Zrozumienie.

[dziecina łzami zalany]

Nie wiem jak mam wytumaczyć rodzinnie o swoich zaburzeniach lęku,w ogóle oni się śmieją z tego nie mają pojęcia co czynią,mówiłem głośno o tym że mam Fobie społeczną,napady lęku panicznego,agrofobię, PTSD i nikogo to nie obchodzi,zachowanie ich, jestem zdany tylko sam na siebie,czuje się obco własnej rodzinnie zero oparcia w najbliszych jestem zmęczony psychicznie.

[mgr Kamila Krocz]

Komu ufasz najbardziej w rodzinie? Nie tłumacz wszystkim, bo wówczas zostaniesz wyśmiany i dojdzie do rozproszenia uwagi. Wystarczy, że jedna osoba Cię wyśmieje, zdyskredytuje Cię, a reszta pójdzie za nią. Dlatego wybierz jedną osobę z rodziny (np. mamę), kogoś, komu najbardziej ufasz i przy kim czujesz się bezpiecznie i spróbuj porozmawiać z nią o swoich problemach, lękach, uczuciach. Nie mów: "Mam fobię społeczną, PTSD i agorafobię", bo po pierwsze sam najprawdopodobniej nie masz diagnozy od specjalisty i możesz się mylić, a po drugie te nazwy nic nie powiedzą komuś, kto nie zna się na psychologii/psychiatrii. Powiedz raczej po prostu, co czujesz, np.: "Wiesz, gdy jestem wśród ludzi, to bardzo się boję, sztywnieję, staję się nienaturalny, odczuwam lęk, gdy znajduję się na dużej otwartej przestrzeni, w autobusie, sklepie albo tramwaju. Nie potrafię opanować tego lęku i myślę, że stanie mi się coś złego, czemu nie będę mógł zapobiec". Raczej opisz, co odczuwasz, nie szafuj wyrafinowanym słownictwem, bo nie zostaniesz zrozumiany i rzeczywiście inni Cię raczej wyśmieją niż wysłuchają do końca. Pozdrawiam i powodzenia!