Depresja

[Gość Klaudia]

Witam. Mam 24 lata.  Mój problem polega na tym, że leczę się na depresję i wszystko wydaje mi się być bez sensu. 9 miesięcy temu urodziłam dziecko. Depresja zaczęła się w czasie ciąży. Rozstałam się z ojcem dziecka, ponieważ miesiąc po urodzeniu dziecka trafiłam do szpitala psychiatrycznego, natomiast partner wtedy stwierdził, że już nie jesteśmy razem. Dziecko aktualnie przebywa z nim. On mieszka z dziadkami, którzy mu pomagają w opiece nad córka. Ja cały czas tęsknie za dawnym życiem sprzed ciąży. Miałam wszystko kochającego chłopaka, pieniądze, przyjaciół i studia, na których sobie dobrze radziłam. Aktualnie z niczym sobie nie radzę. Czuje się jakbym sama sobie na złość zrobiła zachodząc w ciąże, nie wiem co wtedy miałam w głowie, że dopuściłam się takiej sytuacji. Nie czuje miłości do dziecka, próbowałam, odwiedzam dziecko i myślałam, ze może z czasem je pokocham, ale niestety te uczucia nie przyszły i obawiam się ze już nie przyjdą. Problem w tym, że nadal kocham byłego partnera i nie wyobrażam sobie jak to zniosę kiedy on wstąpi w nowy związek. Mam myśli ze gdyby nie dziecko nadal byśmy byli razem i bylibyśmy szczęśliwi. Na tygodniu nie tęsknie za dzieckiem. W weekendy jeżdżę tam z nadzieja że może coś się zmieni ale do uczuć chyba nie da się zmusić. Do tego jeszcze dochodzi porażka ze studiami. Miałam 34 przedmioty i nie zdążyłam wszystkiego zaliczyć w terminie dlatego wzięłam urlop zdrowotny to tez mnie przytłacza. Marzyłam żeby zostać nauczycielka ale czuje ze moje plany legły w gruzach. Mam myśli samobójcze, ale nie mam odwagi tego zrobić. Co robić w takiej sytuacji? 

[Gość kasiula]

Jak jedziesz odwiedzac dziecko, to tak naprawde chodzi Ci o dziecko, czy jedziesz zobaczyć co u ojca Twojego dziecka? Uslyszec od jego rodziców co u niego slychac?

 

Jakies zyczliwsze uczucia do dziecka pewnie sie  szybko w Twojej glowie nie urodzą, bo w Twojej głowie to córeczka jest winna Twojej chorej głowy i zmianie warunków życia. 

Przesadzasz, bo jeszcze zanim urodziłas córeczkę wylądowałas w psychiatryku, czyli juz dosc długo ta depresja Ci dokuczała. Czyli Twoje życie wczesniej nie było wolne od niepokojów, choć teraz tak to chcesz przedstawic. 

Musisz rzetelnie sie leczyć oraz w takim zakresie jak umiesz, radzic sobie ze studiami. A jakie to studia, ze w jednym semestrze az 36 przedmiotów do zaliczenia? Pewnie z powodu i szpitala psychiatrycznego i ciązy , porodu, mialas do pozaliczania jeszcze cos z poprzedniego semestru? O córeczkę sie za bardzo nie martw, bo jest ,jak piszesz ,w dobrych rękach, Myslenie o jej ojcu musisz sobie odpuscić. Przeciez bardzo dokładnie dał Ci do zrozumienia, ze nie chce być z Tobą na dobre i na zle. Trudno odkochac sie na zamówienie, ale pewien rozsądek w ocenie sytuacji powinien Cię oblewać zimną wodą.

Związki czasem niestety sie kończą i Twoj tez sie skończyl, a zycie  nigdy nie cofa sie do tylu. Im prędzej to zrozumiesz .tym szybciej sie w sobie zbierzesz, aby móc zmieniac wokól siebie to na co masz jakiś wpływ i umiec sie pogodzic z tym, na co żadnego wplywu nie masz. Podobno najczesciej najtrudniej jest rozróznic jedno od drugiego. Np. Ty nie chcesz zobaczyć, ze juz nie jestes wazna dla swojego byłego partnera i chciałabys to zmienic. Jednak nie mozna nikogo zmusic do miłosci i to własnie musisz zrozumiec.

Skoro chciałabys uczyć w szkole, to powinnas jak najbardziej dbac o swoje zdrowie psychiczne. Niezrównowazonych do dzieci raczej sie nie dopuszcza. 

1. Lecz swoja depresję.  2. Ciągnij uparcie swoją naukę.  3. Spokojnie czekaj z uczuciami wobec córeczki, one z czasem się wyklarują. 4 . Twój były partner jest naprawdę BYLY.

[Javiolla]

W dniu 28.02.2022 o 10:27, Gość Klaudia napisał:

Mam myśli samobójcze, ale nie mam odwagi tego zrobić. Co robić w takiej sytuacji? 

Leczysz się u psychiatry lekami i u terapeuty? Leczenie depresji to długofalowa sprawa a skuteczne jest tylko wtedy gdy chcemy sie wyleczyć i gdy leczymy sie jednocześnie antydepresantami oraz terapią. Tak więc pytając co robić odpowiadam, że jeśli jeszcze nie leczysz sie w ten sposób- to zacznij. Po drugie zechciej sie wyleczyć, co jest jednoznaczne z tym, żeby pogodzić sie z życiem i przyjąć je takim jakie jest, czyli bez dziecka i bez partnera. A gdy wyleczysz depresję to będziesz wiedziała czy uczucia do córeczki sie pojawią czy jednak nie. Teraz najbardziej powinnaś zadbać o siebie. 

W dniu 1.03.2022 o 15:59, Gość kasiula napisał:

Jak jedziesz odwiedzac dziecko, to tak naprawde chodzi Ci o dziecko, czy jedziesz zobaczyć co u ojca Twojego dziecka? Uslyszec od jego rodziców co u niego slychac?

O to samo miałam zapytać. Jeździsz tam dla niego-tak? Jeśli tylko dla niego, to lepiej sobie daruj jeżdżenie. 

[Gość psycho-farmaceuta]

Po pierwsze i najważniejsze: depresję w ciąży się leczy. Tak leki w ciąży czy podczas KP przy nasilonej depresji i objawach somatycznych czy lękowych z nią związanych są wskazaniem do włączenia kuracji farmakologicznej. I tu nie ma co liczyć, że będzie "lepiej", bo przecież jest się w ciąży itd. Po porodzie dochodzą obowiązki, nieprzespane noce i rozregulowanie hormonalne i wtedy dochodzi do całkowitego załamania. należy stanowczo walczyć z mitami o autyzmie u dzieci kobiet, które w trakcje ciąży stosowały antydepresanty. Są leki bezpieczne w tym okresie, a stosowanie ich z głową w odpowiednich dawkach jest naprawdę praktycznie nieobarczone działaniami niepożądanymi. Bądź dla siebie wyrozumiała. To, że obecnie dziecko jest pod opieką ojca to może i lepiej. Dojdziesz do siebie to sąd i tak przyzna Ci prawo do maluszka. 

WAŻNE: aby pouczyć się tak jak kiedyś musisz skorzystać z pomocy. Leczenie, dieta, modyfikacja stylu życia, zmiana otoczenia i redukcja stresorów, wsparcie najbliższych i psychoterapia. Proszę zawalcz o siebie i maluszka. WARTO!

Pozdrawiam ciepło

 

Psycho-farmaceuta mgr farm. Karolina Wójciak

psychofarmaceuta@gmail.com