

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Agusiu to, że nie chcesz mieć chłopaka nie świadczy jeszcze o tym, że coś jest z Tobą nie w porządku.
Jak wygląda Twoje codzienne życie - czym się zajmujesz, jakie masz kontakty z rodziną?
Pozdrawiam

[agusia7791]

Choruje na bulimię, codziennie siedzę w domu i jem, później awantura, że znów wymiotowałam. Boję się wychodzić z domu, gdy muszę jechać na studia do innego miasta nie śpię w nocy i dzień przed wyjazdem bardzo się stresuje. Nienawidzę tak jeździć w kółko na studia, w weekendy znów do domu. Mogłabym nie przyjeżdżać, ale tęsknie za domem, w sumie to nie wiem czy za rodziną, czy za ciągłym jedzeniem. Gdy przyjadę jestem znów zła, że muszę jechać na studia. Nie spotykam się z koleżankami bo po prostu nie chce mi się robić makijażu, ładnie ubierać. Nie chce mieć chłopaka gdyż uważam, że jestem na to zbyt głupia i ja dobrze o tym wiem. Nie wiem nic o życiu, skąd mam wiedzieć skoro cały czas jestem sama i nie wychodzę z domu bo mi się nie chce i tak błędne koło się zamyka. Rodzice chcą mnie dać na przymusowe leczenie, ale ja nie chce, wiem, że nic dobrego mnie w życiu nie czeka.

[Gość]

Po prostu musisz pójść do psychiatry. Zrób ten 1 krok i opowiedź to specjaliście, innej rady Ci nie da nikt.
P.S. Mieszkasz w akademiku na studiach?
P.S. W dzieciństwie kolega Cię wykorzystywał seksualnie?

[agusia7791]

Nie, mam mieszkanie. A co?

[agusia7791]

Tak wykorzystywał mnie kolega, ale czy to coś zmienia?

[mamma31]

...tak, zmienia; trauma z dziecinstwa zawsze odbija sie na ''zdrowiu psychicznym'' w pozniejszym wieku;
zrob pierwszy krok i idz do lekarza; nigdy nie jest za pozno, aby zaczac zycie od nowa! trzymam kciuki...

[agusia7791]

Byłam i powiedzieli że nie są w stanie mi pomóc. Leki nie pomagają, psychiatra też nie. Do szpitala nie pójde nie ma mowy!! Nienawidzę studiów, gdy tam jadę mam myśli samobójcze, nienawidzę siedzieć w domu, nienawidzę życia.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam,
Agusiu zastanów się nad psychoterapią. Pomogłaby Ci ona "przepracować" problemy z dzieciństwa oraz dojść do źródła Twoich problemów z bulimią i samoakceptacją.
Daj sobie szansę - możesz wyjść z tego stanu.
Pozdrawiam

[agusia7791]

Jak mam wyjść z tego stanu skoro nie potrafię rozmawiać z ludźmi, trzęsę się cała ze stresu, gdy z kimś rozmawiam. Nie potrafie komuś patrzeć prosto w oczy. Najlepiej czuje się w domu, nigdzie nie wychodzę gdy nie muszę. Czasami specjalnie chodziłam w nocy, chciałam aby ktoś mnie zabił. Naprawdę bulimia to nic w porównaniu z tym, że ktoś jest bardzo zamknięty w sobie. Bo co to za życie, codziennie sama.