Kolejny do śmietnika

[Gość Niewiadomopoco]

Witaj ponownie nieznajoma. Przelewam na Ciebie uczucia, których nie potrafię nosić w sercu. Nie znam adresata a ci, którzy byli już nie są. Nie ma specjalnego powodu, że piszę - to kłamstwo. Przeżuwam każdy dzień, każdą minutę, czekam na koniec tak odległy. Słucham muzyki bo co innego zostaje w tym gąszczu niezrozumienia? Miłość i nienawiść? Nie znam tych uczuć, nie teraz, nie w tej chwili, nie w tej sekundzie pędzącej śmierci do krańca drogi. Nie w tej minucie , jeszcze nie teraz . Chciałbym tak wiele powiedzieć, wyjaśnić... Tylko komu i co takiego ważnego? Poznaję smak każdego dnia, inny, większość z domieszką goryczy. Kubek kawy, tęsknota za odpoczynkiem, odprężeniem. Już niewiele czasu zostało na tą chwilę dla nas albo raczej dla mnie. Chciałbym bardzo odsłonić słabości, tak tylko przed Tobą, ale nie stać mnie na to. Nie tym mam być, czym jestem. Nie teraz, nie dzisiaj. Piszę do Ciebie bo tak naprawdę pozostało mi już tylko złudzenie. Wiem, że nigdy nie przeczytasz tego co teraz, tego co kiedyś. Potrzebuję chwili dla siebie, tylko dla siebie, już tak niewiele zostało. Chciałbym wypłakać żal i gorzki posmak śmierci... Cholerny telefon, wiecznie ktoś czegoś potrzebuje. Wiecznie przeszukuje katalogi i zestawienia, szuka znajdując, nieważne kogo byle tylko znaleźć. Jeszcze jedna parafka na ... nie ważne czym. I to wszystko nawet tam gdzie chciałbym być sam. Nawet tam trzeba się rozdzierać między sobą i nie sobą. Gdybym mógł wypłakać żal, wypędzić śmierć z moich myśli, gdybym mógł to chociaż przelać jak atrament na kartkę papieru! Pozostaje jedynie nie myśleć, zająć się czymkolwiek byle tylko nie myśleć. Być może jest bardzo wiele do odkrycia i poznania. Z pewnością wiele fascynacji i rozczarowań. Być może jest tylu do poznania, do podania ręki, którą i tak trzeba otrzeć. Być może można się jeszcze tak wiele nauczyć, nie tylko o sobie. Być może... nawet warto? Koniec i tak jest jeden, zamyka przeznaczenie w potrzasku. Jedno zdarzenie dające odpowiedź na wszystkie pytania i być może warto byłoby poznać chociaż ten koniec, przygotować się, żeby móc się uśmiechnąć. Być może to wszystko było by warte gdyby miało jakieś znaczenie. Jedno życie tutaj, jedno tam. Za pół śmierci pół życie.

[Trick]

hmmm nie bardzo wiem w czym problem, więc ciężko cokolwiek mi powiedzieć, czy Ci coś doradzić? Co planujesz? Twój list jes tak pełny przeciwstawień i smutku że cięzko coś na niego odpisać

[Gość Lebiotka]

ale co się stało? Chcesz pogadać?

[Krzysztof.W]

Witaj
Kim jest owa tajemnicza nieznajoma?
Zdarzenie które wydaje się lekiem na całe zło, z całą pewnością nim nie jest.

[Gość Niewiadomopoco]

Nie, nie chcę porozmawiać. Tak się czuję. Przejdzie, nie dziś to jutro, pojutrze.
Nieznajoma? Nie wiem kto. Ktoś taki istnieje? Nie sądzę.
Dziękuję.

[Gość Lebiotka]

toś nam strachu napędził...

[ka-wa]

~Niewiadomopoco

Nie, nie chcę porozmawiać. Tak się czuję. Przejdzie, nie dziś to jutro, pojutrze.
Nieznajoma? Nie wiem kto. Ktoś taki istnieje? Nie sądzę. Dziękuję.

Może zacznij książki pisać...

[Krzysztof.W]

Sadze, że zbyt mało się rozglądasz. Przyjąłeś jakieś tam założenia, którym nie pozwalasz sam, żeby się zmieniły. Nawet nie wiesz ile kobiet czuje cię samotnie, mało tego wstyd polega na tym,że mówi Tobie to facet :)

[Gość Niewiadomopoco]

Nie chciałem nikogo straszyć. Przepraszam.
Samotność. Z kobietą, bez kobiety. Wśród ludzi, bez ludzi. Nie kończąca się samotność.
Nie pocieszam się, żadną myślą. Nie ma takich, co przynoszą nadzieję. Ukrywam się za sobą.
Można jedynie patrzeć z dystansu, nie przeżywać, obserwować i szukać resztek dla siebie.
Samotność, to tylko słowo, tylko pojęcie.

[Krzysztof.W]

Pojęcie przestaje mieć znaczenie, jeśli bierzesz je pod uwagę...oceniasz, to dobry impuls ;)

[Gość Lebiotka]

nic się nie stało, po porstu ciężko cokolwiek wywnioskować z Twojego postu :) Myślałam że żegnasz się ze światem :D