to koniec?

[Gość anionimka777]

Ostatnio odważyłam się napisać tutaj a swoich problemach .. cięciu się i strachu, lekach .. minęło parę dni i nic się nie zmieniło, a nawet przeciwnie, więcej spraw się skomplikowało.

Chciałam przestać, odstawić żyletkę ale ja po prostu nie potrafię. Pierwsze co robię gdy mi przykro to biorę ją i się tnę .. nie mam sił płakać, nie mam już czym. Po każdej przykrości myślę "przecież powinnaś się już przyzwyczaić".
Teraz doszedł kolejny kłopot oprócz okaleczania się, od niedawna zaczęłam się bić.. staję przed lustrem i uderzam się parę razy po twarzy.. myślę że pokazuję sobie jak bardzo beznadziejna jestem.

To że w szkole jestem "uśmiechnięta" to tylko pokazuje jak dobrą aktorką jestem , ale przychodząc do domu momentalnie przestaje dawać radę.

Coraz częściej mam myśli samobójcze, od dawna je miałam ale ostatnimi dniami się one nasiliły, nie wiem co robić, tracę wiarę i nadzieje. Potrzebuje pomocy ale cholernie się boje.

[mgr Kamila Krocz]

Czy rozmawiałaś o swoich kłopotach z kimkolwiek? Z mamą? Siostrą? Przyjaciółką? Psychologiem w szkole? Korzystałaś z anonimowego darmowego telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży nr 116 111 (http://www.116111.pl/)? Rozumiem, że możesz źle się czuć, nie widzieć dla siebie żadnej szansy, ale jestem pewna, że gdybyś podzieliła się swoimi troskami z innymi, byliby Ci w stanie pomóc. Nie bój się. Zaufaj i pozwól, by inni dali Ci wsparcie. Zasługujesz na nie! Dzwoniąc pod 116 111, jesteś anonimowa, nikt nie będzie Cię pytał o personalia, będziesz mogła powiedzieć o wszystkim, co Cię boli albo czym się martwisz i otrzymasz konkretne rady, gdzie się udać, co zrobić, by było lepiej. Nie zwlekaj i dzwoń. Jeśli masz więcej odwagi, porozmawiaj na żywo z kimś, komu ufasz. Powodzenia!