Napady paniki, płaczliwość i problemy w domu

[Gość Ateris]

Witam wszystkich :) Mam 17 lat, pierwsze problemy zaczęły się w gimnazjum, zaczęłam wtedy stronić od ludzi i czuć się gorsza. Kilka lat temu pojawiły się napady paniki, stany lękowe. Nie wiedziałam co mi jest, zaczęłam szukać i natknęłam się na agorafobię/nerwicę lękową. Panicznie bałam się wyjść gdziekolwiek z domu sama(teraz też), chodzenie do szkoły to był koszmar. Teraz się trochę poprawiło. Staram się panować nad lękiem, jednak ciągle odczuwam niepokój w całkiem normalnych sytuacjach, czuję się jakbym miała zwariować, jakbym miała zaraz stracić nad sobą kontrolę, mam dreszcze na całym ciele, pocę się i nie potrafię trzeźwo myśleć. Wstydzę się ludzi, mam ataki lęku. Czuję się źle, chcę płakać, krzyczeć, mieć święty spokój. Siadam z nogami przytulonymi do siebie, owijam się kołdrą. Czuję się wtedy bezpiecznie. Zaczynam się bujać, to pomaga. Kiedy mam dreszcze, pocieram rękami ciało i też jest o wiele lepiej. Czasem wszystko mi się miesza, mam wrażenie, że jestem kilkoma osobami na raz. Dzisiaj czuję, że wszystko jest nieprawdziwe. Nie mam wsparcia, nikogo komu mogłabym powiedzieć o problemie. Rodzice się rozwiedli dawno temu. Matka mnie tylko wyzywa i poniża. Kiedyś powiedziała, żebym sobie strzeliła w łeb, albo się powiesiła zamiast się użalać nad sobą. Nienawidzi mnie, mówi, że do niczego się nie nadaję, że żałuje, że mnie urodziła. Nie widzę w niczym sensu, czuję się najgorsza, duszę się wśród ludzi. Nie mam możliwości pójścia do psychiatry. Chciałabym się w końcu lepiej poczuć, móc normalnie rozmawiać z innymi, nie bać się. Ostatnio jest mi szczególnie trudno, czuję się uzależniona od matki, nieudolna. Czuję, że nigdy nie będę szczęśliwa, że nie warto się dalej męczyć.

[mgr Kamila Krocz]

Ateris, bardzo Ci współczuję Twojej sytuacji, bo nie dość, że przeżyłaś rozstanie rodziców, to Twoja matka jest osobą toksyczną, która z pewnością jest w sporym stopniu odpowiedzialna za Twój aktualny stan psychiczny. Czujesz się nieudolna, gorsza, masz niskie poczucie własnej wartości i stany lękowe ze względu na destrukcyjne zachowanie Twojej matki. Uwierzyłaś w jej słowa, że do niczego się nie nadajesz, co nie jest prawdą. Podejrzewam, że cierpisz na jakiś rodzaj nerwicy - być może to agorafobia, być może fobia społeczna albo jakieś mieszane zaburzenia depresyjno-lękowe. Konieczna jest wizyta u lekarza psychiatry albo przynajmniej psychologa. Możesz skorzystać z pomocy lokalnej poradni psychologiczno-pedagogicznej albo centrum interwencji kryzysowej. Wsparcia może też udzielić pedagog albo psycholog szkolny, który dalej pokieruje Cię do innych placówek. Pozdrawiam i życzę powodzenia!