Jak walczyć z bulimią?

[Gość help me23]

Mam bulimie, wymiotuje codziennie i po każdym posiłku, szkoda mi rodziców, ale ja nie potrafie przestać, nie wyobrażam sobie bez tego życia, gdy nie zwymiotuje, jest mi niedobrze i boli mnie brzuch, mam też zaparcia. Chodzę na terapię pół roku ale psycholog twierdzi że nie może mi pomóc i dać sposobu na życie, nie może mnie nauczyć jak być optymistką, mówi żebym się czymś zajęła, ale moje życie już tak jest zmarnowane że gdy zostane sama, jem i.......i tak w kółko. Nie wyjeżdżam z domu bo mam kłopoty z sikaniem i wypróżnianiem w nowych miejscach i gdy ktoś jest w domu, nie mogę tak żyć, wynajęłam mieszkanie w mieście na studia, ale wracam do domu z wiadomych przyczyn, poza tym cała kasa idzie na jedzenie. Boję się też panicznie tycia. Czy ktoś z was wyszedł z tego? Jaką diete zastosować, co jeść, jak chcieć przestać?

[franca]

Dziwne, że psycholog do którego chodzisz mówi, że nie może Ci pomóc. Ok, Ty też powinnaś walczyć, ale po to są te wizyty, żeby Ci pomóc, a nie, żebyś sama sobie radziła.
Jeśli minęło pół roku a Ty nadal panicznie boisz się przytyć, to coś jest nie tak, wygląda na to, że Twoje myślenie i odczucia odnośnie jedzenia niewiele się zmieniły. Może lepiej by było zmienić psychologa?
Przydało by się też, aby jakiś lekarz zbadał od fizjologicznej strony, dlaczego dopóki nie zwymiotujesz jest Ci niedobrze i boli Cię brzuch, skąd te zaparcia.
Czemu Twoje całe życie miało by być zmarnowane? Nie myśl tak.

[mgr Kamila Krocz]

help me23, jeśli cierpisz od dawna na bulimię, to obawiam się, że spotkania z psychologiem Ci nie pomogą. Potrzebujesz intensywnej psychoterapii, pomyśl nawet o terapii zamkniętej. Myślę, że w perspektywie Twoich problemów taki sposób leczenia byłby najlepszy. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Gość help me23]

Nie chce terapi zamikniętej, nienawidze lekarzy, szpitali, to hamy i źli ludzie, powinni zostać weterynarzami co najwyżej

[Gość Marttita89]

Kiedyś chorowałam na anoreksję, dzięki mojemu mężowi udało mi się wygrać z chorobą, terapie u specjalistów również nie pomagały w moim wypadku - dopiero kiedy w pełni poczułam się spełniona i akceptowana, udało mi się zostawić, owe zaburzenie za sobą.

Myślę, że przedewszystkim musisz zmienić swój stosunek do jedzenia, odnaleźć jakieś nowe pasje, dzięki którym będziesz w stanie zapobiegać swoim epizodą obrzarstwa i wymiotów - po prostu w chwili na padu głodu, wyjdz na spacer, zajmij się czymś.
Wypracuj w sobie silną wolę, dzięki której będziesz w stanie kontrolować się.

Ważne jest również, abyś nie zostawała z tym problemem sama i abyś miała wsparcie bliskiej Ci osoby.

A przedewszystkim, abyś sama chciała zmienić w swoim życiu coś, co utrudnia Ci normalne funkcjonowanie.

Odrzywiaj się zdrowo, dostarcz więcej ruchu - i nie będziesz miała wówczas powodu do zamartwiania się czy przytyjesz czy nie. Popracuj trochę nad sobą : samoocena i wytrwałość.

Możesz również połączyć psychoterapie z farmakoterapią - może wtedy zaobserwujesz jakieś postępy w swojej walce z chorobą.

Powinnaś też więcej czasu spędzać ze znajomymi, rodziną..

[Gość help me23]

No właśnie jak jestem z rodziną to jest super, niestety wszyscy wyjechali za granice, czuje że się rozwijają, ja mam nudne studia, czuje się głupia, nie lubiana, właściwie to zaczynam jeść jak przypomne sobie że jestem sama

[Gość help me23]

Nie umiem się niczym zająć, nie poradze sobie :(

[Gość help me23]

Żaden film, żadna książka, nic mnie nie interesuje