nie róbcie tak jak ja

[Gość jadę na oparach]

musiałam podjąć radykalne decyzje, żeby mieć z czego żyć. Przez kilka lat pracowałam 7dni w tygodniu, w tym na zmiany. Udało mi się poprawić moją sytuację, ale od długiego czasu jadę na przysłowiowych "oparach". Jak samochód z pustym bakiem.
Mam luki w pamięci, trudności z podejmowaniem decyzji, musiałam znów zmienić pracę (bo w pracy znalazł się ktoś, kto to wykorzystał - na szczęście zmiana wychodzi mi na dobre).
Co rano budzę się z ogromnym strachem o przyszłość i ze świadomością zaprzepaszczonej przeszłości. Zawsze starałam się nie obijać, ale niedobrze na tym wyszłam zwłaszcza, że w Polsce nadal nie ma pracy i trzeba dobrze kombinować, aby przetrwać.. Trzeba było robić tak, aby się nie narobić. A może nie..?
Wydaje mi się, ze mój czas nadal pędzi, jak wtedy, gdy wcale nie odpoczywałam.
Zdobywanie pracy i walka o nią odbywa w moim przypadku kosztem życia prywatnego, chorej mamy.
Każdego dnia rano boję się tej gonitwy i braku odpoczynku mimo, że w końcu pracuję na etat.

[1996]

Witam.
A ja Ci Nawet Zazdroszcze...
Masz przynajmniej kase.
A ja? Z kazdej podjetej pracy Mnie wyrzucaja. Popracuje max 2tygodnie i zwalniaja.
Ale to przez ma niepelnosprawnosc lekka.
Mi by sie taka praca przydala.
7dni w tygodniu po 8godzin.
Aby byc Jak najmniej w domu i Nie patrzec na tych ludzi. A Najlepiej Nie byc wcale w domu.