Nie wiem, co mam odpowiadać, ponieważ się wstydzę

[Gość Ameliana]

Musiałam przerwać szkołę z powodu depresji, zaburzenia psychicznego itp i boję się o tym mówić. Teraz chodzę zaocznie i jest ok, daje radę, ale nie mam pojęcia co odpowiadać, jak ktoś pyta, czemu przerwałam szkołę, czemu dopiero teraz, o co chodzi itd itp... Znajomi czy nieznajomi. Mówię, że przez chorobę itd problemy ze zdrowiem i ucinam. A przynajmniej się staram. Nie raz ciągną dalej i JAKIEJ CHOROBY. To mówię, że nie chcę o tym mówić. Tylko czuję się dziwnie. Jakbym musiała tajać jakiś okres swojego życia i przykrywać wielką tajemnicą i nie wiadomo co sobie mogą myśleć, albo czuć się niezręcznie no i ja się czuję niezręcznie tak kręcąc. Jestem pewna, że choroby na tle psychicznym itd źle się postrzega. Jakbym powiedziała, że mam zaburzenie pracy jelita grubego czy tam czego można mieć, a nie mózgu to by było inaczej. Nie rozumiem. Mózg to też organ, a problemy z nim nie muszą od razu oznaczać szaleństwa i niepoczytalności.

[Gość Elbii]

No pewnie, że nie muszą. Moim zdaniem, możesz śmiało odpowiadać ogólniej, żeby nikt się nie dopytywał. Powiesz, że przez chorobę, to zaraz każdego ciekawi - jaką. Z tej ciekawości pytają, często nie zdając sobie sprawy, że mogą wprawić pytaną osobę w zakłopotanie. Radzę Ci więc nie wspominać o chorobie, lecz odpowiadać, że przerwałaś naukę z powodów osobistych. Jeśli ktoś nie zorientuje się do tej pory, że nie chcesz podejmować tematu (a masz do tego prawo, bo to rzeczywiście Twoja osobista sprawa), i zacznie drążyć dalej, spytaj, dlaczego zadaje Ci tak osobiste pytania. Niech raz on/ona poczuje się niezręcznie i zobaczy, jak to jest. Nie musisz się wstydzić swoich kłopotów, bo tak jak napisałaś, mózg to organ jak każdy inny. Myślę, że złe postrzeganie bierze się przede wszystkim z tego, że ludzie boją się tego, czego nie znają. A gdy się boją, stronią od tego, a źle się wypowiadają o osobach z depresją czy innymi zaburzeniami, żeby przed samym/ą sobą usprawiedliwić to stronienie od osób cierpiących na takie zaburzenia. Mało kto, zada sobie trud, aby zrozumieć kłopoty i sytuację takich osób - ale to już nie Twoja wina, więc postaraj nie przejmować się niezręcznymi zachowaniami ze strony innych.

[empiryczna]

Witaj Ameliana :)

Też jestem podobnego zdania co Elbii.

W takiej sytuacji naprawdę lepiej posłużyć się kłamstwem (i nie ma w tym nic nagannego) niż wtajemniczać ciekawskich. To Ty stawiasz tu granice. Najlepiej powiedzieć: z powodu spraw rodzinnych, albo dowcipniej nawet: "z powodu ważnego powodu".

Pozdrawiam bardzo serdecznie.:)

[ka-wa]

Ja to jestem za prawdą ,depresja choroba jak inna,nie ma się czego wstydzić,uważam ,że z żadnej choroby nie powinno robić się tajemnicy...,prędzej się coś straci niż zyska,
kłamstwo ma krótkie nóżki...,
zawsze to się rozejdzie po rodzinie,znajomych,bo tu coś powie mama,tu ciocia ,tu sąsiadka zobaczy u psychiatry ,itp. ,a mówienie ,że to sprawa osobista rodzi tylko domysły i plotki,

jak powiesz ,że z powodu depresji ,zamkniesz wszystkim usta i nie spotka Cię nic przykrego,tak uważam.