Depresja z powodu braku miłości do męża

[ancia1]

Znajduję sie w ciągłej depresji po tym odkryciu. Mam ciągle włączonego "wyjca". Nie wiem co mam zrobić. Z pracy nie chce mi się wracać do domu choć wiem ze musze bo tam czekają na mnie moja córka i mama. Z mężem nie mamy sobie nic do powiedzenia z wyjątkiem kłótni. Seks kiedyś był tym co nas zawsze godziło. Teraz tak nie jest. Nie sprawia mi to przyjemności, nawet nie umiem się z nim pocałować. Cos mnie powstrzymuje. Nie wiem co się stało. Ratunku!
Najchętniej schowałabym się w jakąś dziurę. Nic mnie nie cieszy.Może to klimakterium -mam już 47 lat. Mamy tyle wspolnych spraw: znajomych, domek na wsi, rodzinę. Nie wiem jak dalej z tym życ. Zbliżają sie swięta a my jak zwykle ostatnio pokłóceni. Odzywamy sie do siebie tylko słuzbowo. Naroslo we mnie tyle żali do niego a wiem że rozmowa nic nie da. Nigdy nic nie docierało do niego. Uważa mnie za głupia babę choć to ja mam lepsze wykształcenie i pracę. Nie chcę zaczynać wszystkiego od nowa.
Nie mam na to siły. Wiem, że to ja musiałabym się wyprowadzić z domu. Od niedawna mamy osobne kasy. Jednak pan mąż nie daje pieniędzy na dziecko ani na utrzymanie domu. Nie chce siię upominac bo to powód do kolejnej awantury. Wiem, pomyślicie -głupia ale ja chce mieć spokój. Unoszę się honorem. On jest jednak za cwany zeby z tego nie skorzystać. Śpimy w jednym łożku ale osobno, nie chce sie do niego przytulać. Nie chcę żeby mnie dotykał.
Chyba zwariuję.

[Gość PorannaRosa]

a długo jesteście razem?

[ancia1]

24 lata

[Gość PorannaRosa]

to strasznie długo. Piszesz, że rozmowy nic nie pomagają, a próbowałaś terapii małżeńskiej, może gdyby usłyszał od obcej osoby że doprowadzi swoim zachowaniem do rozpadu małżeństwa to by się zmienił... albo przynajmniej zaczął myśleć o tym co robi.

[ancia1]

na terapii byłam z córką bo miała problemy w wieku dorastania. Ona tez za wszystko winiła ojca. Jednak nie dał sie wtedy namówic na wizytę w poradni. To nie były miłe rozmowy. Chyba drugi raz sie na to nie zdecyduję. To chyba mi jest potrzebny psychiatra.

[Gość PorannaRosa]

słuchaj skoro jesteś nieszczęśliwa, Twój mąż nie przejawia chęci naprawy sytuacji to czy rozważałaś odejście od niego? Skoro masz pracę i oddzielne konto to raczej dałabyś sobie radę?

[ancia1]

Nie jest to takie proste nieustannie rozważam tą możliwość.Na pewno dałabym sobie radę, już rozglądałam się za mieszkaniem do wynajęcia, jednak mieszkamy z moja mamą, która ma już 85 lat i nie chciałabym narażac jej na przeprowadzki i na stres związany z moim rozwodem. Wiem na pewno, że nawet po rozwodzie mąż by mnie nie opuścił bo przy tym wszystkim jest o mnie bardzo zazdrosny, poza tym gdzie miałby lepiej.
Więc to ja musialabym sie wyprowadzić. Poza tym moja córka w tym roku zdaje maturę więc też chcialabym żeby miała spokój. Myślę że w końcu do rozstania dojdzie ale jeszcze nie teraz.

[Gość PorannaRosa]

To trochę dziwne takie zachowanie męża. Bo z jednej strony się Toba nie interesuje a z drugiej jest o ciebie zazdrosny. Taki pies ogrodnika trochę sam nie zje i nikomu nie da. Zastanów się dobrze i jak będziesz czuć się na siłach to odejdź od niego, bo taki stan zawieszenia nie jest dobry dla ciebie. A i podejrzewam, że Twoja córka też to od czuwa.

[jaśka]

Anciu, kochana, tak nie może być! Ja rozumiem, że chcesz mieć spokój i niepotrzebne sa Ci kolejne kłótnie, ale coś trzeba z tym zrobić. Porozmawiaj z nim powaznie, nie krzycz, mów spokojnym tonem i jego proś o to samo. Z sercem na tacy otwórz się przed nim, powiedz co Cię boli, że jest Ci źle i wszystko, co tylko chcesz. Niech się odniesie do tego. Jesli nie będzie go mimo wszystko stac na taką otwartą, poważną rozmowę to powiedz, że zalezy Ci na małżeństwie i jedynym ratunkiem jest terapia. Jesli się nie zgodzi to powiedz, że odchodzisz, bo dalsze egzystowanie razem nie ma sensu. Najlepiej, abyście byli sami na neutralnym gruncie w trakcie rozmowy. Może zaproponuj wyjście na kolację? albo spacer? Myslę, że po prostu oddaliliście się od siebie, zapomnieliście zo to znaczy być razem, starac się o siebie, okazywac sobie czułośc i uczucia. Ale wierze, że możecie to sobie jeszcze przypomniec i odnaleźć się na nowo. Pytanie czy oboje tego chcecie.

[Sonia]

Myślę, że trzeba przygotowac się do zmian w życiu i zastanowić się nad rozstaniem. Bo inaczej to się będzie ciągnęło w nieskończoność, a na pewno nie chcesz aby tak bylo dalej

[Gość ancia sama]

a mi się wydaje, że niektórzy panowie mają trochę taki sposób myślenia, że to oni są tą wartością co to i tak jakaś na nich poleci. Po co więc się starać, okazywać uczucie własnej żonie....
Przepraszam, jeśli oceniam zbyt pochopnie, ale po prostu za mało miałam chyba do czynienia z pozytywnymi przykładami małżeństw i czasami włącza mi się myślenie, że "każdy chłop to je pies" (
jak mówiła pewna pani z mojej rodziny).
Ja może kobiety gloryfikuję, ale mężczyzni rzadziej są skłonni wg mnie do uczuć wyższych, poświęceń i mają słabszy charakter.

[ancia1]

Najbardziej jednak w tym wszystkim boli mnie to, że nawet jak mój mąż chce być miły, przytula się i mówi no dobra pogódźmy się, to we mnie jest jakiś mur który na to nie pozwala. Niby wybaczam, lecz w środku mam duszę zaciśniętą w pięść.To mnie boli bo przecież trzeba żyć dalej ale jak?

[Gość PorannaRosa]

dlatego musisz się zastanowić czy ratować to małżeństwo czy dać sobie spokój i odejść...

[Złośliwa]

może jednak warto... skoro mąż wyciąga pierwszy rękę do zgody?

[Gość ancia sama]

masz jakiś żal do niego, może czujesz, że jest nieszczery w tym godzeniu się, albo się nie stara.

[Kaja]

wybaczasz powierzchownie ale w glebi Ciebie czujesz, ze jest nie tak musisz znalezc co jest nie tak?

[Złośliwa]

i jak tam święta Ci mineły?

[Gość diksi]

Ja chyba też popadłam w depresję. Ale przyczyną jej jest zarówno praca jak i mąż. Pracuję już 20 lat w jednej firmie od początku szef zagiął na mnie parol że niby źle robię, niedokładnie. Ale najwięcej obowiązków spycha stale na mnie. Nie mogę sobie ze wszystkim poradzić , przerasta mnie to. Nie mam sił wstawać do pracy, w niedzielę mam takiego stracha, że dostaję rozwolnienia. Dodatkowo mój mąż z którym jestem 15 lat , mamy dwoje dzieci, ciągle się mnie czepia, że wszystko to moja wina. Kłócimy się już o byle co. Ja go kocham, a on mnie już chyba nie. W łóżku nic już niestety nam nie wychodzi. Ja chciałabym jakiegoś urozmaicenia, a on odwalić robotę , tak aby się nie zmęczyć i iść spać. Powoli mi też odechciewa się wszystkiego. Dziś wrócił ze zjazdu szkolnego, oczywiście na wielkim kacu, jak tylko o coś zapytałam to odburknął ze złością, gdy poprosiłam żeby coś tam zrobił, to się zaczęło, że nic mi się nie podoba, ze mam się wynosić, że jak zwykle jestem niezadowolona. A co mam się uśmiechać, że widzę "królika z czerwonymi od picia ślepiami", teraz znów przez kilka dni będzie " zdychał" i nic go nie będzie interesować. Mam już tego dość. Zauważam, że coraz częściej biorę leki na uspokojenie i sięgam po kieliszek wina. Żal mi moich dzieci, które na pewno to przeżywają. Nie wiem, czy mam siedzieć cicho i dalej cierpieć, czy coś z tym zrobić. Umówiłam się na razie do lekarza, aby sprawdzić czy nie nie mam już głębokiej depresji.