Brak chęci do życia

[NickDiaz]

Mam 23 lata, od skończenia szkoły średniej w 2019 roku siedze w domu na utrzymaniu rodziców, jedyne co zrobiłem to prawo jazdy. Nigdy nie pracowałem, nigdy nie studiowałem, przeleżałem tak ostatnie lata na telefonie i komputerze, totalny stan marazmu.

Biorę antydepresant, niby trochę pomaga na nerwice i depresje, ale samo to że myślę o mojej sytuacji życiowej wzmaga tą depresje. Nie widzę wyjścia z tego stanu, nie mam ochoty iść do pracy, utknąłem w tym kokonie komfortu, nie umiem stąd uciec. Do pracy mam 5-10km z domu rowerem, inaczej nie dojade.

Wiem w jakiej jestem sytuacji, wiem że rodzice źle robią, że mnie utrzymują, ale kompletnie nie mam motywacji, nie mam chęci do życia. Naprawdę wolałbym nieistnieć, nie odczuwam że cokolwiek w życiu mnie czeka. Rozumiem że w tym wiek tak żyjac jestem kaleką społecznym, patologią, ale ja nie wiem co mam robić.

Introwertyzm nie pomaga, nie potrzebuje tak ludzi, osobowość unikająca robi też swoje, boję się poznawać ludzi, bo mogą poznać mnie za dobrze, a ja wstydzę się siebie, mojej osoby.

Nie widzę wyjścia z tej sytuacji, chciałoby się wspomaganej eutanazji dla ludzi chorych psychicznych jak to jest w innych krajach, na samobójstwo nie mam odwagi.

 

 

[Javiolla]

Myśle, że o tym stanie powinieneś powiedzieć lekarzowi, bo być moze trzeba zmienić Ci leki. Ponadto od 2019 roku się tak męczysz i lekarz nie skierował Cię na terapie? W takim razie sam sie tego domagaj. Leczenie depresji musi odbywać sie dwufalowo czyli leki+terapia. Inaczej leczenie może być nieskuteczne. Jest jeszcze inne rozwiązanie skoro leki nie pomagają.... można poprosić o leczenie szpitalne. Podobno zdarza sie, że dopiero w szpitalu pacjentowi zaczyna poprawiać sie jego stan.