Osoba nadmiernie przymilna

[Gość ola_c25]

Mam na studiach koleżankę, która ma dziwny sposób bycia. Zauważyłam, ze każdemu z osobna chce się przypodobać, ale wygląda to trochę groteskowo. Np. ja słucham jakiegoś rodzaju muzyki, mówię jej o tym, ona stwierdza, ze słucha tego samego, po czym rozwijam temat i okazuje się, ze ona zupełnie o tym pojęcia nie ma. Mówię jej, ze lubię to i to, to ona lubi to samo. Kiedyś się z koleżankami zgadałyśmy i wyszło na to, że ona do każdej w ten sam sposób siebie prezentowała, ze lubiła to, co osoba, z którą aktualnie rozmawia czasem nie mając nawet o tym pojęcia. Ogólnie, to bardzo lubi się przymilać do człowieka, prawi komplementy wszystkim. Co dziwne, mimo, ze jest tak nadmiernie miła i słodka, to jednak nie jest lubiana, często ktoś na nią wrzaśnie, widać, że nie wszyscy darzą ją szacunkiem, czasem nazywają ją wazeliniarą za plecami. Jest młoda- ma 24 lata. Choć dla mnie jest miła, to też denerwuje mnie jej osoba, jej słodzenie i podziw, którym mnie (i innych) obdarza. Czy spotkaliście się z takim typem ludzi? Z czego wynika takie zachowanie? Dodam, ze jest to osoba będąca już matką.

[kikunia55]

Jest to osoba niepewna siebie, pragnąca akceptacji, jakiś kontaktow koleżeńskich. Przyjmuje zasadę,że zgodnosc poglądów, pasjonowanie sie tym samym powinno zjednywać jej ludzi i tak was zagaduje. Nie jest to droga do prawdziwych znajomości. Niemniej można jej lekko unikac ale nie trzeba jej robić specjalnych trudności i być dla niej niemilą, bo bardzo pewnie z tego tytułu cierpi.

Biedne jest jej dziecko. Mimo iż dala mu życie nie bedzie pewnie umiala go nauczyć pewności siebie, samoakceptacji, wiary w siebie.

[Gość ola_c25]

Dziecko ma 4 letnie, wychowuje je w trochę niekonwencjonalny sposób, gdyż bardzo dba o jego zdanie- np. gdy dziecko chce isć w jednym takim bucie, a drugim innym to tak idzie, po prostu we wszystkim daje dziecku wybór i niczego mu nie narzuca. Niestety, jest też druga strona medalu, gdyż jej dziecko jest nie do wytrzymania, jest strasznie nieposłuszne, pyskate, bezczelne, ona na wszystko mu pozwala i gdy ktoś zwróci mu uwagę, to wtedy ona obraża się, kłóci. BYła raz z synem na wykładach, mały nie usiedział, musiała cały czas z nim wychodzić, on do każdego podchodził, zabierał cudze rzeczy nie pytając w ogóle, czy może, a gdy mu się to odebrało to wpadał w histerię, przez co ona większość czasu spędziła na korytarzu, on rzucał się po podłodze, bo chciał telefon innej koleżanki, a ona mu nie dała, jego matka nie reagowała i innym też zabroniła reagować tłumacząc to tym, ze nie można dziecku zabraniać wyrażać emocji, bo będzie miało traumę. Raz tylko z nim przyszła na te wykłady, co później było nieprzyjemnie komentowane, na co ona się obraziła, ze nic nie wiemy o wychowaniu dziecka, że ona w swoi dziecku buduje indywidualność w ten sposób, bo nie chce wychować marionetki, którą wszyscy będą kierować. Tak więc dziecko wychowuje totalnie bezstresowo i bez narzucania mu czegokolwiek, ono zawsze decyduje za siebie, co często absurdalnie wygląda.

[kikunia55]

Jak dla Was to ciekawa lekcja życia. Nie macie swoich dzieci, to z ciekawością możecie się przyjrzeć, jak takie bezstresowe czyli bardzo piękne teoretycznie wychowanie skutkuje w praktyce. Dziecko nie ma mieć traum a jest z zasady nielubiane, bo nie wolno mu powiedzieć "nie". Nie bedzie umialo sobie dać rady samo ze sobą, kiedy w końcu w życiu za plecami nie będzie miało mamy obrończyni jego wolności i kiedy jednak życie niejednokrotnie przyniesie mu "nie".

Koleżanka jednak nie jest tak milusińska i bezproblemowa jak piszesz.W obronie swojego dziecka umie się obrazić czy kłocić.

I ona i jej dziecko to ciekawe okazy do obserwacji jak inne ,niż przeciętne postawy życiowe ,skutkują w praktyce.

Ja bym się nie bulwersowala tylko z ogromną ciekawością bym się z daleka przyglądała.