Kiedy życie zaczyna przygniatać…

[Gość Antosia]

Cześć.

od dłuższego czasu jest mi cholernie zle. A nie zdobyłam jeszcze odwagi by z kimkolwiek się tym podzielić.

jestem w 5 miesiącu ciąży. Na początku wszystko zle co działo się u mnie zganialam na hormony. Ze to one obniżają mój nastrój, sprawiają ze jestem bardziej płaczliwa, ze mi ciężej.

ale znalazłam się w miejscu, w którym wydaje mi się ze wali się wszystko a hormony nie maja z tym nic wspólnego.

ciagle czuje się niewystarczająca, bezwartościowa. Czuje ze nic nie robię a to co robię - robię zle. Od maja jestem na zwolnieniu lekarskim, mam mało kontaktu z kimkolwiek spoza mojego domu. 

mam wrażenie ze okres ciąży jest czasem w moim życiu w którym przeżywam najwiecej stresu. Miało być najpiękniej, jest totalnie beznadziejnie. Ciężko mi dogadać się z partnerem. Rollercoaster emocji jaki się między nami wytworzył jest dla mnie nie do zniesienia. Mówię mu o tym ze mi zle, ciężko, ze potrzebuje wsparcia, ze sobie nie radzę i przygniatają mnie najprostsze rzeczy. Na co on uważa ze on tez potrzebuje tego ode mnie, ze mówię ciagle tylko o sobie. Wydawało mi się ze staram się go doceniać a po tych wszystkich naszych rozmowach czuje się jak gowno. Ze on daje od siebie wszystko, a ja nie daje nic. Czuje, ze lepiej traktował mnie przed ciąża niż teraz.
 

czasem mam ochotę wyjsc i nie wrócić, zastanawiam się czy lepiej nie byłoby gdybym zniknęła na zawsze. Nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. Codziennie płacze, on już nie może na moje łzy patrzeć, stał się na to nieczuły. 
nie wiem jak mam z nim rozmawiać, co mam robić. 
 

 

[Gość Pkdos]

Było se nie robić dziecka

 

[Gość Gość]

9 godzin temu, Gość Antosia napisał:

Cześć.

od dłuższego czasu jest mi cholernie zle. A nie zdobyłam jeszcze odwagi by z kimkolwiek się tym podzielić.

jestem w 5 miesiącu ciąży. Na początku wszystko zle co działo się u mnie zganialam na hormony. Ze to one obniżają mój nastrój, sprawiają ze jestem bardziej płaczliwa, ze mi ciężej.

ale znalazłam się w miejscu, w którym wydaje mi się ze wali się wszystko a hormony nie maja z tym nic wspólnego.

ciagle czuje się niewystarczająca, bezwartościowa. Czuje ze nic nie robię a to co robię - robię zle. Od maja jestem na zwolnieniu lekarskim, mam mało kontaktu z kimkolwiek spoza mojego domu. 

mam wrażenie ze okres ciąży jest czasem w moim życiu w którym przeżywam najwiecej stresu. Miało być najpiękniej, jest totalnie beznadziejnie. Ciężko mi dogadać się z partnerem. Rollercoaster emocji jaki się między nami wytworzył jest dla mnie nie do zniesienia. Mówię mu o tym ze mi zle, ciężko, ze potrzebuje wsparcia, ze sobie nie radzę i przygniatają mnie najprostsze rzeczy. Na co on uważa ze on tez potrzebuje tego ode mnie, ze mówię ciagle tylko o sobie. Wydawało mi się ze staram się go doceniać a po tych wszystkich naszych rozmowach czuje się jak gowno. Ze on daje od siebie wszystko, a ja nie daje nic. Czuje, ze lepiej traktował mnie przed ciąża niż teraz.
 

czasem mam ochotę wyjsc i nie wrócić, zastanawiam się czy lepiej nie byłoby gdybym zniknęła na zawsze. Nie potrafię sobie z tym wszystkim poradzić. Codziennie płacze, on już nie może na moje łzy patrzeć, stał się na to nieczuły. 
nie wiem jak mam z nim rozmawiać, co mam robić. 
 

 

Moze to depresja ciążowa 

[Javiolla]

W dniu 15.09.2022 o 08:39, Gość Antosia napisał:

Mówię mu o tym ze mi zle, ciężko, ze potrzebuje wsparcia, ze sobie nie radzę i przygniatają mnie najprostsze rzeczy.

"To, że ktoś potrzebuje drugiej osoby, nie oznacza, że ta druga osoba jest w stanie tej pomocy udzielić. Ona też jest człowiekiem, też ma uczucia, obciążenia, różne doświadczenia. Każdy powinien brać to pod uwagę i mieć świadomość, że brak obecności drugiej osoby, nie musi wynikać z jej złej woli, tylko np. z tego, że nie jest w stanie uczestniczyć w cierpieniu drugiej osoby, bo np. sama cierpi.  Innymi słowy potrzeba jednej osoby, nie może przerodzić się w używanie drugiej. Relacja dwóch osób powinna być relacją wyważoną, równorzędną - w której obie strony rozumieją i szanują swoje granice. "

W dniu 15.09.2022 o 08:39, Gość Antosia napisał:

nie wiem jak mam z nim rozmawiać, co mam robić. 

Pilnie zapisz sie do psychiatry, bo masz objawy depresji. Dla dobra własnego i dziecka.