problem z samoakceptajcom

[Gość Alicja]

mam 15 lat, i odkąd pamiętam nigdy nie mogłam spojrzeć w lustro i powiedzieć coś dobrego o sobie. Prawie codziennie leżę w łóżku użalając się nad sobą jaką jestem beznadziejną córką, znajomą, przyjaciółką. Czasem mam ochote nie wychodzić z domu, leżeć, po prostu się wstydzę, wstydzę się siebie, swojego ciała, całej siebie.Nienawidzę w sobie wszystkiego, nawet palcow u rak, nawet glupich brwi, niczego nie mogę w sobie pochwalić bo byłoby to kłamstwo. Moja waga to mój największy problem, mimo że każdy mówi, że dobrze wyglądam to i tak staram się jeść jak najmniej, czasem wcale. Przez to,że się nie akceptuję nie potrafie zawierać nowych znajomosci, wstydzę się gdziekolwiek wyjść, nie odsłaniam się ani trochę, próbowałam romzawiać z mamą, jedyne jakie słowa dostałam to że mam zacząć się akceptować i pogodzić się z tym,(łatwo powiedzieć ale ciężko zrobić). Jestem beznajdziejna płaczę tylko dniami. Jestem już tym zmęczona, czuję się każdego dnia coraz gorzej i czuję się nie r=zrozumiana przez każdego kogo znam.

[Gość Psycho ex wife]

Dlaczego ex kobiety są psychiczne... skąd taki dobor partnerek. Wali na leb przy pokwitaniu? Coś mi się tak wydaje.

[Gość Psychoholik]

Na tym polega cały paradoks, Alicja, że nie możesz zerwać z tym niszczącym Cię wstydem. Paraliżuje Cię na tyle, że skutecznie powstrzymuje przed wyjściem do ludzi, a właśnie to wyjście pozwoliłoby Ci się pozbyć problemu. To taka samonapędzająca się spirala, rozumiesz? Nie zwalczaj tego wstydu, niech on sobie będzie. Ale gdzieś z boku. Nie koncentruj się na nim po prostu. A jakbyś tak na chwilę przestała starać się na siłę wyglądać ładnie i wszystkim się podobać? Przecież nie musisz, prawda? Jakbyś ruszyła za swoimi zainteresowaniami? Masz do nich prawo jak każdy. Pozwól sama sobie być człowiekiem. Jak każdy, a więc ze swoimi wadami, lękami i całym bagażem emocjonalnym, który ze sobą nosi, choć ten bagaż, jest na zewnątrz niedostrzegalny. Na zewnątrz widać tak bardzo niewiele z tego, jakimi ludźmi jesteśmy. Rusz w ludzi nie dla ich poznawania i stania się osobą, której (jeszcze) w sobie nie widzisz. Rusz za swoimi hobby i zainteresowaniami. Jeśli ich jeszcze nie masz, poszukaj czegoś, co sprawi CI frajdę. Niech to poszukiwanie stanie się dla Ciebie przygodą, ekscytującym przeżyciem. 

[Javiolla]

Powinnaś niezwłocznie powiedzieć rodzicom co Cię gnębi i poprosić o zapisanie Cię do psychiatry. Prawdopodobnie masz młodzieńczą depresję, a może też zaburzenia odżywiania. Potrzebujesz leków i terapii.