Lęk przed pójściem do pracy

[Karo92]

Witam,mój problem polega na tym,że boję się iść do pracy.Z racji tego,że w moim domu jest pełno kłopotów i nieprzyjemności,jestem ciągle zestresowana,mało skoncentrowana,nie moge się na niczym skupić - to także odbija się na ocenach na studiach- dawniej byłam dobrą uczennicą.W mojej poprzedniej(i zarazem pierwszej )pracy ciągle coś zapominałam ,przekręcałam(byłam kelnerką).Moje współpracowniczki się na mnie denerwowały,że często coś zapominam,czegoś niedopisze,zaczeły wykorzystywać moją nieporadność i się wyśmiewały oraz dokuczały. Boje się ,że jak znajdę pracę to będzie tak samo - uwierzcie ,próbowałam się skupić tylko i wyłacznie na pracy,oddzielić jakoś problemy od pracy-ale moja psychika jest już tak przeciążona tym wszystkim,że nie daje rady.Nie mam możliwości nigdzie wyjechać na odpoczynek- nie stać mnie.Niestety,problemy rodzinne się nasiliły-są one naprawde poważne i nie daje rady z tym.Ponadto,nie wierze w siebie. Ciągle byłam krytykowana (i jestem nadal)przez ojca jaka ja to jestem głupia,że nic nie potrafię - nie wierze w swoje możliowści.To już jest we mnie zakorzenione od 20lat,nie potrafie tego wyplenić-wiem,że nie ma on racji,aczkolwiek i tak mam jakieś takie przeświadczenie ,że w każdym takim "oskarżeniu"jest jakiś pierwiastek prawdy - przecież bez niczego się to nie bierze. Co mam zrobić ?

[dorotka19]

Powiem tak. Początek wypowiedzi to tak jakbym ja pisała o sobie :) Też nie mogę się skupić, a jak już coś robię to mogę robić tylko jedną rzecz, bo nie ogarnęłabym więcej rzeczy na raz, często jestem zestresowana. W związku z tym, że studiuję postanowiłam znaleźć sobie jakąś dodatkową pracę. I znalazłam taką, która jest wprost stworzona dla mnie. Pracuję już od prawie roku. Mam kontakt z ludźmi, ale jest bardzo spokojnie, czysto na stanowisku pracy. Ale jak to bywa w każdej pracy, są mniejsze i większe problemy. Tego nie unikniesz.
Po pierwsze jednak musisz popracować nad poczuciem własnej wartości. Musisz je odbudować, uwierzyć w siebie i odstresować się. I z wytrwałością szukać jakiejś spokojniejszej pracy, bo naprawdę można taką wbrew pozorom znaleźć.

[Miguel1388]

Hah z tym ogarnianiem więcej niż jedną rzecz na raz. Wszyscy faceci tak mają i muszą z tym żyć jest to dla nas tak naturalne jak oddychanie, więc i tak jesteś lepsza od co najmniej połowy społeczeństwa.
A co do adresatki, jeżeli chodzi o ojca nie doszukiwałbym się pierwiastka prawdy, skoro był taki od 20 lat, zanim jeszcze miałaś coś do powiedzenia o sobie i to jaka byłaś zależało wyłącznie od niego to nieumiejętność wychowywania dzieci to jego wina. A to że ci coś zarzuca, niską wartość czy coś, to tak naprawdę jego frustracja że sam pewnie niewiele osiągnął. Albo że jest do niczego w czymś. Ludzie często poniżając innych podwyższają swoje niskie poczucie wartości, nie jesteś tam niczemu winna on widać jest niedojrzałym emocjonalnie człowiekiem, tylko się odciąć od głupot jakie gada bo to nieprawda.

[Gość kolejnynick]

ojcem sięnie przejmuj, bo on ma kłopot ze sobą a nie Ty .A zagrywki koleżaneczek to klasyka w pracy między babami. Jak to się mówi: podłość ludzka nie zna granic i żeby na Ciebie nie szczuli to chyba muszą się bać, że dostaną w mazak. Ludzie są prymitywni a teraz jest taka walka o byt, ze w pracach wsadzają sobie przysłowiowy nóż w plecy.
Co ci poradzę- z własnego doświadczenia- miej azyl, inne środowisko prócz pracy. Tak, żeby nie poświęcać miejscu pracy całego swojego czasu. Nie powielaj moich błędów, bo marnie skończysz i będziesz długo do siebie dochodzić.