Smutek, myśli samobójcze i lęki

[LolaLolowska098]

Mam 14 lat. Miałam dość ciężkie wczesne dzieciństwo. Kłótnie rodziców, rozstanie z rodzeństwem,zez, pożar domu i depresja mamy. Już od dawna odczuwam lęki. Nie są one zbytnio wyjaśnione. Po prostu je mam. Nie mogę wtedy spokojnie spać. Ale to nie jest mój największy problem,bo lęki ostatnio osłabły. Teraz miewam myśli samobójcze od 2 miesięcy. Czuję się tak jakby pusta, bez emocji pozytywnych,cały czas smutna. Nie cieszy mnie to co kiedyś mnie cieszyło. Czuję ,że nie powinnam żyć i jestem beznadziejna. U moich rodziców nie mam wsparcia, wstydzę się im o tym powiedzieć. Ostatnio straciłam przyjaciela, myliłam się co do niego, okazał się niezrównoważonym zboczeńcem, który teraz bedzie odbywać terapię. To dodatkowo mnie dobiło. Podejrzewam u siebie depresje, czy może być to w jakiś sposób dziedziczne od mamy? Jak mam sobie poradzić? Ja już nie chcę żyć...

[robb]

Nie musi to być dziedziczne po twojej mamie.Przebywanie z osobą z depresją niestety bardzo negatywnie wpływa na ciebie.Musisz pójść do psychologa inaczej sama nie dasz sobie rady.Uwierz oni są po to by Ci pomóc.Nie zwlekaj z wizytą.Pomożesz sobie a może i swojej mamie.Powodzenia i nie zwlekaj,działaj.

[Mgr Anna Rolbiecka]

Witam serdecznie, można odziedziczyć skłonności do jakiegoś typu zaburzeń - np. depresyjnych, jednak nie oznacza to, że osoba, której jeden z rodziców chorował/choruje na depresję, też musi przejść epizod depresyjny. Rzetelną diagnozę móże postawić lekarz psychiatra na podstawie odbytej konsultacji. Jako osoba niepełnoletnia nie możesz sama pójść na wizytę do psychologa lub psychiatry w poradni, powinien Ci towarzyszyć pełnoletni opiekun. Zachęcam Cię Lola do nawiązania kontaktu z psychologiem lub pedagogiem szkolnym. Jeżeli sama nie możesz zdobyć się na szczerą rozmowę z rodzicami na temat Twojego stanu, być może psycholog szkolny pomoże Ci wypracować jakieś rozwiązanie w tej sytuacji. Pozdrawiam.

[LolaLolowska098]

Dziękuję bardzo za odpowiedzi, przemyślę to wszystko, może będę mieć na tyle odwagi ,żeby poprosić kogoś o pomoc z mojego otoczenia.