Problem z otyłością u 16-latki

[Gość m...l]

Mam 16 lat i jestem gruba. Mam 172 cm wzrostu, a waże 94kg. Od dzieciństwa byłam pulchna. Zmieniłam to w 1 klasie gimnazjum, ważyłam wtedy 60kg. Niestety zaczęło mi odbijać na punkcie odżywiania. Popadłam w zaburzenia odżywiania i z tej 60kg schudłam jeszcze bardziej do 50kg. Rodzice zaczęli się martwić, bo dodatkowo byłam bardzo nerwowa. W tym czasie zmarła mi bliska osoba. Właśnie od tamtej pory zaczęłam jeść ale tak przesadnie iż znów waże ponad 80kg. Czuję się okropnie, wstydzę się własnego ciała i przez to nie chce chodzić do szkoły, choć bardzo dobrze się uczę. Próbuję z różnymi dietami aby ważyć choć 65kg. Zamówiłam sobie oxy diete, co prawda udało mi się spaść do 70kg ale później znów zaczęłam jeść i przybierać na wadze. Później po prostu sama sobie gotować ale sięgałam w tym czasie po słodycze i nic to nie dało. Nie wiem co robić to niszczy nie tylko moje życie ale też mnie całą. Mówiłam to mamie ale ona twierdzi, że dla niej zawsze będę piękna, a na dietetyka nie będzie wydawać. Co robić, proszę pomóżcie mi?

[luukas]

sprawa wbrew pozorom jest bardzo prosta.
Wybierz sobie jakiś sport i zacznij go regularnie ćwiczyć.
Im cięższy sport wybierzesz tym lepsze efekty będą (polecam sporty walki). Przy 3 treningach tygodniowo nie jesteś w stanie się objadać na tyle aby nadrobić te kalorie które wypalisz na treningach i po roku czy dwóch wejdzie Ci to kompletnie w nawyk.

[ka-wa]

Nie jest to jednak sprawa prosta, bo zaburzenie odżywiania ma przykre konsekwencje i tu potrzebny jest psycholog i dietetyk.
Sport i ćwiczenia jak najbadziej, ale też bez katowania się.
Tylko mama może Ci pomóc i wspierać w tej walce, musisz jej to uświadomić.

[luukas]

ka-wa

Nie jest to jednak sprawa prosta, bo zaburzenie odżywiania ma przykre konsekwencje i tu potrzebny jest psycholog i dietetyk.
Sport i ćwiczenia jak najbadziej, ale też bez katowania się.
Tylko mama może Ci pomóc i wspierać w tej walce, musisz jej to uświadomić.

przykro mi, że aż tak różnie muszę odpowiedzieć :)

prawda jest taka, że to zależy tylko od ciebie ( nie od mamy nie od taty), jeżeli będzie ci na czymś wystarczająco mocno zależeć to wynik tego jest zależny tylko od ciebie, i to ty musisz się starać to osiągnąć.
Sugeruje ćwiczenia z tego powodu, że wiele osób marginalizuje zbawienny wpływ endorfin i innych dobrych rzeczy które się dzieją w organizmie po regularnych ćwiczeniach.

[ka-wa]

Zgoda, z tym, że zaburzenie odżywiania to już choroba psychiki i nie wystarczy powiedzieć rób to i to, a będzie dobrze.
Autorka dokładnie wie co powinna, ale sama nie daje rady, dlatego potrzebna jest pomoc specjalisty, mama jej nie rozumie, bo nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji.
Jest niepełnoletnia, tym bardziej mama jest potrzebna, chociażby w kontaktach ze specjalistą.

[luukas]

nie wnikam jak bardzo jej mama jest "stara" jednak ludzie starszej daty mają o zaburzeniach psychicznych zerową wiedzę. Na takie problemy zwyczajowo mają podejście, przestań jeść, zacznij ćwiczyć, za moich czasów nie było dietetyków a ludzie było szczupli, ja to kiedyś (...) bla bla bla.
więc nie opierałbym pomocy na filarze rodziców u których kwestia zrozumienia może być daleko poza zasięgiem.

[ka-wa]

Tak dokładnie jest, choć nie ma tu znaczenia stara data, tylko elementana wiedza na ten temat, bo mama mając 16- latkę jest osobą raczej młodą.
Tylko jak ma się 16 lat, bez prawnego opiekuna nic się nie załatwi.
Datego to dzieci muszą uświadamiać niektórych rodziców.