wątpliwości

[Gość nataliocha xx]

za pół roku (w lipcu) biorę ślub. Jednakże mimo "podeszłego" wieku (27) nie czuję się na to gotowa. Jako młodsza się nie wyszalałam, nigdy wcześniej nie spotykałam się z nikim na poważnie a on jest moim pierwszym i jesteśmy ze sobą ledwie rok. Nie czuję się gotowa na to jeszcze, w ogóle zaczynam mieć pomału wątpliwości czy to jest na pewno TEN... Wolałabym jeszcze troszkę pożyć panieństwem, pochodzić na randki itp. a wiadomo, po ślubie już jest inaczej, a mnie ograniczano zawsze w domu, najlepiej wspominam czas studiów poza domem (3 lata) bo byłam wolna i robiła m co chciałam, nie lubię ograniczeń... sama nie wiem co robić... nie chcę też zostać sama

[Gość nataliocha xx]

a i chodzi też o to, że jego rodziny nie lubię bo są niesympatyczni, zarozumiali...

[Gość Nataliocha xx]

Odpisze mi ktoś???? Bo ja naprawdę bezradna jestem i nie mam z kim pogadać o tym... A najgorsze, że już poszła kasa na zaliczki i ksiądz już powiadomiony

[Lena V.]

Trudno nam dywagować na tematy ledwo muśnięte, a bardzo istotne dla Twojej przyszłości. Wszak sama powinnaś wiedzieć najlepiej. Sam fakt, że tutaj piszesz i masz dylematy wiele mówi.
Ale ciiii ...

Nie ma reguł, moje siostra zahajtała się z pierwszym swoim facetem i jest szczęśliwa ( a trochę już lat od ślubu minęło).

Ja idę zawsze zgodnie ze swoimi przeczuciami. Nie boję się poddać lękom i obawom. Tylko, że wszystko zależy od priorytetów :)

[Lena V.]

moja siostra*

Matko, jeśli 27 lat to jest podeszły wiek, to ... echhh

[Gość Nataliocha xx]

Ogólnie to wiadomo, że młody wiek ale jak na zakładanie rodziny to nie tak wcześnie... Moje koleżanki rowiesniczki maja juz dzieci w przedszkolu i są dawno po ślubie.

[Gość unna-1]

Może i tęsknisz za "wyszaleniem się", ale skoro do tej pory tego nie zrobiłaś, to małe są szanse, byś nagle zaczęła szaleć. Najpewniej zostaniesz sama z rodzicami i nadal będziesz tęskniła za swobodą. Do tego dojdzie żal, że zrezygnowałaś z chłopaka.
Jednak musisz podjąć decyzję.
Jaki masz wybór?
- Wyprowadzić się gdzieś daleko, odciąć się od wszystkich /na pewien czas/ i zacząć nowe życie.
lub
-Uświadomić sobie, że nie jesteś w stanie żyć tak, jak ci się marzy, bo po prostu tego nie potrafisz. Jeśli partner to przyzwoity człowiek, to wyjdź za niego i we własnej rodzinie, w dwójkę, spróbuj choć część tych marzeń, zrealizować.
Nie musisz od razu stać się "matką Polką" - czyli kuchnia i dzieci, możesz trochę poszaleć, czyli jakieś tańce, wycieczki, czy coś innego, czego ci obecnie brak.

[Irda]

Zastanów się, czy kochasz tego człowieka i czy chcesz spędzić z nim życie... Jeśli teraz (będąc z facetem zaledwie rok) masz wątpliwości, to co będzie, gdy po ślubie dopadnie Was proza życia?

[Gość Nataliocha xx]

No właśnie trudny orzech do zgryzienia mam... Za daleko to zaszło już... Problem w tym też, że obecnie nie mam stałej pracy a on też mało zarabia :( problem jest też z tym, że nie mamy gdzie mieszkać a siedzieć dalej z rodzicami to nie wchodzi w grę... :/myślałam też aby przełożyć ten ślub na przyszły rok żeby na spokojnie wszystko było, ustabilizowało się... Ech teraz to zazdroszczę moim koleżankom singielkom albo tym niezaręczonym bo mają luźniej pod tym względem. Nie bez powodu jednak utarlo się zareczac po 2-3 latach związku...

[LideG]

A czy możesz zamieszkać ze swoim narzeczonym przed ślubem? Taki okres rozwiałby Twoje wątpliwości prawdopodobnie. Czy chciałabyś mieć z nim dziecko? Czy raczej nie? Czy macie wspólne zainteresowania, hobby? Czy lubicie ze sobą rozmawiać? Wydaje mi się, że jak się ma wątpliwości, to nie jest miłość. Po ślubie raczej może być gorzej... Mogę się mylić, oczywiście

[LideG]

Poza tym bardzo niedobrze jest, jak kobieta wychodzi za mąż nie mając własnego "zaplecza" czyli dostatecznej pozycji zawodowej i ekonomicznej. No chyba, że oboje jesteście "gołodupcami" ale strasznie się kochacie i wystarczy wam na początek materac i wieszak u przychylnych Wam teściów czy rodziców. Dobrze jest jak kobieta posiada mniej więcej tyle samo co mężczyzna, żeby jej nigdy nie wypomniał. I jeszcze, trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że w obecnych czasach bardzo często związki sformalizowane się i tak rozpadają. Może warto wobec tego zamieszkać razem bez formalności?

[saba22]

Wiesz co, jak tego nie czujesz, to nie wychodź za mąż. Strach przed samotnością jest naturalny. Opowiem Ci moją historię. Byłam w związku 10 lat. To był mój pierwszy facet. Nigdy się nie pobraliśmy, za to urodziło nam się dziecko. Niestety właśnie krótko po tym fakcie on doszedł do wniosku, że potrzebuje odmiany. Też bał się wcześniej samotności. Ja również, dlatego choć czułam, że on nie do końca mnie kocha, tkwiłam w tym. Ze strachu przed samotnością, choć z miłości również. Teraz jestem sama z dzieckiem. Nie rań więc siebie i swojego mężczyzny. Porozmawiaj z nim szczerze i skończ dla dla waszego dobra. Ja czuję się bardzo poraniona i nic już nie będzie w stanie przywrócić mi dawnej radości życia. Czuję się tak, jakbym była oszukiwana przez ostatni 10lat. Pozdrawiam

[Irda]

Gdzie będziecie mieszkać i kto Was utrzyma? I właściwie dlaczego zgodziłaś się wyjść za mąż, skoro widać, że ta perspektywa wcale Ci nie odpowiada, a w swoim narzeczonym jakoś nie znajdujesz zbyt wielu zalet (a w każdym razie nic o tym nie piszesz)?

[Klaudia444]

Masz 27 lat... pamiętaj, MOŻESZ WSZYSTKO! Nie daj się stłamsić przez strach czy opinię innych. Słabo zarabiasz? Zaciśnij pas, wysil się na dodatkowe źródła dochodu, odłóż na jakiś kurs, zdobądź lepszą pracę. Zobacz co potrafisz robić, w czym jesteś dobra i realizuj swoje marzenia. Małżeństwo i strach przed samotnością i przemijaniem, polecam: