Zakochanie w współlokatorce

[Gość schizolove]

Piszę, by się wypisać, nie mniej wszelkie komentarze mile widziane.
Zakochałem się w swojej współlokatorce. Znajomi nie dawali szans, koleżanki nie dawały szans (opierając się na symptomach Jej zachowania). Ale nie dawałem za wygraną. Starałem się jak nigdy dotąd. I częściowo się udało - zaprosiła mnie imprezę do siebie do miasteczka. I było jak w bajce, taniec, uściski, dobre słowa, pocałunki. I wyjechała, wiedziałem, że wyjedzie. Wyjechała, bo taki plan miała. Wiem też, że ktoś jeszcze jest w jej życiu, nie jest go pewna, ale znała go wiele lat jako kolegę. I coś próbują. Ona jest niczym nie uwiązana teraz w tym miejscu gdzie mieszkaliśmy. Tęsknię się i boję, że odejdzie na zawsze. Wiem, że nie wiele mogę zrobić. Bardzo chciałbym z Nią być, jesteśmy podobni w wielu ważnych kwestiach. Wiem, że Ona też o mnie myślała jako o mężczyźnie z którym mogłaby być. Może za późno się zdeklarowałem i powiedziałem co czuję, może nie było w ogóle odpowiedniego czasu. Biję się z myślami, tęsknię za Nią. Tak mocno bym chciał, żeby była i powiedziała, że zostaje ze mną. Co gorsza, albo co lepsze (sam nie wiem), ja też mam się z kim spotykać, to miła dziewczyna i lubię z nią przebywać i wiem, że ona lubi mnie, ale czuję że to nie to samo. Nie potrafię się tak zaangażować. Nie wiem czy adorować obie i czekać co pokaże czas, czy zapomnieć o współlokatorce i zamknąć dla Niej serce, co jest prawie awykonalne i skupić się na tej drugiej panience. Boję się jej zrobić krzywdę, bo nie wiem co poczuję jak wróci o ile wróci moja ukochana już od prawie roku współlokatorka. Romansidło pełną parą. Nie wiem czy mam się cieszyć czy smucić, chyba cieszyć, smutek nic nie daje. Tylko zawiechę, zatrucie i wyobcowanie od ludzi. A przecież żyć trzeba, praca, koleżeństwo, lato, młode lata, czemu to wydaję się tak nic nie warte jak człowiek tęskni. Trucizna. Nie wiem jak się uwolnić i żyć chwilą i żyć nią radością. Jak zrozumieć, że czas pokaże. Kwestia strawienia uczuć. I skupienia na pracy i obowiązkach w ciężkich chwilach. Życie jest nie fair.

[laurette]

No tak... Wiele zalezy od tego czy uda sie jej z tamtym facetem.A moze to dobrze, ze wyjechala bo przemyśli waszą znajomosc i wróci do Ciebie.Wiem,ze łatwo daje sie rady ale na Twoim miejscu bym poczekała i zobaczyła co pokaże czas. No bo co możesz zrobić? Na siłe walczyć o miłość nie warto bo można samego siebie porządnie skrzywdzić.To jednak wcale nie oznacza,ze nie mozesz sie spotykać z kims innym choć nie angażuj sie za bardzo jeśli sądzisz, że jest mozliwy związek z Twoją wspólokatorką. Chodzi tylko o to by tez komuś nie dawać nadziei.Nie zamartwiaj sie,nie rozmyslaj to nie ma sensu co ma być to będzie.

[Gość schizolove]

W sumie to co opisujesz to jedyne słuszne wyjście. Trudno jednak opanować ciało, smutek, tęsknota, zatruta głowa. To się dzieje samo, trzeba sił wkładać mnóstwo, żeby to pokonać. Jednak racja - czas pokaże. Na szczęście, ta druga dziewczyna też nie chce się spieszyć więc jakiś komfort w sytuacji mam. Dziękuję.

[laurette]

Domysłam sie ze trudno.Ale co tak naprawdę mozesz zrobić:) I wiesz co, dobrze ze jest ta dziewczyna bo masz przy kim jakby to nie bylo zapomniec o tamtej.Życzę Ci jak najlepiej.

[Tarja]

Ja bym chyba poczekała jeśli bym wiedziała, że warto, że czuję, że mi zależy. Po prostu daj jej czas i zobaczysz co z tego wyniknie, a tak, żyj po prostu normalnie. Jak się "trafi" ktoś, w kim się zakochasz - super. Jesli nie,t o poczekaj, i tak chyba nie masz nikogo na oku z kim chciałbyś się wiązać czy coś. Może dla niej to za szybko? Ja miałam podobną sytuację, w kwietniu facet chciał coś więcej, ja byłam zła, pokłóciliśmy się i to na maxa, nie odzywałam się on też musiałam trochę przeczekać i w sierpniu zatęskniłam a we wrześniu pomyślałam sobie - ok, chcę spróbować. I nie żałuję. Może gdybym od razu powiedziała ok, byłoby inaczej, tak więc ciesze się ze go przetrzymałam, bo doceniłam bardziej.

[Gość schizolove]

Spotykam się z inną dziewczyną która jakby dostała ode mnie to co było przeznaczone dla współlokatorki. I ta druga dziewczyna to również przyjemna osoba. Staram się nie angażować zbyt szybko i mocno, ona też zresztą tak chce, nie chciałbym jej zrobić krzywdy. Ułożyłem sobie wszystko na zasadzie - co ma być to będzie. Najbardziej cieszy mnie, że wszystko powiedziałem współlokatorce, już tego w sobie nie duszę. Może jeszcze nie czas na nas. Na razie na siebie czekamy i prowadzimy swoje "romanse" jak to wspólnie nazwaliśmy. Wszystko mogłoby być takie proste, a tak dziwne to. Chciałbym, żeby moja historia podobnie dobrze się skończyła.

[Gość schizolove]

Jak myślicie - czy powiedzieć dziewczynie, z którą się spotykam, że czuję także coś do współlokatorki? Chcę jak najmniej szkody z całej sytuacji i wyjść z twarzą.

[laurette]

Uważam,ze byłoby to fair wobec niej.