Problemy ze sama sobą

[Gość Kamila]

Mam 16 lat pisze to ponieważ nie mam komu tego powiedzieć a potrzebuje to z siebie wyrzucić. Od 2 lat zmagam się z częstymi atakami paniki na początku nie było aż tak źle wyglądało to tak ze przyspieszało mi bicie serca i było mi ciężko złapać oddech z upływem czasu  było coraz gorzej ponieważ przeważnie zaczynałam się dusić miałam gule w gardle i czułam jakbym zaraz miała umrzeć. Przez jakis czas ataki paniki ustały ale ostatnio wróciły i są jeszcze gorsze od wcześniejszych nie wiem czy mogę to zaliczyć pod atak paniki ale w najgorszych momentach słyszę głosy w mojej głowie nakłaniające mnie do samobójstwa. Od października chodzę do psychologa z racji ze we wrześniu miałam dosyć ciężki okres dlatego ze zmieniłam szkole i nie potrafiłam z nikim nawiązać jakiejkolwiek relacji. Bałam się wychodzić z domu, często tez popadałam w histerię na samą myśl ze muszę iść do szkoły. Przerażali mnie ludzie ponieważ zawsze czułam na sobie oceniający wzrok. Było mi wtedy naprawdę ciężko w ramach odskoczni samookaleczalam się pomagało mi to się uspokoić. Po pewnym czasie mama zauważyła moje cięcia. Moja relacja z mama nigdy nie była za dobra z racji ze zawsze ma do mnie jakieś ale. Często bywa tak ze potrafi się przyczepić nawet o styl chodzenia. Po zobaczeniu ran zabrała mi wszystko m.in wszelkie elektroniczne urządzenia, zabrała mi kosmetyki oraz kazała wyciągnąć wszystkie kolczyki. Nie ukrywam ze dobiło mnie to jeszcze bardziej. Po pierwszej wizycie u psychologa czułam już ze nie będę w stanie dojść do porozumienia z panią psycholog. Na każdym spotkaniu czułam się oceniania wydawało mi się ze moje problemu w porównaniu do czyiś to błahostka. Jeżeli mam być szczera to nic mi to nie pomogło. Przez pierwsze dwa tygodnie byłam codziennie sprawdzana przez moja mamę czy aby napewno nie zrobiłam sobie jakiejś krzywdy do dnia dzisiejszego nie raz mnie sprawdza. Kiedy jeszcze chodziliśmy do szkoły udawałam ze wszystko jest Ok żeby przestać być kontrolowana. Zaczynało to wychodzić lecz kiedy przeszliśmy na zdalne wszystko wyszło na jaw. Nie jestem w stanie sobie ze sobą poradzić nic nie sprawia mi przyjemności nie potrafię się cieszyć z rzeczy które kiedyś mnie bardzo uszczęśliwiały. W ramach odskoczni zaczęłam wyrywać sobie włosy. Obecnie moja relacja z mama jest w krytycznym stanie praktycznie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy nie wychodzę z pokoju ponieważ kiedy wyjdę to odrazu mama ma do mnie jakis problem. Zazwyczaj całymi dniami przesiaduje sama w domu z uwagi na to ze mama pracuje i przychodzi wieczorem a tata przyjeżdża jedynie co jakis czas bo pracuje za granica. Rodzice są po rozwodzie. Relacja z moim tata tez nie jest za kolorowa. Ostatnie czasy bardzo często objawiają mi się głosy o których wspomniałam wcześniej, bardzo często czuje nacisk aby to zrobić. Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić potrzebuje czyjejś pomocy. 

[Javiolla]

W dniu 19.12.2020 o 17:36, Gość Kamila napisał:

Jeżeli mam być szczera to nic mi to nie pomogło.

a co było, ze nic nie pomogło? Co robiłaś aby się zmienić, jak nad sobą pracowałaś?

W dniu 19.12.2020 o 17:36, Gość Kamila napisał:

Nie wiem jak mam sobie z tym poradzić potrzebuje czyjejś pomocy. 

Potrzebujesz przede wszystkim psychiatry. Czy psycholog nie rozmawiała z mamą i nie zalecała zapisania się do psychiatry? Zadzwoń/napisz to wszystko co nam szkolnemu psychologowi. Powiedz, że potrzebujesz specjalisty i prosisz by ktoś mamę nakłonił do zapisania Cię. Nie ma innej metody, bo nie jesteś jeszcze pełnoletnia.

W dniu 19.12.2020 o 17:36, Gość Kamila napisał:

Ostatnie czasy bardzo często objawiają mi się głosy o których wspomniałam wcześniej, bardzo często czuje nacisk aby to zrobić.

Czy jesteś wierzącą osobą?

Edytowane 20 Grudnia 2020 przez Javiolla