Kim ja jestem?

[Gość konotacja]

Witam, moje uczucia zaczynają być dla mnie problemem i muszę wiedzieć o co w tym chodzi. Zaczęło się od gimnazjum, młodzieńczy bunt był trudny, w krytycznych momentach mogłam rozdrapać własną rękę. Teraz, kilka lat później, widzę ,że gorzej radzę sobie w relacjach towarzyskich. Bywają tygodnie, że nie wychodzę z domu, brak akceptacji siebie - potworne uczucie, przygnębiające, uczucie lęku, długo sypiam, zrywam przyjaźnie, stres jest nieustanny, nawet przy wychodzeniu do sklepu, nie potrafię utrzymać kontaktu wzrokowego i to poczucie nierealności rzeczywistości. Jest milion więcej moich zachowań, ale i tak ciężko obnażyć siebie. Czym ja jestem?

[rafik54321]

Przede wszystkim - jesteś człowiekiem. Wiesz czym się człowiek różni od zwierzęcia? Rozumem (i tym co z niego mamy - kulturą i nauką).

Problem podobny do twojego ma wielu ludzi - zwłaszcza w tym przedziale wiekowym (tj 15-30 lat).
Musisz sobie odpowiedzieć na pytanie czy jesteś wrażliwa? Czy na prawdę masz się czego stresować?
Człowiek boi się tego, czego nie zna. To naturalne. Ty, jak widać boisz się kontaktów z ludźmi. Najczęściej ma to jedno z dwóch przyczyn (względnie oba na raz):
- brak socjalizacji z innymi w okresie dziecięcym, w skrócie - to po prostu izolacja od ludzi oraz rówieśników. To klasyczny strach przed nieznanym. Wystarczy się przełamać, poznać że świat niekoniecznie jest taki straszny i jakoś to będzie :) ,
- zawód na kimś ważnym, inaczej mówiąc, ktoś komu ufaliśmy, znaliśmy, szanowaliśmy itp bardzo nas czymś zraził lub zranił. W związku z tym, zniechęcamy się do innych, zakładając że każdy może takim kimś się stać. Tu niestety już jest trudniej. Sam się zmagam z takim problemem i znam jedynie rozwiązanie połowiczne - uznać że ta osoba która nas zraniła to wyjątek. Rozeznać się jak rozpoznawać takie "wyjątki" i je skrzętnie omijać. Ja jestem dość "skomplikowany" i u mnie to nie wystarcza, ale może tobie wystarczy.

Stres - on zawsze wymaga odreagowania, ja lubię to nazywać "spaleniem" stresu. Mi pomaga adrenalina, ostre doznania. Najlepiej, szybka ostra muzyka na słuchawki, kask na głowę i motocykl między nogi. Jazda szybsza, a w zasadzie ostrzejsza niż szybka (ale wiadomo - bez głupot).
Tobie może pomagać po prostu wyciszenie się, coś jakby ten stres był jak deszcz, a ty się po prostu "wygrzewasz" na słoneczku. Sposobów jest dużo, ale zawsze jest jeden wspólny mianownik - przyjemność...

Kontakt wzrokowy - na jego utrzymywanie jest prosta rada. Nie patrz komuś bezpośrednio w oczy - patrz np w nos, lub między oczy. To mniejszy dyskomfort dla ciebie, a tamta osoba nie zauważa różnicy.

Całe twoje przygnębienie, zły humor, lęk to efekt stresu i samotności które opisałem powyżej. Eliminując tamte rzeczy, wyeliminujesz źródło swoich dolegliwości a w efekcie poczujesz się lepiej :) .

[Gość konotacja]

rafik54321

Przede wszystkim - jesteś człowiekiem. Wiesz czym się człowiek różni od zwierzęcia? Rozumem (i tym co z niego mamy - kulturą i nauką).

Problem podobny do twojego ma wielu ludzi - zwłaszcza w tym przedziale wiekowym (tj 15-30 lat).
Musisz sobie odpowiedzieć na pytanie czy jesteś wrażliwa? Czy na prawdę masz się czego stresować?
Człowiek boi się tego, czego nie zna. To naturalne. Ty, jak widać boisz się kontaktów z ludźmi. Najczęściej ma to jedno z dwóch przyczyn (względnie oba na raz):
- brak socjalizacji z innymi w okresie dziecięcym, w skrócie - to po prostu izolacja od ludzi oraz rówieśników. To klasyczny strach przed nieznanym. Wystarczy się przełamać, poznać że świat niekoniecznie jest taki straszny i jakoś to będzie :) ,
- zawód na kimś ważnym, inaczej mówiąc, ktoś komu ufaliśmy, znaliśmy, szanowaliśmy itp bardzo nas czymś zraził lub zranił. W związku z tym, zniechęcamy się do innych, zakładając że każdy może takim kimś się stać. Tu niestety już jest trudniej. Sam się zmagam z takim problemem i znam jedynie rozwiązanie połowiczne - uznać że ta osoba która nas zraniła to wyjątek. Rozeznać się jak rozpoznawać takie "wyjątki" i je skrzętnie omijać. Ja jestem dość "skomplikowany" i u mnie to nie wystarcza, ale może tobie wystarczy.

Stres - on zawsze wymaga odreagowania, ja lubię to nazywać "spaleniem" stresu. Mi pomaga adrenalina, ostre doznania. Najlepiej, szybka ostra muzyka na słuchawki, kask na głowę i motocykl między nogi. Jazda szybsza, a w zasadzie ostrzejsza niż szybka (ale wiadomo - bez głupot).
Tobie może pomagać po prostu wyciszenie się, coś jakby ten stres był jak deszcz, a ty się po prostu "wygrzewasz" na słoneczku. Sposobów jest dużo, ale zawsze jest jeden wspólny mianownik - przyjemność...

Kontakt wzrokowy - na jego utrzymywanie jest prosta rada. Nie patrz komuś bezpośrednio w oczy - patrz np w nos, lub między oczy. To mniejszy dyskomfort dla ciebie, a tamta osoba nie zauważa różnicy.

Całe twoje przygnębienie, zły humor, lęk to efekt stresu i samotności które opisałem powyżej. Eliminując tamte rzeczy, wyeliminujesz źródło swoich dolegliwości a w efekcie poczujesz się lepiej :) .

Rzuciłeś na to trochę światła. Właśnie dzisiaj zakończyłam niestety kolejną znajomość. Rzeczywiście, jestem bardzo wrażliwa, aż może za bardzo. Ale na to i na stres, czego bym nie robiła chyba nic na to już nie poradzę. Uspokoiłeś mnie za to, bo słyszałam już opinie ,że to choroba i coś ze mną nie tak . Za to ci ogromnie dziękuję. Łagodzenie stresu dla mnie jest łatwe, zapalę, ochłonę, ale nie kontroluję tych 'ataków' i to jest najgorsze.

[Jaabes]

Człowiek jest faktycznie bardzo złożonym tworem...Odpowiedz znajdziesz u Dawcy wszelkich uczuć, emocji, intelektu, czyli u Boga...W Biblii znajdziesz odpowiedz na Twoje pytanie. To tak na już, możesz to zacząć realizować niezwłocznie i nie potrzeba do tego jakiegokolwiek innego człowieka.
Pomimo takiego kroku, zalecam jednak nawiązanie kontaktu z człowiekiem który myśli podobnie. Najlepiej w realu, ale nawet relacje wirtualne mogą być pomocne.

Tylko Bóg wie co „siedzi” w człowieku !