Co mam zrobić...

[kinga56]

Witam , jestem 20 letnia kobietą. Mam od dłuższego czasu "problem" z sobą. Jestem przygnębiona , smutna , czasami odczuwam lęk, mam trudności w zasypianiu, przez co ciągle jestem zmęczona, brak mi sił energii. Robiłam podstawowe badania, wyszły ok. Lekarz mówił że w tych badaniach nie widzi przyczyn mojego zmęczenia.
Problem nadal istnieje. Najbardziej uciążliwy jest sen- ciągle rozmyślam przed zaśnięciem (co się wydarzyło w ciągu dnia, co będzie jutro). Czytałam już wiele artykułów , starałam się wyciszać przed snem, próbowałam wielu rzeczy i nic.
Do tego dochodzi lęk,niepokój. Czasami jest on powodem tego że np. jutro ma ważny egzamin na studiach, coś poważnego ma się wydarzyć , a czasami sama nie wiem skąd się on bierze ... Nie mogę się wtedy skupic na niczym , jestem rozkojarzona , nie można się ze mną dogadac ..
Dodatkowo ma jakieś dziwne myśli że coś złego się wydarzy, że komuś z mojej rodziny czy mi przydarzy się jakieś nieszczeście.. Mam tak przez chwile, bo od razu gdy nachodzą mnie te mysli staram się myśleć o czymś innym ( czasem pomaga).
Przez te wszystkie dolegliwości zawalam studia, nie potrafię się skupić na zajęciach. Do nauki jest mi się ciężko zmobilizować(estem na drugim roku), nauki jest coraz więcej... Chciałabym coś z tym zrobić ale nie wiem co .. Codziennie jestem zmeczona, niewyspana, co 2 dni pije kawę żeby funkcjonować w dzień. Momentami sobie nie radzę ze wszystkim, czuję się wtedy bezsilna. . .
Z rodziną średnio się dogaduje. Czasami mam wrażenie że jestem samotna, mimo iż mam wokół siebie ludzi. Rodzice są wiecznie zajęci , jak mam jakiś problem nie ma szans że ze mną pogadają . Dlatego pisze tu, potrzebuje to z siebie wyrzucić...
Myślałam nad pójściem do psychologa, tylko kompletnie nie wiem czy mój problem się nadaje , czy nie jest zbyt błahy ? Poza tym chyba nie dałabym rady się otworzyć przed nim ...
Prosze Was o radę , co mogę zrobić w mojej sytuacji?

[Gość Olineczka]

Kochana!
Trafiłaś z tym pytaniem na osobę, która zaczynała od podobnych objawów - jakbym siebie czytała... z czasem, niestety, było tylko gorzej. Bałam się wyjść z domu, przerażona sama nie wiem, czym. Zaczęłam mieć tak uciążliwe zawroty głowy, że nie umiałam ustać w miejscu. Zaczęłam mieć migreny, potworne, chociaż wcześniej nie miałam. Kołatania serca, wieczny niepokój, lęk, strach, płczliwość... w końcu poszłam do neurologa -myślałam, że takie objawy sugerują coś z układem nerwowym. Przy okazji zaczęłam się bać, że coś naprawdę poważnego mi jest, i cały krąg się pogłębiał. Badania neurologiczne i rezonans z kontrastem niczego nie wykazały. Na szczęście, trafiłam na mądrego neurologa i dostałam skierowanie do... psychiatry. Kiedy do niego szłam pierwszy raz, chowałam się za drzewami, żeby mnie nikt nie zobaczył, bo "to taki wstyd, pomyślą, że jestem psychiczna!"... jakoś się przemogłam i dotarłam do lekarzapsychiatry, który zdiagnozował... nerwicę lękową. Od tamtego czasu minęło ponad 1.5 roku. Do tej pory biorę jeden lek, który po 2 tygodniach zaczął działać na mój organizm, a ja w tempie natychmiastowym odzyskałam spokój i radość życia :). Idź, proszę, do swojego lekarza, opisz objawy i poproś o skierowanie do psychiatry. I nie wstydź się! Zęby leczy dentysta, dzieci pediatra, a psychikę psychiatra. Daj szansę sama sobie.

[unna-1]

A ja polecam ćwiczenia fizyczne. Jak się człowiek porządnie zmęczy, najlepiej na świeżym powietrzu, to przychodzi ochota do życia, nabiera się sił.
Kiedyś nie było tylu osób z tego typu dolegliwościami, ale ludzie mieli więcej ruchu, a teraz komputer, telewizja i dalej nic.
Człowiek musi rozwijać się harmonijnie, w równym stopniu dbać o ciało, jak i umysł. Zapominamy o tym , nie dbamy o siebie, ale jak się przełamiesz i zaczniesz się intensywnie ruszać, to odczujesz poprawę.

[unknown-shadow]

Jest tylko jedno wyjscie-zakochac sie.

[kinga56]

unknown-shadow

Jest tylko jedno wyjscie-zakochac sie.

Kiedy ja już jestem zakochana.
Mam chłopaka od dwóch lat.

[kinga56]

Dziękuję za Wasze komentarze .
Ja naprawdę próbowałam wielu rzeczy: sport, bieganie . Pomaga to na chwilę odciągnąć myśli, zapomnieć;/ A za chwile wszystko wraca .. Wielokrotnie próbowałam znaleźć sobie też inne zajęcia: dobra książka, film, cokolwiek . Efekty są różne albo nie mogę się skupić , albo uda mi się poprawić nastrój na kilka dni i potem wraca..
Wczoraj na przykład przed zaśnięciem miałam lęk, zaczełam rozmyślać nad wszystkim, nad swoim życiem, nad śmiercią .
Naprawdę zazdroszcze innym którzy mogą zasnąć spokojnie i na drugi dzień są wyspani,wypoczęci, zadowoleni z życia .

[kikunia55]

Masz po prostu słaby apetyt na życie i rozwijasz w sobie lękliwość. Nasz papież mówił: nie lekajcie się.

Pomijając, ze kobiety ogólnie częściej od mężczyzn lubią szukać dziury w całym, czyli teraz jest dobrze i pięknie, ale przecież to niemożliwe , żeby zawsze było tak różowo. Jutro moze się zdarzyć choroba, wypadek, czyjaś śmierć. Sobie w wolnej chwili wizualizują i klopoty gotowe. Nie ma na codzienne głupie myśli rady, jak codzienna z nimi walka, którą czynisz: książka, sport, przebywanie z ludżmi o optymistycznym charakterze.

Ja największy hardcor w życiu sobie wkręcalam jak byłam w ciąży z pierwszym dzieckiem a trzeba bylo wtedy rodzić w szpitalu, przypisanym twojemu rejonowi. Od rana do wieczora miałam z tylu głowy wszystkie opowieści o nieudanych porodach, nieudolnej służbie zdrowia w nietypowych przypadkach, konsekwencjach z tego tytulu dla dziecka lub matki. Doszłam do tego, że jak kladłam się spać, to nie moglam usnąć, bo taki jakby ciężki kamień leżal mi na klatce piersiowej i jakby mnie dusił. Jak chodzłiam , to wisiał on jakby na niewidzialnym sznurku i bardzo mnie męczył.
W końcu się s a m a na s i e b i e zbuntowałam i zaczęlam w myślach się "wychowywać". Kobieto, czynność rodzenia dzieci jest związana z istnieniem ludzkości nierozerwalnie. Babo jedna, przeciez dziewczyny rodziły jak nie było szpitali siłami natury i same sie po porodzie oporządziły. Nie wszystkie porody może były udane, ale ogromna większość tak, bo ludzkość istnieje. Urodzisz i nic się nie stanie. Dlaczego masz być tym procentem niudanym? Będzie jak będzie i nie masz na to wplywu i nie masz co się zadręczać. Przeciesz jesteś na tym świecie, spodziewasz się dzidziusia, czyli raczej Ci się udaje, ktoś nad Tobą czuwa to i z porodem jakoś dasz radę. Perswazję przeprowadzałam wielokrotnie i w końcu ten straszny kamień odpuścił.
Oczywiście nie bez pewnych problemów, ale dziecko szczęśliwie urodziłam.

Dlatego, to jednak my same jesteśmy do pewnego stopnia odpowiedzialne za swoje myśli i tę naturalnie nam przyrodzoną umiejętność wkręcania się ,musimy uczyć się hamować Rozwijanie jej ,nie niesie nam żadnych pożytków.

Odwagi do życia życzę, wiary w to, że nie wszystkie nieszczęścia świata muszą dotknąć Ciebie lub Twoich najbliższych. Proste kobiety kiedyś, jak miały naprawdę zmartwienie ( a nie to spodziewane, wydumane) i trudno im było zasnąć, to zmieniały bok leżąc w łożku i mówiły "przyjdzie dzień, przyjdzie rada". Noc jest zazwyczaj trochę bardziej czarna, nawet w naszych myślach.
Trzeba wierzyć, że będzie dobrze, a nawet jak się noga w życiu powinie to i wtedy będziemy dość silne, aby sobie dać radę i umieć żyć w zaistnialych sytuacjach.

O smierci jak się jest młodym, może za dużo nie trzeba myśleć. Jest nam poprzez to, że przyszliśmy na ten świat przypisana i na pewno nas czeka. Ale zanim ona nastąpi to trzeba to życie ciekawie wypełnić swoimi pasjami, nauką, pracą, pomocą bliżniemu, kochać, rodzić, wychowywać. O śmierci trzeba wiedzieć, że ona jest i umieć pomagać odchodzić naszym bliskim: dziadkom, rodzicom, po prostu przy nich w tych trudnych chwilach być. Więcej o śmierci nie wiem, czy warto rozważać, ona nas znajdzie sama i już.

[kinga56]

kikunia55

Masz po prostu słaby apetyt na życie i rozwijasz w sobie lękliwość. Nasz papież mówił: nie lekajcie się.

Pomijając, ze kobiety ogólnie częściej od mężczyzn lubią szukać dziury w całym, czyli teraz jest dobrze i pięknie, ale przecież to niemożliwe , żeby zawsze było tak różowo. Jutro moze się zdarzyć choroba, wypadek, czyjaś śmierć. Sobie w wolnej chwili wizualizują i klopoty gotowe. Nie ma na codzienne głupie myśli rady, jak codzienna z nimi walka, którą czynisz: książka, sport, przebywanie z ludżmi o optymistycznym charakterze.

Ja największy hardcor w życiu sobie wkręcalam jak byłam w ciąży z pierwszym dzieckiem a trzeba bylo wtedy rodzić w szpitalu, przypisanym twojemu rejonowi. Od rana do wieczora miałam z tylu głowy wszystkie opowieści o nieudanych porodach, nieudolnej służbie zdrowia w nietypowych przypadkach, konsekwencjach z tego tytulu dla dziecka lub matki. Doszłam do tego, że jak kladłam się spać, to nie moglam usnąć, bo taki jakby ciężki kamień leżal mi na klatce piersiowej i jakby mnie dusił. Jak chodzłiam , to wisiał on jakby na niewidzialnym sznurku i bardzo mnie męczył.
W końcu się s a m a na s i e b i e zbuntowałam i zaczęlam w myślach się "wychowywać". Kobieto, czynność rodzenia dzieci jest związana z istnieniem ludzkości nierozerwalnie. Babo jedna, przeciez dziewczyny rodziły jak nie było szpitali siłami natury i same sie po porodzie oporządziły. Nie wszystkie porody może były udane, ale ogromna większość tak, bo ludzkość istnieje. Urodzisz i nic się nie stanie. Dlaczego masz być tym procentem niudanym? Będzie jak będzie i nie masz na to wplywu i nie masz co się zadręczać. Przeciesz jesteś na tym świecie, spodziewasz się dzidziusia, czyli raczej Ci się udaje, ktoś nad Tobą czuwa to i z porodem jakoś dasz radę. Perswazję przeprowadzałam wielokrotnie i w końcu ten straszny kamień odpuścił.
Oczywiście nie bez pewnych problemów, ale dziecko szczęśliwie urodziłam.

Dlatego, to jednak my same jesteśmy do pewnego stopnia odpowiedzialne za swoje myśli i tę naturalnie nam przyrodzoną umiejętność wkręcania się ,musimy uczyć się hamować Rozwijanie jej ,nie niesie nam żadnych pożytków.

Odwagi do życia życzę, wiary w to, że nie wszystkie nieszczęścia świata muszą dotknąć Ciebie lub Twoich najbliższych. Proste kobiety kiedyś, jak miały naprawdę zmartwienie ( a nie to spodziewane, wydumane) i trudno im było zasnąć, to zmieniały bok leżąc w łożku i mówiły "przyjdzie dzień, przyjdzie rada". Noc jest zazwyczaj trochę bardziej czarna, nawet w naszych myślach.
Trzeba wierzyć, że będzie dobrze, a nawet jak się noga w życiu powinie to i wtedy będziemy dość silne, aby sobie dać radę i umieć żyć w zaistnialych sytuacjach.

O smierci jak się jest młodym, może za dużo nie trzeba myśleć. Jest nam poprzez to, że przyszliśmy na ten świat przypisana i na pewno nas czeka. Ale zanim ona nastąpi to trzeba to życie ciekawie wypełnić swoimi pasjami, nauką, pracą, pomocą bliżniemu, kochać, rodzić, wychowywać. O śmierci trzeba wiedzieć, że ona jest i umieć pomagać odchodzić naszym bliskim: dziadkom, rodzicom, po prostu przy nich w tych trudnych chwilach być. Więcej o śmierci nie wiem, czy warto rozważać, ona nas znajdzie sama i już.

Dziekuję kikunia55 ;) Masz rację powinnam hamować te myśli, ale naprawdę cieżko jest to robić nie mają wsparcia od strony rodziny ;/ Najgorzej to czuć się samotnym mimo otaczających Cie ludzi ..

[kikunia55]

Ale Twój los w Twoich rękach. Wkręcasz się raczej indywidualnie, więc i indywidualnie musisz nad tym panować. Ja bylam w moim hardcorze otoczona rodziną, życzliwą rodziną, ale oni chyba by mnie wyśmiali jakbym wyłuszczyła swoje obawy. Tzn. moja mama nie, bo sama powiła swoje pierwsze dziecko jako martwe niemowlę i nawet nie umiala się dość cieszyć z mojej ciąży ( pewnie bała się, że historia się powtórzy)- przez to nie byla dla mnie partnerką do mego strachu, bo chyba intuicyjnie uważałam, że by go potęgowała. Moj mąż zawsze byl bojowy i chyba na mnie popatrzylby jak na idiotkę jakbym mu farmazony o nieudanym porodzie wkręcała.

Do dziś niespecjalnie dzielę się wkrętami z małżonkiem, bo najczęściej nie rozumie i patrzy jak na stukniętą, czasem fuknie,:tak, jutro mozna umrzeć, zachorować i co jeszcze? To będzie jutro, a dziś trzeba żyć jakby się mialo żyć 100 lat! Lepiej umrzeć w ruchu i w dzialaniu niż położyć się do łożka i czekać na co, na chorobę, na śmierć? A czasem jak się wkręcam jakimś niepokojem o dzieci np.i mu to sprzedam, to jeszcze bardziej cierpię, bo chyba go nastraszę, on się nie przyzna, robi się nerwowy, wyciąga cale historie mlodzieńczych wyborów naszych dzieci z ogromną krytyką, że pewnie trzeba bylo inaczej, tylko on o tym wspominal, ale to zostalo zbagatelizowane. I od tego jego mielenia dawnych faktow, przeinaczania, jeszcze bardziej jestem nieszczęśliwa.
Jakby na to nie patrzeć nie mam warunków na głośne wkręcanie się- czyli mogłabym za Tobą powiedziec, że "Najgorzej to czuć się samotnym mimo otaczających Cie ludzi .."

Ale jestem już dość długo praktykująca wkręcanie się, tak że staram się stosować taktykę z mojego pierwszego postu do Ciebie, bo tylko ona przynosi rezultaty, po których ma się moc działania i apetyt na życie.

Sprzedalam Ci swoje sposoby na hamowanie wkręcania się abyś na ich podstawie nieugięcie ćwiczyła swoje techniki mobilizujące, a nie obezwladniające. Jak się ma charakter, który mimowolnie chciałby dązyć do wkrętów, to niestety codzienne niemalże pilnowanie się w tym zakresie jest niezbędne.To coś jak higiena osobista, codziennie się myjesz, myjesz ząbki, to i codziennie nie dopuszczaj wkrętów do siebie. A pogodni, zdrowo myślący ludzie w otoczeniu, niezastąpieni- przy takich to i wkręty w wolnych chwilach jakieś mizerne są.

Powodzenia Ci życzę i codziennej higieny, nie tylko tej w łazience!