Trudny dzień

[Gość Nana]

Cześć, 

Muszę się wygadać, bo czuje się dzisiaj przytłoczona problemami, dosłownie zmiażdżona. Ten stan wbija mnie w ziemię...

Ogólnie zmagam się z syndromem DDD i pracuję w terapii od przeszło 2 lat. Matka moja cierpiała na depresję, a ojciec zmagał się ze schizofrenia, podjął nawet próbę samobójczą w momencie wybuchu psychozy.

Obecnie tkwię w paskudnym położeniu- męczę się w toksycznym związku z niedojrzałym, narcystycznym męzem. Zbieram się, by się z tego wyrwać, a póki co staram się jakoś przetrwać do wieczora, bylebym ja i moje córki nie zostały psychicznie rozorane.

Od przeszło roku czasu moja młodsza 4 letnia córka zmaga się z ciężkim rzutem AZS. Od 3 miesięcy każda noc jest nie przespana. Emolienty ją uczulają.  Żadne maści przepisane przez przeróżnych lekarzy nie pomagają. ..Obecnie przyjmuje silne sterydy w tabletkach. Nie pomagają... Znów szukam kolejnych dermatologów, alergologów, innych szamanów...

Śpię po 4 godziny, nie mam czasu odespać- praca, obowiązki. . . Do pracy jadę na autopilocie. Jest mi ciężko rano wstać z łóżka.

Dziecko cierpi a ja jestem bezsilna...

Starsza córka,14 nastolatka jest trudnym dzieckiem. 5tkowa uczennica opuściła się w nauce, nauczanie zdalne w czasie pandemii zostawiło wielką dziurę. Nie chce sie uczyc, wycofała się z kontaktów z ludźmi, zamknęła w swoim pokoju. Ma depresyjny nastrój i często bywa agresywna. 3 lata temu samookaleczała się- wizyty u psychologów, później kilku psychoterapeutów, w końcu psychiatra, który stwierdził zaburzenia zachowania. Córka nie chciała poddać się terapii, na każdej sesji przez cały czas milczała.

Ma problemy ze snem- w nocy długo nie może zasnąć, leży w łóżku, a rano nie może wstać do szkoły i wagaruje. Do tego od niedawna doszły jakieś koszmarne lęki- boi się, że ktoś jest w pokoju, ma wrażenie  że ktoś na nią patrzy... Śpi z zapaloną lampką. Niedawno mówiła, że boi sie iść nocą do łazienki, bo widzi jakąś chudą postać w fotelu... Przerażające! 

Boję się, że to schizofrenia. Ze zachoruje, jak mój tata. Objawy są szalenie niepokojące.  Moje obawy potwierdza  moja terapeutka. Umówiłam wizytę u psychiatry, córka się stawia i zapowiada, że nie będzie współpracować. Do tego jest do mnie wrogo nastawiona i obwinia mnie o wszystko. 

Martwię się o nią. Mam nadzieję, że psychiatra zdiagnozuje, co dolega mojej córce, czy to coś poważnego, czy jakieś lęki rozwojowe.  Nie chcę, by straciła kontakt z rzeczywistością...Ma całe życie przed sobą.

Przygwoździło mnie to. Jestem, bądź co bądź, silna osobą - tyle w zyciu piekła przeszłam  że przetrwam i to. Ale dziś czuję, że ten kolejny cios mnie oszołomił. Jutro dojdę do siebie, ale dziś jest trudno.

Nie mogę na nikogo liczyć. Z męzem jestem na skraju rozstania- to człowiek bez jakiejkolwiek empatii, dla którego podejrzenie schizofrenii u córki jest kolejnym kamieniem do uderzania w nią, szydzenie, wyzwanie od wariatek, upadlanie. Nie jest zainteresowany  szukaniem pomocy , bo to byłby wstyd, że jego córka chora psychicznie, czy z zaburzeniem- co powie jego mama? Taki wstyd dla niej będzie, co ludzie o niej powiedzą?! Taka dystyngowana rodzina!

Moi rodzice zajęci są swoimi chorobami i awanturami. Do tego mama opiekuje się 84 letnią babcią  która niedawno ciężko przeszła półpaśca i teraz boryka się z problemami neurologicznymi.

Mam wrażenie, że jestem że swoimi problemami sama. Bardzo chcę pomóc dzieciom, a to wcale nie takie ładne.

Musiałam to z siebie wyrzucić. 

Dziękuję

 

 

 

 

 

 

[Javiolla]

W dniu 31.05.2022 o 21:06, Gość Nana napisał:

Od przeszło roku czasu moja młodsza 4 letnia córka zmaga się z ciężkim rzutem AZS. Od 3 miesięcy każda noc jest nie przespana. Emolienty ją uczulają.  Żadne maści przepisane przez przeróżnych lekarzy nie pomagają. ..Obecnie przyjmuje silne sterydy w tabletkach. Nie pomagają... Znów szukam kolejnych dermatologów, alergologów, innych szamanów...

A byłaś z nią u psychologa?  Wiem, że ma dopiero 4 lata, ale AZS często ma podłoże w psychice. Skoro ma toksycznego ojca to prawdopodobnie poczuła rozłąkę emocjonalną z nim, pragnęła uczucia z jego strony a nie dostała. Mózg aby zmniejszyć cierpienie sprawia, że skóra staje się mniej wrażliwa. Inna sprawa, że Ty będąc z nią w ciąży z pewnością czułaś się źle psychicznie i płód to odbierał przez 9 m-cy a więc teraz to może wychodzić. Może z Twoją psychiką było źle i dziecko będąc maleńkie nie czuło z Toba kontaktu, co powodowało stres, a ten często wychodzi na skórze ( w ciele) po pewnym czasie. Tak wiec skoro nie pomagają żadne emolienty to podłoże jest w stresie, traumach, przeżyciach dziecka. Moze psycholog pomoże w kwestii jakiegoś odstresowania dziecka, może poda jakieś metody, wesprze psychicznie. 

W dniu 31.05.2022 o 21:06, Gość Nana napisał:

Martwię się o nią. Mam nadzieję, że psychiatra zdiagnozuje, co dolega mojej córce, czy to coś poważnego, czy jakieś lęki rozwojowe.  Nie chcę, by straciła kontakt z rzeczywistością...Ma całe życie przed sobą.

Przykro mi. Życzę aby postawiono trafną diagnozę i aby córka zgodziła się sobie pomóc. 

W dniu 31.05.2022 o 21:06, Gość Nana napisał:

Musiałam to z siebie wyrzucić. 

Dziękuję

Jesteś bardzo silną kobietą i dzielną. Życzę jeszcze więcej sił, abyś umiała zostawić dziada i wiele szczęścia Tobie i dzieciom. Pisz jeśli będziesz miała potrzebę .