Psychoterapia; trzy pytania

[LubiePomarancze]

Zacząłem chodzić na psychoterapię, byłem dwa razy. Mam trzy pytania.
1. Psychoterapia jest darmowa w tzw. centrum pomocy rodzinie. Dzisiaj byłem drugi raz i spytałem się czy ta terapia się jakoś nazywa to dostałem odpowiedź że są to konsultacje a z tego co się wcześniej dowiedziałem to powinienem chodzić na terapię poznawczo- behawioralną. Poza tym babka wydaje się z jednej strony konkretna ale z drugiej strony wydaje mi się że rady jakie mi daje słyszałem już tysiąc razy z filmików na YouTube. No ale może o to w tym chodzi? Chociaż nie powiem po pierwszej wizycie byłem bardzo pozytywnie nakręcony, dzisiaj dużo mniej. Może za dużo na początku wymagam? No ale z drugiej strony czytałem że się ustala jakiś plan zajęć itd. a tu po kilka tygodni na kolejną wizytę się czeka. Z jednej strony jest mi na rękę że terapia jest za darmo ale sam nie wiem, może warto upaść finansowo ale pójść prywatnie?
2. Jak w pełni zmotywować się do CHĘCI na zmiany? Dzisiaj sobie uświadomiłem że mimo że jest mi źle i chcę zmian to jakaś część mnie tego nie chce. Myślę sobie że jak stanę się "normalny" to będę jak wszyscy i nie będę się wyróżniał. Że będę tak jak oni mieć nudne życie, a to przecież ja mam nudne życie. Albo też podoba mi się po części taki obraz osoby która jest zadbana i w ogóle i z zewnątrz powinna być pewna siebie ale tak naprawdę jest nieśmiała. Jak zerwać z tymi urojeniami? Piszę urojeniami ale ta druga część myślenia właśnie mnie opieprza.
3. Czy warto iść na diagnozę psychiatryczną? Dobrze napisałem? Jak to wygląda? Kiedy warto to zrobić? Co to może wnieść do leczenia?

[Gość Beck23]

Cześć,
A skąd wiesz, od kogo, że powinienieś chodzić na terapię poznawczo-behawioralną?
Jeśli pani psycholog w tym centrum pomocy rodzinie udzieliła Ci odpowiedzi, że pomoc z której teraz korzystasz to konsultacja to...jest to konsultacja a nie psychoterapia.
Wiem, że na psychoterapię indywidualną na NFZ trudno się dostać, a sama korzystałam kilka razy z konsultacji właśnie darmowych w poradni przyszpitalnej. Była tam pani psycholog, ale nie była ona psychoterapeutą.
Najpierw, właśnie pytanie- skąd ta terapia poznawczo- behawioralna. Nie znam się tak na tym, jestem sama tylko pacjentką, ale z tego co czytałam to terapia poznawczo-behawioralna to co innego niż konsultacje, które odbywają się raz na kilka tygodni. Konsultacje pewnie pomogą komuś kto nagle jest w jakimś kryzysie, np. zmarła bliska osoba, stracił nagle prace z powodu redukcji etatów...
ale jeśli masz jakieś problemy głęboko zakorzenione w swoim wnętrzu, jakies wydarzenia w twoim życiu stale się powtarzają a ty masz w tym swój udział, jest Ci z czymś źle, np. nie masz przyjaciół, czujesz się samotny, nie możesz się dogadać z ludźmi itp. (to tylko przykłady) to sam rozumiesz, że musisz poznać jakie są tego przyczyny i zacząć nad tym pracować, a żeby to zrobić potrzeba częstszej, systematycznej pracy pod okiem specjalisty.
Psychoterapia to taka terapia, którą prowadzą psychoterapeuci. Psychoterapeuta to osoba z wyższym wykształceniem (niekoniecznie psychologicznym!) ale po kursie z psychoterapii (nie jestem pewna czy to kurs czy coś innego w każdym bądź razie takie szkolenie trwa kilka lat). Czyli psychoterapautą może być i psycholog po szkoleniu z psychoterapii ale też lekarz psychiatra po takim szkoleniu czy pedagog.
Natomiast psycholog po samych studiach psychologicznych nie ma uprawnień do przeprowadzania psychoterapii. Jak to kiedyś powiedział mi pewien psychiatra - może i bez takiego szkolenia będzie dobrym psychoterapeutą, ale tego nie wiemy :)
Najlepiej poczytaj sobie na temat psychoterapii. Mogłabym rzec, że jest to taka podróż w głąb siebie. Nie oczekuj, że psychoteraputa poda Ci gotowe rozwiązania, on może jakoś Cię nakierować, ale chodzi nie o gotowe schematy, ale o to, żebyś wziął swoje życie w swoje ręce.
To tyle, mam nadzieję, ze coś Ci się rozjaśniło. Tak jak wspomniałam, jestem tylko pacjentką, może jakiś specjalista też się wypowie.