Co się ze mną dzieję ?

[Gość Simon123]

Mam 16 lat i ogólnie nie wiem co mi jest wariuje już chyba po prostu spotykam się z kumplami,piszę z nimi,rozmawiam,spotykam się na mieście czy też przyjeżdżają do mnie do domu,uczę się nawet z niektórymi w jednej szkole lub klasie ale dalej czuję się samotny.
Rodzice mnie kochają okazują mi to rozmawiają ze mną i zawsze rozmawiali wspierają mnie i są zawsze obecni w moim życiu jedynie taty nie ma często bo pracuję za granicą ale przyjeżdża do domu na parę tygodni ale też rozmawiam z nim przez Skype i piszę na Facebooku szczególnie że uczę się zawodu który mój tata wykonuję i dzielimy razem pasję więc mnie uczy na przyszłość :).
Nie wiem co mi jest ale po prostu czegoś mi brakuje najwyraźniej i mam taką huśtawkę nastrojów ciągle,może powinienem spróbować znaleźć sobie swoją drugą połówkę która zapełniła by mi maksymalnie mój czas wolny.
Na razie zauważyłem że kształtuję się moja osobowość i tak naprawdę nie wiem jaki chcę być z tego co wynikło z niepozornego testu na lekcji w którym mieliśmy napisać cechy jakieś osoby z naszej klasy które dostrzegamy na pierwszy rzut oka w moim przypadku zostałem opisany jako koleżeński i wesoły człowiek.
Kiedyś byłem całkowicie zamknięty w sobie i nieśmiały każdy mi mówił że żyje we własnym świecie nie wiem dlaczego moi rodzice uważali to za dobrą cechę mojej osobowości byłem też spokojny co mi zostało do dziś lecz tylko w niektórych kwestiach.

[unna-1]

Byłeś nieśmiały, czyli spokojny, dobry dzieciak, który nie sprawia rodzicom kłopotu. Nic dziwnego, że rodzicom się to podobało.
Teraz oceniają cię jako wesołego i koleżeńskiego chłopaka i z tego powinieneś się cieszyć.
Jednak czujesz pewną pustkę i samotność.
To twoje myśli, które z czasem mogą zacząć brać przewagę, nad tymi pozytywnymi.
Szczęście nie polega na tym, że ma się wszystko. Szczęście to umiejętność cieszenia się z tego, co się ma.
A masz wiele. Rodzinę, przyjaciół, pasję, którą dzielisz z ojcem, więc masz perspektywę na pracę, która da ci satysfakcję.
O tym myśl, na tym skupiaj swą uwagę, ciesz się tym.
Nie dopuszczaj tych złych myśli i rób to świadomie.

W wielu przypadkach brak jest aktywności fizycznej, której domaga się organizm. Może właśnie stąd ten pesymizm? Człowiek musi rozwijać się harmonijnie, czyli umysł i ciało trzeba ćwiczyć w równym stopniu.
Zapisz się gdzieś, coś ćwicz, zmęcz się.

[Gość Simon123]

Moja waga jest w porządku aktualnie bo wazę około 53 kg przy 170cm wzrostu.Mieszkam na wsi i ogólnie to czasami biegam i codziennie oprócz weekendów jeżdżę do szkoły lub na praktyki rowerem czyli dziennie pokonuje 4km wcześniej jeździłem autobusem i w zimniejsze dni pewnie będę dalej jeździł autobusem.Do dzisiaj pragnę ćwiczyć jakiś sport np Kickboxing bo go uwielbiam lecz niestety w tym miasteczku nie ma takich zajęć jedyne jakie były to zajęcia z piłki nożnej na które chodziłem około pół roku w Gimnazjum lecz ich często nie było ze względu na organizatora.Jeśli chodzi o sport to jutro startuje w zawodach piłkarskich razem z moimi kolegami.Dzięki za pomoc i że mogłem z kimś anonimowym popisać.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że Twoje huśtawki nastrojów mogą wynikać z dojrzewania. Jak zauważyłeś, Twoja osobowość się kształtuje. Może jeszcze do końca nie wiesz, jaki chciałbyś być, ale masz dobre podstawy do rozwoju. Masz kochającą rodzinę, wspierających rodziców, wspólne pasje z tatą, dobry kontakt z kolegami w szkole. Doceń to i skup się na tym, co pozytywne. Jeśli obawiasz się o swój gorszy nastrój, proponuję porozmawiać na ten temat z mamą albo tatą. Ewentualnie możesz wybrać się też do szkolnego psychologa. Pozdrawiam!