Matka nie okazująca wsparcia i problem mieszkaniowy

[AlixX1]

Cześć. Jakiś czas temu pisałam tu pierwszego posta o matce która na za dużo sobie pozwala. Dziś ponownie pisze bo jest gorzej i naprawdę nie wiem jak sobie z tym poradzić w mojej obecnej sytuacji... 

Sprawa wygląda tak, ostatnio długo śpię co wynika z zabużonego rytmu ( czyli generalnie chodzę spać po 5-6 rano a wstaje np. 13-14 ) czego powodem jest to co opisałam poprzednio ( czyli nocne łażenie matki kazanie mi sprzątać w nocy lub ona sama się za takowe sprzątanie bierze uniemożliwiając spanie) Niestety matka nie widzi w tym powiązania i twierdzi że śpię długo z lenistwa. A tak naprawdę powodem tych problemów jest ona jak i również różne dolegliwości zdrowotne na tle fizycznym jaki i psychicznym. Jest to już problem do takiego stopnia że ona nawet ucieka się do gróźb że mnie będzie siłą ściągać z łóżka albo że jak się okaże że jestem chora to mi nie pomoże i nie weźmie do lekarza ( niestety z dojazdem czy kasą jestem zależna od niej) 

Problemem również jest to że matka bardzo naciska na znalezienie sobie pracy co nadal staram się zrobić ( w tym celu kontaktowałam się z urzędem i prosiłam o wykaz ofert itp ale to też niestety trochę trwa) jednak ona na to bardzo naciska na już dosłownie. Tak samo jest z prawem jazdy gdzie podjęłam już swoją decyzję że narazie odpuszczam bo chcę zaoszczędzić kasę a nie wiecznie na egzaminy chodzić i oblewać czego ona też do świadomości nie dopuszcza i naciska. No dodatkowo zabiera mi kasę co też nie jest w porządku. 

 

Wcześniej planowałam wyprowadzkę z resztą chyba o tym też poprzednio wspomniałam, aktualnie jestem na etapie gdzie muszę zarobić żeby móc się z chłopakiem wyprowadzić do mieszkania jego matki które ona sama nam zaproponowała ( dużo wyjeżdża więc mieszkanie w większości stoi puste) i generalnie ona teraz rozwiązuje papierkową robotę po to abyśmy mieli łatwiej ale nie może niczego podpisać czy zagwarantować póki nie podejmiemy decyzji czy się wyprowadzamy a do tego ja potrzebuję kasy. Jednak samo to problemem  nie jest bo wyprowadzka była by "zbawieniem" bardziej problemem może być moja matka która niestety jest zdolna do nachodzenia nas i takiego namolnego wypraszania się ( w przypadku mojej siostry tak to wygląda że przy każdej możliwej okazji próbuje się wpraszać do domu lub pisać wypisując swoje żale jak to jej źle że ona się nie odzywa itp. a w przypadku mojej przyjaciółki była w stanie nawet za mną do niej pojechać żeby zobaczyć gdzie ona mieszka) obawiam się trochę takiego zachowania po wyprowadzce i wiem że na tym ucierpi moja psychika która i tak już jest na tyle okaleczona że czuje że nie dam dłużej rady tego wytrzymywać. Boję się również że będąc samej w mieszkaniu z chłopakiem jeśli on będzie w pracy a mi się coś stanie to nikt mi nie pomoże... 

Boję się też tego co mi matka powiedziała "że sobie nie poradzę w życiu" boję się że faktycznie nie dam rady i prędzej czy później zostanę z niczym albo zawiodę w jakichś kwestiach domowych czy chociażby rachunkach albo że nie będę w stanie robić tego co powinnam w naszym mieszkaniu, nawet tak błahych rzeczy jak sprzątanie, gotowanie itp. boję się wszystkiego co z tym związane a wszystko sprowadza się do strachu że nie będę w stanie zadowolić swojego chłopaka ( mam tu na myśli pod względem wykonywania obowiązków i bycia dobrą partnerką. ) To mnie przytłacza i sprawia że przez strach często mam zaburzenia lękowe ( nie są stwierdzone ale dostrzegam je, widzę że często wystarczy o czymś takim pomyśleć i trzęsą mi się ręce jest panika i płacz...) Jednocześnie się tego boję i chcę zacząć życie od nowa. Wiem że to jest coś czego potrzebuje żeby było lepiej. 

Mam rozdarcie między tym że nie chce przeżywać takiego stresu i strachu z tym związanego i wolałabym odrzucić ten pomysł na bok ale jednocześnie tego chcę bo wiem że to może mi pomóc plus mogłabym być z moim chłopakiem znacznie częściej i może to byłby taki popęd do kroku w przód w naszym związku.

 

Co do ogółem rodziców nie mówiłam im o pomyśle przeprowadzki ponieważ próbują mnie stałe manipulować żebym mieszkała tu w ich domu i nie wiem jakby na to zareagowali. Ale jak manipulować? Cóż... Np. matka mnie zapytała co chce na święta to jej odpowiadałam że od niej w zasadzie nic jeśli już coś to kasę bo się przyda na własne wydatki na co ona chamsko i dosadnie zasugerowała że mi da ale tylko na egzamin na prawo jazdy i tylko na to mogę wydać na nic innego, tak samo było z "pożyczeniem" kasy. A druga taka rzecz w której była manipulacja to założenie fotowoltaiki ( oni nie mają na to kasy to wzięli kredyt na 50 tysięcy) i stale mówią że będę tu mieszkać i im pomogę to spłacić że to też przecież mój dług i robią to dla mnie dla mojej korzyści ( a zaznaczę że nawet mnie nie spytali o zdanie) Tak samo manipulacją z ich strony jest próba odizolowania mnie od przyjaciółki zrzucając na nią winę że niby ukradła 1000 zł bo tylko ona była w tym domu kiedy oni byli na wyjeździe ( a jest to o tyle głupie bo kasę zostawili na wierzchu i tak naprawdę każdy mógł tu wejść i ją zabrać patrząc na to że moja babcia często zostawia drzwi otwarte) jest to do tego stopnia paranoja i kombinowanie że zabronili mojej przyjaciółce tu przychodzić z tego powodu a do tego matka ciągle czyha aż ta się pojawi żeby ją dopaść,było nawet straszenie policją. A wiem że to nie moja przyjaciółka bo ona by tego nie zrobiła z resztą rozmawiałam z nią o tym i jej taka kasa nie potrzebna tym bardziej że sama zarabia na siebie.  No i raczej bym widziała że wzięła a nie było takiej sytuacji. Niestety rodzice mają tendencję do zapominania co gdzie położyli lub wydali więc mogli o tym zapomnieć że sami coś kupili lub przenieśli.

Co do zachowania matki, ojciec o tym wie ale raczej nie reaguje. Natomiast siostra wie i stara się mi pomóc jak tylko może tak samo chłopak i przyjaciółka. 

 

Pomóżcie proszę, jak mam sobie poradzić z strachem i z takim problemem z matką?