Zachowuję się dziwnie w rozmowie z płcią przeciwną

[Bachi]

Od dziecka posiadam nieumiejętność rozmawiania z chłopakami. Rozmawiając z nimi czuję się niekomfortowo i wręcz ściska mnie w żołądku gdy prowadzę "konwersację" z facetem, a nie jestem pewna czy można to tak nazwać, ponieważ gdy rozmawiam z jakimkolwiek facetem zachowuję się wręcz jak na haju, i zaczynam się śmiać nie mogąc zaprzestać i nie mając nawet do tego powodu. Nigdy nie posiadałam żadnego kolegi, albo faceta z którym przeprowadziłam rozmowę, gdy nie było to konieczne. Miałam również sytuację, kiedy zagadał do mnie obcy chłopak i zapytał się mnie czy chce się poznać, a ja odpowiedziałam wręcz instynknownie, że nie potrafię się poznawać i zaczęłam się śmiać. Wiele mężczyzn również się mnie pytało czy jestem pijana, nawet jeśli byłam całkowicie trzeźwa. Posiadam ten problem w mniejszym stopniu rozmawiając z kobietami, którymi się głównie otaczam i potrafię się z nimi dogadać, nawet jeśli nadal jestem roztrzepana i dosyć "odklejona". Z płcią przeciwną potrafiłabym poprowadzić może jakąś konwersację, gdyby nie nagłe napady śmiechu, których wręcz nie mogę powstrzymać, a każda próba kontaktu z facetem kończyła się z nazwaniem mnie ćpunką lub dziwną. problemu jeżeli chodzi o pisanie z nimi przez internet, a w nim wydaję się być w miarę porządną osobą i z pewnością jestem mniej roztrzepana, lecz mimo wszystko nadal jest to u mnie widoczne. Zupełnie nie rozumiem dlaczego zachowuję się w ten sposób w stosunku do facetów, mimo, iż zdaję sobie sprawę, że to również są ludzie i nie powinnam tak tego przeżywać. Te zachowanie znacząco utrudnia mi życie codzienne, a jestem dosyć młodą osobą i chciałabym móc to wytrenować by nie mieć tego problemu w przyszłości 😞

[Javiolla]

18 godzin temu, Bachi napisał(a):

zaczynam się śmiać nie mogąc zaprzestać i nie mając nawet do tego powodu.

Prawdopodobnie jest to na tle nerwowym. Stresujesz się, czujesz lęk a to jest reakcja organizmu na stresującą sytuację. 

18 godzin temu, Bachi napisał(a):

Zupełnie nie rozumiem dlaczego zachowuję się w ten sposób w stosunku do facetów, mimo, iż zdaję sobie sprawę, że to również są ludzie i nie powinnam tak tego przeżywać.

Możliwe, że przyczyna tkwi w dzieciństwie, w rodzinie, środowisku w jakim sie otaczałaś. Jakie miałaś relacje z ojcem? Jakie relacja mieli ze sobą rodzice? Jak wygląda poczucie własnej wartosci? Czy w rodzinie był jakiś mężczyzna władczy, despotyczny? Wychowywała Cię matka chcąca uchronić przed całym światem, zwłaszcza złymi mężczyznami? Czy miałaś jako dziecko prawo głosu, liczono się w Twoim zdaniem? Czy podobnie zachowywał się ktoś w Twojej rodzinie? 

18 godzin temu, Bachi napisał(a):

Posiadam ten problem w mniejszym stopniu rozmawiając z kobietami, którymi się głównie otaczam i potrafię się z nimi dogadać, nawet jeśli nadal jestem roztrzepana i dosyć "odklejona".

Czyli problem ogólnie tkwi w kontakcie w drugim człowiekiem. Moze to coś na kształt fobii społecznej. Jeśli jesteś już pełnoletnia to warto zapisać sie do psychiatry na NFZ celem diagnozy. Od razu na pierwszej wizycie poprosisz lekarza o skierowanie na terapie, bo obawiam się, że to nie jest kwestia wypracowania w sobie, ale kwestia długoletniej terapii.