Z jednej skrajności w drugą - inaczej nie umiem

[Gość Saiko]

Mam zaburzenie polegające na skrajnościach.
Byłam bardzo żywotna i towarzyska. Tak bardzo, że chłopak i znajomi czasem się zastanawiali co mi jest. Jak byłam z chłopakiem w barze to pogadałam z nim i z całym barem i chłopak mówi, że robiłam to w takim tempie, że prawie, że biegałam. W tedy mi zwracał dużą uwagę o to bo jak wychodziliśmy razem to i tak latałam sama. No i ja zamiast to odebrać właściwie załamałam się i odebrałam to tak, że jestem zła, wszystko robię źle itd. i wpadam w drugą skrajność. Nienawidzę obecnie ludzi, nie chcę wychodzić i każe wychodzić chłopakowi samemu. Nie lubię z nim ani z nikim wychodzić. A kiedyś kochałam ludzi. Tak samo z zazdrością. Jak byłam zazdrosna tak teraz mam to gdzieś. Niech sobie idzie i jak coś zrobi to najwyżej go zostawię.
Szczerze mnie to przeraża.
Miałam konsultacje psychologiczne, ale ja nigdy się nie umiem wysłowić bo tyle jest tego, że chaotycznie mówię.
Proszę o jakieś rady jak powinnam to ubrać w słowa przed psychiatrą i co wy myślicie o takich skrajnościach?

[Gość unna]

Powiedz to, co tu napisałaś. /może zapisz to sobie?/
Każdy człowiek ma wahania nastrojów, u ciebie są one tylko głębsze, bardziej intensywne.
Mam nadzieję że lekarz da ci wskazówki, jak sobie z tym radzić.

[ka-wa]

Takie skrajności nie są czymś normalnym i dobrze ,że wybrałaś się do psychiatry po diagnozę,
nie da się tu doradzić jak masz z nim rozmawiać ,musisz to robić naturalnie ,tak jak czujesz,
pewnie da Ci skierowanie na psychoterapię,gdzie psycholog pomoże Ci w otwarciu się.