Trudności w relacjach z ludźmi i uzależnienie się od komputera

[Seizo Kasumi]

Witam
Mam 18 lat , Jestem uczniem technikum (uczę się jako-tako) , uważam że od dłuższego czasu mam spory problem z własnym zachowaniem. Myślę że bardzo się zmieniłem w ciągu kilku lat niestety w negatywnym znaczeniu, ogromną trudność sprawia mi nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami , pewną część zawdzięczam chorobie która stale się pogarsza a mianowicie utrata słuchu pogłębiająca się od 5 lat (ciężko jest cokolwiek robić względem innych tracąc podstawowy zmysł),do tego przyczyniło się również kilka epizodów które nie mile wspominam . Około 2 lat temu korzystałem z pomocy psychologa ponieważ miałem spory dołek , przez jakiś czas było lepiej jednak stopniowo wszystko wróciło do punktu wyjścia w którym znalazłem się 2 lata temu.Wracając co rówieśników staram się od nich odcinać ponieważ ich nie rozumiem (są o rok młodsi-wniosek jasny), czuje się poniewierany przez chorobę która dostarcza im rozrywki a przecież to nie była kwestia wyboru, wyśmiewają to żartują z tego co niestety mnie nie bawi. Jestem zbyt nadwrażliwy na opinie innych często odbieram to źle zazwyczaj jako atak na mnie choć pewnie nie zawsze tak jest, co za tym idzie nie ufam nikomu z poza bliskiej mi rodziny. Często czuje się samotny ponieważ nie mam przyjaciół kolegów w szkole a dawni znajomi czuje że o mnie zapomnieli , nie piszą nie dzwonią(od naprawdę długiego czasu) , żyją własnym życiem i się w nim odnajdują co mnie dobija. Bardzo mnie irytują niektóre ludzkie cechy które również nie pomagają w nawiązywaniu kontaktów, jeśli widzę że ktoś wykazuje duży hipokryzm czy fałszywość czy "kozakowanie" automatycznie jest skreślony u mnie. Uzależniłem się od komputera , średnio spędzam przy nim 7/8 godzin dziennie,ale jak to mówią "internet nie pyta o błędy". Nie do puszczam do siebie innego zdania niż własne (ponieważ uważam że często ją mam w ważnych sprawach) co za pewne sprawia że nie potrafię ufać innym .Nie potrafię odnaleźć sposobu aby wrócić do dawnego "ja"w którym była to odrobina godności i pewności siebie. Proszę o opinie psychologa (nie reklamę własnego gabinetu) czy to kwalifikuje sie do podjęcia psycho-terapi?czy to jakaś choroba psychiczna czy po prostu "zjechanie z toru" , nie chcę 2 raz wpakować się w problemy.
z góry dziękuje za odpowiedź. Pozdrawiam MvJ

[Seizo Kasumi]

chyba zbyt długi opis sytuacji (6 H bark żadnego wpisu )

[Gość Lawendowa]

a sam nie możesz do dawnych znajomych zadzwonić? albo napisać na fb? Czasem trzeba odnowić kontakt

[Seizo Kasumi]

nie chce żeby stracili dawny obraz a zyskali ten teraźniejszy

[Gość Lawendowa]

no ale w taki sposób sam siebie skazujesz na porażkę... czy oni wiedza że jesteś chory?

[Seizo Kasumi]

ciężko ukrywać to przez 5 lat , mieszkam w małej wsi , może i skazuje ale czy na pewno jest w tym sens ? co kiedy ich podejście będzie takie jak w szkole a ja zacznę odbierać nawet ich intencje jako atak? nie zostanie żaden punkt zaczepie pienia w przyszłości

[Seizo Kasumi]

ktoś ma jeszcze jakieś sugestie?

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Seizo trudno o diagnozę przez internet, jednak moim zdaniem to, co opisałeś, nie jest chorobą psychiczną.
Wydaje mi się, że utrata słuchu spowodowała obniżenie poczucia własnej wartości - dlatego jesteś bardzo wrażliwy na krytykę, masz problem z zaufaniem do ludzi i odcinasz się od nich uciekając w świat wirtualny.
Pytasz, czy kwalifikujesz się do psychoterapii - myślę, że warto byłoby ją rozpocząć.
Pozdrawiam

[Seizo Kasumi]

hmm to że uciekam do świata wirtualnego nie jest ucieczką od ludzi , są wszędzie przed nimi nie da się uciec , znalazłem tam społeczność w której utrzymywałem się przez prawie rok , ale jak to mówią " gdzie 2 polaków tam 3 zdania " jak większość moich znajomości skończyły się