Fobia społeczna a nieśmiałość

[Gość aga potter]

Witam wszystkich. Od niedawna towarzyszą mi objawy fobii społecznej,tzn:
drżenie rąk,mówię cicho,nie potrafię rozmawiać z ludźmi,którzy są dla mnie autorytetem,jąkam się,czasem mam duszności,kołata mi serce,czerwienie się i robi mi się gorąco;nie potrafię występować publicznie,mam wrażenie,że każdy mnie obserwuje i się ze mnie śmieje,nie potrafię spojrzeć ludziom w oczy,jestem samotna,nie lubię obcych,chowam twarz w dłoniach,mam kompleksy.
Czy macie podobnie? Czy to fobia społeczna? Co robić?

[InnyInna]

Witaj ~aga potter .
Na pewno jest to fobia, ale czy tylko fobia?
Utraciłaś wiarę we własne siły, zaniżyłaś samoocenę i zamiast żyć, i realizować swoje marzenia chowasz twarz w rękach.
Z czasem na pewno nie będzie lepiej i warto zadbać o siebie już teraz.
Powinnaś z tym problemem udać się do psychologa, który pomoże Ci zrozumieć z czym masz do czynienia, jaką podjąć terapię lub leczenie. Z pewnością konieczne będzie dotarcie do źródła tego problemu. Co takiego się stało, że boisz się otoczenia?
Pozdrawiam Cię serdecznie i ponownie namawiam na wizytę u psychologa. Sama możesz nie dać sobie rady.

[Gość Orzech laskowy]

to może być fobia społeczna, najlepiej zrobisz jak pójdziesz do psychologa. Nie piszesz ile masz lat więc ciezko coś wiecej doradzić. Jeśli chodzisz do szkoły to możesz pogadać z pedagogiem, rodzicami, może oni Ci jakoś pomogą się przemóc. Jeśli jesteś już dorosła to polecam Ci wizytę u psychologa lub terapię.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
To, co opisałaś wskazuje na fobię społeczną, jednak wiarygodną diagnozę będzie w stanie postawić jedynie psycholog/psychiatra po dokładnym wywiadzie. Radziłabym więc umówić się na wizytę.
Pozdrawiam

[no sense]

ja cierpię na to samo, najgorzej było w szkole podstawowej - nie miałam żadnych koleżanek, a chłopaków unikałam jak ognia. Starałam się ciągle z tym walczyć i powoli jakoś mi się to udawało. Mam teraz znajomych, jednak jestem w związku prawdopodobnie z alkoholikiem od którego nie potrafię się uwolnić. Dalej mam jednak objawy fobii społecznej, mimo, że pracuje, mam "faceta", spotykam się czasami z ludźmi. Rozmawiając z kimś unikam kontaktu z oczami, denerwuję, że powiem coś głupiego, nerwowo się uśmiecham i często czuję, że są to sztuczne uśmiechy. Nie potrafię występować publicznie, ani powiedzieć czegoś do większej liczby osób, bo mam blokadę. Szybciej kołata mi serce, robię się czerwona i nie jestem nic w stanie z siebie wydusić. Też chciałabym się tego pozbyć ale nie wiem jak? Czy ktoś miał podobny problem, jak z tym walczyć? Mam już 28 lat i ciągłe nawroty fobii.