Ciężka rzeczywistość choć cięższe myśli. Pomocy.

[Lovestory]

Od niepamiętnych czasów mam własny świat nigdy mi to nie przeszkadzało chyba że musiałam sie skupić na lekcji albo pójść szybko spać ale problem tkwi w tym że nie wiem co za bardzo robić. Gdy jest spokojnie czasem kilka godzin w nim nie jestem ale coś sie stanie uciekam do niego i wyłączam sie z tego świata. Miałam dosyć ciężkie dzieciństwo, tate kocham ale wyrzywał sie na mnie nie mam tego za złe( to nie najgorsze co mnie spotkało miałam wiele bólu psychicznego od 9 roku życia do teraz choć radze sobie ale strach ten sam), tata prawde powiedziawszy umie bardziej mnie zrozumieć niż mama a to z nią więcej rozmawiam choć teraz niezbyt. Mój świat to nie kolorowy ideal tylko no bardziej cierpie, wyobrarzam sobie straszne rzeczy ale to już przyzwyczajenie bo jak o czymś myśle nie spełnia sie. Rodziny tam wogóle niema raczej że straciłam wiem że wystarczy 1 rzecz by sie rozbiła i boje sie tego mimo to myśle o tym jak by to sie rozgrywało i wyobrarzam sobie swoje cierpienie. Nie umiem zabardzo rozmawiać z ludźmi jestem raczej samotniczką choć chciałabym mieć kogoś przy sobie i w tym moim świecie jest zawsze jakiś wymyślony kolega (raczej wole towarzystwo chłopaków) który mnie wspiera a ja go gdy cierpi. Ostatnio zauwarzyłam że gdy coś sie dzieje z mojej bardziej przyczyny myśle że chciałabym umrzeć a w głowie mam obraz jak mam potcięte żyły albo powieszona jestem, niechce tych myśli. Jestem uzalezniona od bólu psychicznego? Czy mam nadzieje że to sie nigdy nie stanie(te złe o rodzinie) ? Czy chce mieć kogoś takiego jak przyjaciel? Jestem wrażliwą i opiekuńczą osobą i bardzo nieśmiała i niepewną siebie nieufna choć naiwną udaje silną i pewną ale wiem jaka jest prawda. Wiele razy miałam wbijany nóż w plecy i wiele razy przejmuje sie drobnymi sprawami obwiniając sie.
Z góry dziękuje.:)
Ps za niedługo mam 17 lat a od ok 6 czy 7 go mam. Albo wcześniej...

[rafik54321]

Doskonale znam twój problem, bo mam dokładnie ten sam :( .
Nie potrafimy zaakceptować niesprawiedliwości tego świata.

Nie do końca wiemy co to znaczy być szczęśliwym, bo nigdy tego w zasadzie nie było. Jedyne co mamy to ból, na którym się skupiamy...

Wydaje mi się że jedyna droga to wspieranie siebie nawzajem takich ludzi jak my - kłopot w tym, aby się odnaleźć :(

[Lovestory]

No miałam kolege ale zakochał się i tylko dlatego był ze mną... Bardzo go lubiałam ale zaczą sie troche prześladowczo zachowywać gdzie poczułam ból bo mu ufałam( nie widziałam go już na szczęście 3 mies) ale ciesze sie że nie jestem sama w tym i masz racje :)

[Lovestory]

A raczej że jestem zrozumiana. Bo ten stan u innych to niezbyt fajne:( ale jestem raczej często wesołkiem bo to łatwiejsze takie oszukiwanie innych i siebie dlatego ciesze sie że jest ktoś podobny do mnie bo nieczuje sie jak wariatka tylko normalnie :) Dzięki

[rafik54321]

Spoko - fajnie że masz już lepszy humor. Mi to nie przychodzi aż tak łatwo :/

[Lovestory]

Nie mam po prostu tak reaguje, każdemu sie na około to wydaje bo od dziecka zaczełam reagować uśmiechem by sie rozweselić ale nie jestem optymistką ale chciałabym T_T

[rafik54321]

Lovestory

Nie mam po prostu tak reaguje, każdemu sie na około to wydaje bo od dziecka zaczełam reagować uśmiechem by sie rozweselić ale nie jestem optymistką ale chciałabym T_T

Ja raczej reaguje tak, że jeśli coś ma być zrobione to będzie zrobione, ale potem muszę to odchorować. Kłopot w tym, że nie nadążam się "regenerować" względem tego czego ode mnie się wymaga...

[Lovestory]

wiesz powiem szczerze że u mnie działa to tak np. niedawno mama kazała mi uderzyć młodszego chłopaka bo dał zielsko mojemu młodszemu bratu a tata uczył mnie że nie mam bić słabszych(ja jestem typem który broni sie przed starszymi i większymi) i czułam nacisk i wyrzuty bo nie byłam w stanie spełnić mamy proźby i zamknełam sie w pokoju potem zaczełam na oczach mamy sie wygłupać by pomyślała że mnie to już nie rusza ale w duchu straszliwie mnie zżerało to i było nie do zniesienia.