nastawienie

[Gość pesymist]

Jestem pesymistycznie nastawiona..nigdy nie trafiłam na ludzi, z którymi mogłabym stworzyć zgraną i niezawodną paczkę..idę na studia i czuję, że jak zwykle będzie klapa. Wiem, nauka najważniejsza. Ale wkurza mnie moje nastawienie. To, że ja boję się tych ludzi, chociaż ich nie znam. I tak mam zawsze. Takie uprzedzenie i nienawiść. To ciężkie być optymistycznym, gdy miało się jakieś złe doświadczenia z ludźmi. Czuję się brzydka. Czuję, że nic nie ma sensu, bo itak ludzie to świnie.

[unna-1]

Optymizmu można się nauczyć.
Najprościej to powtarzać sobie, że będziesz miała zgraną, fajną paczkę znajomych, że wszystko znakomicie się ułoży itp.

Napisałam najprościej, ale wcale to takie proste nie jest.
Sporo czasu trzeba poświęcić na przekonanie siebie samej, na zmienienie dotychczasowego myślenia.
Z własnego doświadczenia wiem, że jest to możliwe, ale też cały czas trzeba się pilnować, by te negatywne myśli znowu nas nie dopadły
.Trzeba śledzić swoje myśli, mieć ich świadomość, i jeśli się znowu pojawią, to natychmiast zagłuszać je tymi nowymi myślami.
Pracuj nad sobą. Myślami tworzymy rzeczywistość. Można dobrze żyć i czuć się szczęśliwym, można się zamartwiać.
To są nasze wybory, a zależą właśnie od naszego nastawienia, od naszych przekonań.
A przekonania można zmieniać.
W wielu wypadkach dzieje się to automatycznie, na skutek naszych doświadczeń w życiu.
Można jednak załamać się na skutek złych rzeczy, które nas spotkały. Można też wzmocnić się i czerpać z tych doświadczeń siłę. To są nasze wybory.
Optymistyczne myślenie pomaga w życiu. Robili nawet badania, które tego dowiodły.

[Gość pesymist]

Dziękuję Ci za odpowiedź. Wiesz wydaje mi się że też ja mam taki charakter. Wina jest we mnie bo to ja nie jestem wystarczająco życzliwa lecz ponura. To chyba dlatego bo boje się ich i nastawiam się do obrony. Spróbuję wyolbrzymiać dobro i skupiać się na dobrych ludziach niż rozpamiętywać tych co mnie zawiedli.

[Gość BIOrganic]

Wiecie co, to jest dobry pomysł. Zamiast wymyslać czarne scenariusze, przypominaj sobie chwile w życiu, gdy ludzie zrobili dla Ciebie coś dobrego, bezinteresownego, coś specjalnie i po kryjomu dla Ciebie, bo Cię lubią. Wyobraź sobie, że Twoi koledzy ze studiów też czują się kijowo i boją się, że spotkają niemiłych ludzi. Zachowuj się tak jak sama byś chciała aby wobec Ciebie zachowywali się inni. A może nie czujesz takiej potrzeby? W takim razie zrozum, że oni też mogą nie mieć. Tak naprawdę, to każdy przejmuje się tylko sobą, dlatego śmiało idź i zagadaj do kogoś, kogo upatrzysz sobie jako dobrego kolegę.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że uprzedziłaś się do ludzi, bo dotychczas nie miałaś zbyt dobrych doświadczeń w kontaktach międzyludzkich. Uważam jednak, ze to trochę nie w porządku, ze oceniasz wszystkich jedną miarą i wrzucasz wszystkich do jednego worka. Dlaczego od razu twierdzisz, że na studiach nie spotkasz kogoś, z kim mogłabyś się zaprzyjaźnić? Nie musisz mieć rzeszy przyjaciół. Czasem jednak warto dać komuś szansę. Może się okazać, że to będzie prawdziwy przyjaciel. A lepiej mieć jednego wiernego przyjaciela niż rzesze pseudo-przyjaciół. Pozdrawiam i powodzenia!

[unna-1]

W moich wspomnieniach na czoło wybijały się te złe wspomnienia.
Nie jest to dziwne, bo to o nich myślimy, przeżywamy je i tym sposobem utrwalają się w naszych umysłach.
Ja miałam to szczęście że znalazłam kolegę, z którym zaczęliśmy przechwalać się, jakie zabawne czy ciekawe momenty były w naszym życiu.
Dużo dobrych momentów sobie wtedy przypomniałam i zaskoczeniem odkryłam, że to moje życie było całkiem udane.
Tobie też polecam przypomnienie sobie o tych dobrych momentach i utrwalenie ich sobie w pamięci.
Łatwiej jest wtedy walczyć o pozytywne nastawienie do obecnej rzeczywistości.