Próba samobójcza u 15-latki

[Gość j...m]

Mam 15 lat. Jestem po probie samobojczej. Bylam w poradni zdrowia psychicznego powiedzieli lekarze ze nie ma potrzeby zostawiania mnie na oddziale bo mam tylko stan depresyjny. Lecz ja nie mowilam im prawdy. Mysle o samobojstwie, czuje smutek, zal, obojetnosc, brak energii chociaz duzo spie, nie mam checi do skonczenia zaczetej pracy. Wole siedziec sama w pokoju niz z rodzina czy znajomymi. Zmuszam sie do wychodzenia z domu. Czy jak powiem prawde psychiatrze to moze mnie skierowac do szpitala??

[avengers]

Moim zdaniem powinnaś pójść do dobrego psychiatry.

[Gość ambra]

Uważam, że oddział szpitalny to ostateczność. Najlepiej wybrać się do psychiatry, który zapisze ci odpowiednie leki. Depresji nie można lekceważyć.

[Agnieszka Kazancew]

Witaj. Doceniam, że zdecydowałaś się napisać na forum o swojej chorobie i problemach. To wymaga odwagi. Jednocześnie może to być pierwszym krokiem do zainicjowania pozytywnych zmian w Twoim życiu. Każda zmiana zaczyna się od nazwania problemu do podjęcia działania. Ty uczyniłaś już pierwsze kroki. Widzę, że walczysz z chorobą i doceniam to.
W swoim poście piszesz o próbie samobójczej i o tym, że lekarze powiedzieli, że masz tylko stan depresyjny. To ważne, że szukasz dla siebie pomocy, że konsultujesz się z lekarzem. Zastanawiam się jednak, czy w pełni rozumiesz powagę problemu. To nie jest tak, że próba samobójcza jest poważnym problemem, a depresja to tylko stan depresyjny. Depresja jest bardzo poważną chorobą, bardzo często śmiertelną właśnie przez to, że czasem towarzyszą jej myśli samobójcze. Pozostałe objawy to te, które również wymieniasz w swoim poście: dominujący smutek, poczucie totalnego przygnębienia, odrętwienia, braku energii. Znika wszelka przyjemność z życia. Ja wyobrażam sobie depresję jakby cały świat pokrył się grubą warstwą szarego pyłu, w dodatku toksycznego, zatruwającego wszelką radość z życia. Trudno żyć w takim świecie. Z tego powodu czasem nawet dzielenie się swoim przygnębieniem też może być kolejnym źródłem bólu, bo możesz dostać rady, które będą skuteczne w przypadku chwilowego spadku nastroju, ale w depresji wywołają falę poczucia winy, bo trudno Ci będzie je zrealizować.
Proponuję byś nie ustając w walce z chorobą poszukała psychoterapeuty, który pomoże Ci podjąć skuteczną drogę do zdrowienia. To jest możliwe. Wielu już się udało, bo depresja w naszych czasach jest coraz powszechniejszą chorobą. Ale też jednocześnie powstaje coraz więcej skutecznych sposobów wychodzenia z choroby.
Na koniec napiszę jeszcze o szpitalu, o którym również piszesz. Depresje diagnozuje się na różnych poziomach. Hospitalizacji wymaga najczęściej ciężka postać depresji. Przy depresji umiarkowanej w pierwszej kolejności zaleca się psychoterapię czasem połączoną z leczeniem farmakologicznym. Ciężka depresja to ten etap choroby, gdy siły życiowe są już tak nikłe, że chorujący człowiek na przykład od wielu dni nie ma siły wstać z łóżka. W Twoim przypadku jak wnioskuję z postu stan choroby jeszcze nie jest tej najostrzejszej formie. Ale nieleczona depresja najczęściej postępuje. Samej może Ci być zdecydowanie trudno. Zadbaj proszę o siebie. Masz na to, jak się domyślam jeszcze pewne zasoby sił. Wykorzystaj je. Życzę powodzenia.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że z jednej strony Ty umniejszyłaś u lekarza swoje problemy, obawiając się hospitalizacji, a z drugiej strony, możliwe, że lekarz nie był na tyle wnikliwy, by podczas jednej krótkiej wizyty zgłębić Twój problem. Nie bagatelizuj swojego pogarszającego się samopoczucia. Jeśli masz myśli o śmierci, tracisz radość życia, nic Cię nie cieszy i niewiele Ci się chce, to sygnał, że trzeba udać się do specjalisty. Porozmawiaj z kimś bliskim, komu ufasz, o swoim nastroju. Może to być mama, tata, starsze rodzeństwo - razem łatwiej wpaść na sposób, jak radzi sobie z trudnościami. Innym sposobem jest skorzystanie ze wsparcia telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży nr 116 111. Pozdrawiam!