Studia i tęsknota

[niezapominajka95]

Witam.
Jestem na 1 roku ekonomii, 65 km od domu. Wymarzony kierunek, mieszkanie z Przyjaciółką. I ogromny problem - okropnie tęsknię za domem. W każdą niedzielę płaczę, że muszę odjechać, każdy piątek jest wyczekany bo wracam do domu. Nawet nigdy bym się nie spodziewała, że będę tak tęskniła za Rodzicami, Babcią, znanymi ścieżkami. Czuję się w tym mieście bardzo samotna pomimo wielu znajomych. Nie wyobrażam sobie, jak można mieszkać 300 km od domu, podziwiam moich znajomych którzy wracają do domu raz na miesiąc. Przeczekałabym to, gdyby nie fakt że ostatnio zaczęłam myśleć przez to o rezygnacji ze studiów, ponad to odbija się to na moim zdrowiu - brak apetytu, bezsenność, nerwobóle w klatce piersiowej. Proszę z całego serca o poradę jak to zniwelować lub chociaż zmniejszyć...

[Gość bumbumbec]

a masz możliwość, by odreagować swoje emocje? Nie wiem co lubisz, basen, siłownia cokolwiek fizycznego, by nie tłumić w sobie tej tęsknoty i negatywnych emocji,bo jak widzisz wyniszczają Ciebie.

Masz możliwość rozmowy telefonicznej, na skypie z rodziną? Może umów się z mamą,że co drugi dzień będziesz do niej dzwoniła :)

[Gość gabiiii]

Ja wyjechalam na drugi koniec swiata majac 24 lata mysle ze jestes bardzo dziecinna jeszcze..

[Gość gabiiii]

Dasz rade to sie da przezyc...zobaczysz..

[Gość bumbumbec]

jak pierwszy rok studiów to autorka ma 19 - 20 lat. Ona dopiero zaczyna wchodzić w dorosłe życie :)

My to już mocno zakotwiczone w nim jesteśmy :)

skoro drugi koniec swiata to jaki kraj?

[niezapominajka95]

Rozmawiam z Rodzicami przez telefon codziennie przez kilka minut. :) Boję się, że już zawsze będę tak tęskniła za domem, ale przecież tak nie może być, za kilka lat sama będę chciała założyć swoją rodzinę i co wtedy...
Dziś znów niedziela i muszę tam jechać, aż się odechciewa wszystkiego.

[Gość bum-bum-bec]

Taka tęsknota minie z czasem :)

A będąc młodsza jeździłas na kolonie, obozy? Jakieś wakacje bez rodziców?

[Gość onaonaa]

Dziecinna jestes..

[Gość Verx]

Nie jest wcale dziecinna a po prostu przywiązana do rodziny,do miejsca,w którym spędziła całe swoje życie jak dotąd. Myślę,że musisz znaleźć jakiś sposób na odreagowanie. Tak jak już mówili..basen,siłownia czy coś innego co wywołuje uśmiech na Twojej twarzy. Myślę,że z czasem odzwyczaisz się od takiego wyczekiwania na piątek.Znajdź w sobie siłe:) Pomyśl,że potem będziesz żałowała,że zrezygnowałaś z czegoś równie ważnego.

[kwiatuszek2]

Zawsze możesz pomyśleć o Skype.
Ale broń Boże nie rezygnuj ze studiów, bo to bardzo nieodpowiedzialne jest.

[niezapominajka95]

Tak, jeździłam na różne kolonie i wycieczki, ale raczej nie było wtedy problemu z tęsknotą.
Trenuję tu taniec towarzyski w ramach wf-u, ale to i tak nie pomaga... Zabrałam się nawet za koła naukowe, bo pomyślałam że im mniej czasu wolnego, tym mniej czasu na rozmyślanie, ale niestety marny skutek.
Nie jestem dziecinna, ani w swojej opinii ani według osób trzecich. Po prostu jestem bardzo silnie związana z Rodzicami i Babcią - są moimi Przyjaciółmi. :)

[Gość dammar14]

Ja mieszkalam w internacie majac 16 lat. Tez jezdzilam do domu tylko na weekendy, bardzo tesknilam. Pamietam ze nawet bralam zwolnienia lekarskie by tylko jechac do domu. Tak bylo przez pol roku. Potem ulozylam sobie zycie tam w szkole, mialam swoje srodowisko i juz nie czulam takiej potrzeby by jezdzic do domu.
Dopoki nie zaczniesz ZYC swoim zyciem, tesknota bedzie coraz silniejsza.Nadszedl czas by odciac pepowine i tworzyc swoje wlasne, samodzielne zycie. Zawrzec nowe znajomosci, poznac nowe miejsca. Masz wiele mozliwosci, skorzystaj z nich.

[Gość lokooo]

wspolczuje kiedy przyjdzie maz dziecko wtedy to mamuncia babuncia beda najwazniejsci...lepiej nie zakladaj rodziny.

[Gość chou1]

Ale niektórzy z was są nieuprzejmi. Masakra. To normalne, że się tęskni i nie widzę w tym niczego złego ani dziecinnego.

[Gość ankazz]

Też nie wydaje mi się to dziecinne, po prostu znalazłaś się właśnie w obcym środowisku. To chyba nawet nie na tym polega, żebyś miała co robić, tylko na tym, żebyś miała przyjaciół z którymi będziesz się dobrze czuć i będziesz miała wśród nich takie wsparcie jak u rodziny w domu. Przede wszystkim nie zamykaj się na nowe znajomości, a z czasem wszystko się ułoży :) Ja też wyjechałam do dużego miasta, ale już do liceum. Przez długi czas chciało mi się płakać w każdą niedzielę, jak miałam tam wracać. Trochę trwało zanim poczułam się tam dobrze, a tak naprawdę to dopiero na studiach ułożyłam sobie wszystko tak jak bym chciała. W każdym razie... nie martw się. To normalne. Minie.

[niezapominajka95]

Założę rodzinę, bo chcę przekazywać dalej takie wartości, jakich nauczono mnie w domu i móc stworzyć moim dzieciom taką rodzinę, jaką Rodzice mi stworzyli. :)

Dziękuję Wam serdecznie za wszystkie porady. Dziś znów wyjechałam z domu i już nie jest tak tragicznie - mam nadzieję, że nie jest to chwilowe.
Ściskam Was wszystkie bardzo mocno, trzymajcie za mnie kciuki! :))

niezapominajka95

[Mrok]

A może by tak po prostu zrezygnować z mieszkania w tym mieście na razie, póki się nie zaaklimatyzujesz? 65 km to nie jest dużo. Jeśli masz/zrobisz prawo jazdy mogłabyś po prostu dojeżdżać codziennie. Niektórzy tak robią.