Czy można przekroczyć granicę zwykłego stresu?

[Gość Rissi]

Dzień dobry,
od dziecka jestem bardzo nerwowa - stresuję się i martwię dosłownie wszystkim. Zawsze jednak jakoś sobie z tym radziłam. Ostatnio jest coraz gorzej. Mam 20 lat - jestem na drugim roku studiów. Mam takie jakby "napady" ciągłego strachu, które kiedyś zdarzały się co parę miesięcy, teraz żaden nie bywa spokojny. Potrafią trwać od kilku godzin po nawet dwa tygodnie.
Zazwyczaj zaczynają się kołataniem serca, dusznościami, takim jakby uciskiem w żołądku i gardle. Kiedy zaczynam mieć tego dość (przez pierwsze kilka godzin staram się udawać, że tego nie ma) dochodzą jeszcze uderzenia gorąca i zimna i takie wrażenie, że tego nie powinno być, że za którymś razem nie wytrzymam tego ciągłego napięcia i oszaleję, potem jeszcze robi mi się słabo i czasem czuję, jakbym miała mdleć. Wstyd mi, że w ogóle coś takiego się dzieje. Sypiam w miarę dobrze, bardzo rzadko mnie to budzi. Jednak jestem i tak wykańcza i czuję się jak po przebiegnięciu maratonu.
Byłam u kardiologa - jestem okazem zdrowia. Parę razy byłam na pogotowiu, bo bolał mnie żołądek, ale też okazywało się, że nic mi nie jest.
Zwykle nasila się to w czasie egzaminów, nawet nieznaczących zdarzeń na uczeni, ale zdarza też, że pojawia się gdy mam mieć parę dni wolnego. Przecież powinnam być spokojna, gdy mogę przez 4-5 dni posiedzieć w domu!
Wiem, że egzaminy na uczelni nie są tak strasznie ważne. Wiem też, że zdanie innych nie powinno się dla mnie za bardzo liczyć i że mam prawo sobie czasem odpocząć. A jednak zamiast lepiej jest gorzej. Boję się wyjść z domu bez leków na uspokojenie, bo co będzie, jak mnie to dopadnie tak nagle, w sali wykładowej?
Takie "napady" trwają już ze 3 lata. Po każdym mówię sobie, że tego nie było, że już się nie zdarzy, ale jednak to wraca.
Zapewne przesadzam, ludzie miewają o wiele gorzej ode mnie, a jednak chciałabym się dowiedzieć: czy to wszystko mieści się w granicach zwykłego stresu? A jeśli tak, to jak sobie z tym radzić? Powtarzam sobie: "ten stres jest bez sensu", ale to nie działa. Staram się robić coś przyjemnego, ale to pogarsza sytuację.

[armagedon1410]

Mogę powiedzieć że wszystko co opisujesz , sam na własnej skórze przeżyłem . Nie ignoruj takiego stanu zdrowia

[Gość alalalalalalalaaaa]

Brzmi jak początek nerwicy. Może powinnaś odwiedzić psychiatry. Bo te ataki brzmią jak ataki paniki, sama coś takiego miałam

[Gość Rissi]

Dziękuję Wam bardzo za odpowiedź. Może rzeczywiście się zdecyduję wreszcie coś zrobić. Dotychczas za bardzo bałam się tego, że ktoś wyśmieje moje obawy. Pozdrawiam serdecznie!

[Gość maaak]

Takich objawów nie ma co bagatelizować, czy brałaś jakieś uspokajające ziołowe tabletki typu nervomix? Myślę, ze warto by było spróbować czy trochę pomogą a przede wszystkim udać się do psychiatry lub psychologa.

[Gość Rissi]

Na kołatania serca internista (on myślał tylko o atakach w czasie gorączki) przepisał mi Propranololo WZF. Jak juz bardzo nie mogę wytrzymać to zażywam, ale to rzadko. Niw pomaga jednak na ogólne poczucie zagrożenia. Dziękuję, na pewno spróbuję.

[mgr Kamila Krocz]

Przez Internet nie da się postawić diagnozy, ale opisane przez Ciebie objawy mocno korespondują z obrazem klinicznym tzw. nerwicy lękowej, a dokładniej z zespołem lęku uogólnionego, któremu towarzyszą napady paniki. Uważam, że nie powinnaś bagatelizować tych symptomów i skonsultować się z lekarzem psychiatrą, który Cię zbada i zaproponuje odpowiednie leczenie, jeśli te okaże się konieczne (leki i/lub psychoterapia). Pozdrawiam!

[Gość filemonica]

ja zawsze staram się unikać sytuacji strsujacych ale czasem się nie da, dlatego trzeba mieć rozwiązanie na tego typu sytuacje, jak mnie dopada stres to zazwyczaj siegam po nervomix, sprawdzony i rzeczywiście pomaga.

[Gość Rissi]

Dziękuję, zdecydowanie spróbuję ten nervomix :) A co do wizyty u specjalisty... Nie wiem czy się zdecyduję. W te "gorsze tygodnie" bardzo ciężko mi sobie radzić, to prawda. Potrafię jednak mieć 2-3 tygodnie kiedy nic się nie dzieje, strach zdarza się rzadko albo praktycznie wcale. Obawiam się, że pójdę więc do kogoś a on po prostu mnie wyśmieje.