boję się przełamać

[Gość kkhgg]

Witam. Jak w temacie. Mam 26 lat. Od okresu dojrzewania czułam się inna od reszty rówieśników. Zmagam się od tego okresu z niską samooceną, brakiem pewności siebie, lękami przed rozmową (wśród obcych, w pracy, ale też wśród ciotek, kuzynostwa, ich partnerów i partnerów rodzeństwa). Podczas nauki w szkole miałam tylko koleżanki, którym pomagałam w nauce, na studiach to dużo Pań 30 i 40+ i nie czuję się komfortowo. Generalnie, w chwili obecnej, mam tylko przyjaciela, 14 lat starszego, na dodatek jednocześnie byłego partnera. Mam ochotę zakończyć tę znajomość, bo momentami przychodzę od niego w depresji (on mnie ciągle manipuluje, wykorzystuje finansowo, chociaż jest miły, zrobi od czasu do czasu obiad). Jestem załamana tym, jak wygląda moje życie. Siostra wzięła ślub i trafiła na normalnego faceta, a ja? Już przestaję wierzyć w to, że ktokolwiek wartościowy zwróci na mnie uwagę - jedynie nierób jak były lub alkoholik. Z jednej strony, czuję od niedawna, że mam wpływ na swoje życie (zmieniłam trochę wygląd), ale przestaję wierzyć w to, że będę taka, jak we wczesnym dzieciństwie. Bardzo chciałabym mieć normalnego faceta, normalnych przyjaciół. Chcę zapisać się na wolontariat i do grupy katolickiej, ale się boję. Boję się odrzucenia, wyśmiania i tego, że nie uda mi się przełamać. Boję się, że gdy tylko będę musiała mówić o swoim życiu (np. na tej grupie), bo będzie taka możliwość lub będę o to poproszona, popłaczę się i nikt mnie nie zrozumie, co najwyżej potraktuje jak psychola. Wiem, że nie wszyscy ludzie wykorzystują, ale wokół mnie jest dużo takich ludzi i nierzadko korzystają nadmiernie z mojej dobroci.

[Gość kkhgg]

Dodam też , że od dobrych 8 lat korzystam z pomocy różnych specjalistów - bez efektów. Obecną terapię mam za jakiś czas zakończyć, bo nie można być cały czas w terapii - tak powiedział mi psycholog.

[luukas]

grupa katolicka miała by wyśmiać ?
przecież to podstawa wiary aby szerzyć tolerancję...
toż to jakiś oksymoron...

[Gość Kkhgg]

Wiem, że to może dziwnie zabrzmiec, ale naprawdę wiele razy byłam wyśmiewana, więc nic mnie nie zdziwi.

[laurette]

Jestem od Ciebie mlodsza ale sadze, że Cie rozumiem. Nie dziwie się ,że jestes zalamana obecnym stanem i tym jak wyglada Twoje zycie bo ono się po prostu marnuje.
Uwazam,ze to swietny pomysl z ta grupą i wolontariatem. Masz szanse poznac tam ludzi a nuz jakiegos całkiem całkiem faceta? :) Dobrze ,że myslisz w tym kierunku bo wykazujesz sie tutaj checią aktywną do zmiany. Masz 26 lat pora efektywnie wplynąc na swoje zycie. Bez presji i desperacji jezcze ale musisz coś robić. Zacznij sobie od tego co wymyslilas i zobaczysz.
Aha. Od bylego faceta - nieroba, sie odseparuj raz na zawsze. Przeciez nie jest Ci do niczego potrzebny. Urwij kontakt jak najszybciej!
Powodzenia.

[Gość kkhgg]

Dziękuję za odpowiedzi. Mimo wszystko, panicznie boję się wyśmiania, zranienia, tego, że zawsze będę sama, bez pracy a z lękami itd. Związane jest to z moją nieciekawą przeszłością (nie tylko związaną z chłopakiem).

[martyna9666]

Każdemu z czystym sercem mogę polecić dobry Ośrodek Terapii Uzależnień SYMPTOM www.uzalezniony.pl lub www.terapia-leczenie.pl albo też fajną alternatywę dla kogoś kto woli nie wychodzić z domu : Terapia przez Skype http://www.terapiaprzezinternet.com

www.ukraina-pracownicy.pl

[Gość kkhgg]

I jeszcze, jak myślę o tym, w jaki sposób żyłam w przeszłości, jest mi niedobrze, robi się przykro i płaczę.