Na skraju załamania

[Gość Wiktoria1111]

Nazywam się Wiktoria i mam 16 lat.Od mniej więcej pół roku mam zdiagnozowana Bulimia, chodzę do psychiatry, biorę leki ale co z tego jak nie widzę żadnej poprawy. Pani doktór psychiatra proponowala mi terapię ma oddziale zaburzeń odżywiania ale po pierwsze trzeba czekać na miejsce a po drugie nie wiadomo ile będzie trwać terapia a ja jestem w 1 klasie liceum i nie chce narobić sobie zaległości. Jak by tego było mało nie mam oparcia w swoich bliskich, taty nie mam, mama niby rozumie problem ale go ignoruje a siostra która jest starsza o 14 lat przy każdej możliwej okazji wyzywa mnie od świń gdy podczas napadu myszkuje po szafkach szukając słodyczy. Co mam robić ja już nie mam siły, nie mam nawet z kim pogadać i nie piszcie mi o telefonie zaufania bo nie nie chce tam dzwońic, ja potrzebuje wsparcia i zrozumienia a nie osoby która hurtowo odbiera telefony.

[Gość pavel11]

Trudno znaleźć wsparcie i zrozumienie. Pomyśl kto mógłby być odpowiedni do tego. Mama ma też inne problemy może nie wie jak tego wsparcia Tobie udzielić. Możesz z nią porozmawiać albo poprosić kogoś żeby jej wytłumaczył że potrzebujesz od niej więcej zainteresowania.

[Mars_Janka]

a może zapytaj psychiatry czy nie ma gdzieś dziennego ośrodka? Tak byś nie musiała rezygnować z chodzenia do szkoły. Ewentualnie możesz dowiedzieć się, czy jest gdzieś terapia na oddziale zamkniętym w którym jest możliwość uczenia się.

[mgr Kamila Krocz]

Rozumiem Twoje obawy (że narobisz sobie zaległości w nauce), ale uważam, że jesteś dopiero w I klasie i to jest moment, w którym warto skorzystać z terapii. Pomyśl, jakbyś była w III liceum, a za pasem matura? Nie zwlekaj, zgłoś się na terapię, odczekaj, ile trzeba i pozwól sobie pomóc. Trzymam kciuki i powodzenia!