porzucona

[Gość zalamana1234]

Witam, spotykam sie z chlopakiem od prawie 4 lat. Od stycznia jest między nami kiepsko. W kwietniu uslyszlam od niego ze on juz nie chce się ze mną spotykać bo juz chyba nic do mnie nie czuje. Myślałam ze jakos dam sobie z tym rade. Niestety okazalo sie ze tak nie będzie. Plakalam prosiłam o spotkanie on zgodził się i sam powiedział ze nie wie co ma zrobić. Ze da nam czas ale ze nie obiecuje ile da rade próbować. Mija czas a my spotykamy sie coraz zadniej 1 w tygodniu mimo ze mieszkamy w tym samym mieście. Po tamtej sytuacji juz nie raz słyszałam ze to koniec i ze nic juz z tego nie będzie bo wszystko co do mnie czul juz wygaslo i ze mnie nie kocha. Ja wtedy zalamywalam sie, siedzialam sama w mieszkaniu i plakalam strasznie dzień w dzień. Miałam problemy ze snem, nie potrafiłam skupić sie w pracy i w glowie jedna myśl ze moje życie nie ma sensu, ze jest beznadziejne, dzieciństwo wspominam kiepsko przez ojca alkoholika(juz wtedy zadawalam sobie pytanie po co ja sie urodzilam) i ze nie chce zyc w tym popapranym swiecie. Obecnie nadal sie spotykamy bo czuje ze go do tego zmusilam. Na myśl ze nie będziemy razem- chociaż probuje sobie to wszystko przetłumaczyć w glowie, ze od poczatku sie różniliśmy, ze skoro nie moze być ze mną szczęśliwy to lepiej będzie jak znajdzie sobie kogoś z kim to szczęście będzie mógł dzielic- dostaje szalu, placze nie mogę się opanować, pisze, dzwonie, moje ciało aż sie trzęsie z rozpaczy do takiego stopnia, ze mam problemy złapać oddech, potrafię wsiąść w samochód i pojechać pod jego blok i czekać aż zejdzie. Chciałabym sie umieć pogodzić z jego odejściem i nie zachowywać sie w taki sposób żeby nie krzywdzić jego i siebie ale to mnie przerasta. Czy powinnam pójść z tym do specjalisty ? Czy czas pomoże mi sie z tym pogodzić? Prosze o rade bo czuje ze moze to się bardzo zle skończyć.

[ka-wa]

Tak, powinnaś skorzystać z pomocy psychoterapeuty.

[Gość dmfjkfhyre]

Za bardzo zaangażowałaś się od samego początku, zamiast traktować spotkania na luzie. Prawdopodobnie przyczyną była chęć zrekompensowania braku uczuć w domu rodzinnym. Dziewczyna łatwo poznaje chłopaka więc dasz sobie radę tylko nie angażuj się. Ciesz się ze spacerów i rozmów z kimś kto do ciebie pasuje.

[mgr Kamila Krocz]

Nie ma sensu przeciągać relacji,w którą partner się nie angażuje. I on jest nieszczęśliwy, męczy się i Ty nie nie jesteś szczęśliwa. Po co się wzajemnie unieszczęśliwiać? Rozstańcie się, dajcie sobie czas na przeżycie rozstania i przede wszystkim szansę na nowe znajomości. Tkwiąc w relacji, która tak naprawdę już nie istnieje, odbieracie sobie szansę na nowe, interesujące znajomości i związki. Pozdrawiam!

[Gość roshen]

Chyba każdy z nas był kiedyś bardzo mocno zaangażowany w związek. Aż za mocno, tak jak Ty. Nie przejmuj się, dziewczyno. Jesteś bardzo ale to bardzo oślepiona, jeżeli twierdzisz, że to ten jedyny i że nie znajdziesz lepszego. Zobaczysz, przyjdzie czas, że faceci będą podrywać Cię masowo i nie będziesz wiedziała, którego wybrać. Uwierz mi w to, że do tamga trzeba dwojga, a do miłości nikogo nie zmusisz. Fakt, przykre, że straciliście ze sobą 4 lata. Ale dlaczego Ty się tym przejmujesz, przecież nie każdemu się udaje, i nie oznacza to wcale, że nie czeka Cię prawdziwe szczęście. Twój chłopak moim zdaniem trochę stchórzył, pokazał niedojrzałość, skoro zranił Cię. Zawsze może do Ciebie wrócić, jeśli się opamięta. A tymczasem odpicuj się i leć na miasto poderwać nowego chłopaka, chociaż kokietuj i kuś facetów ubierz leginsy i jakaś bokserkę i zobaczysz, że zaczną do Ciebie zagadywać.