Jak jak radzić sobie z komentarzami ojca?

[Gość j...m]

Mam 17 lat. Mój ojciec jest DDA twierdzi że nie musi iść do psychologa ale to nieprawda. Wcześniej tego nie zauważyłam ale teraz się to nasiliło. Zdaniu typu: "myślałem że jesteś mądrzejsza" dobrze ze chociaż jeść umiesz sama" słyszę dość często. Boję się że przez to zaczynam popadać w depresję. Nie wysypiam się. Czasami zastanawiam się jak bezboleśnie skończyć z tym wszystkim. Nie mam z kim o tym porozmawiać. Chcę iść do psychologa ale moja mama tego nie rozumie. "dlatego że siedzisz w domu!!" Potrzebuję sensownychArgumentów jakją przekonać

[unna-1]

Twoja mama ma trochę racji. Powinnaś mieć własne życie, własne zainteresowania, to wtedy problemy z ojcem , nie będą aż tak dokuczliwe.
Psycholog nie jest cudotwórcą i nie rozwiąże wszystkich problemów, sama musisz sobie w życiu radzić.
Jeśli gdzieś się "wyszalejesz" np. na rowerze, wrócisz zmęczona, to będziesz o tym myślała, a nie o ojcu.
Jeśli ostro zabierzesz się za naukę, to też twoje myśli będą zajęte czymś innym.
Ważne, by dbać o ciało i umysł w równym stopniu, bo to jest niezbędne do normalnego funkcjonowania.

" Zdaniu typu: "myślałem że jesteś mądrzejsza" dobrze ze chociaż jeść umiesz sama" słyszę dość często"
Skąd takie słowa? Czy uczysz się? Czy pomagasz w domu? Co robisz?
Może ojciec ma rację, że ci wypomina lenistwo?
Ty uważasz, że ci dokucza, ale może on ma słuszność?
Ja tego nie wiem, zadaję tylko pytania. Ale jeśli tu leży sedno problemu, to nikt za ciebie tego nie zmieni.

[Gość rikk]

Mam podobnie, ale nie krytykuje ojca za alkoholizm bo wiem ze on psychicznie nie radzi sobie z problemami z urzędnikami i deweloperami i ma ich sporo. Ogólnie to dziewczyno nie bierz do siebie tego jak tata sie czepia, ale tez opamiętaj się i czasem odbębnij jakiś obowiązek domowy aby nie mieli pretekstu że nic nie robisz. Ogólnie to skup sie na sobie nie na ojcu, spróbuj go zrozumieć bo może ma on jakieś problemy i stąd jego nerwowość i uczepliwość . Powodzenia

[mgr Kamila Krocz]

Przykre komentarze z ust ojca są bardzo dla Ciebie dotkliwe, bo jest on Twoim rodzicem, pewnym autorytetem, na zdaniu którego Ci zależy. Nic zatem dziwnego, że takie deprecjonujące słowa uderzają w Twoją samoocenę. Najlepiej byłoby je ignorować. Wpuszczać jednym uchem, a wypuszczać drugim. Zdaję sobie jednak sprawę, że jest to bardzo trudne. Być może mama nie do końca rozumie Twoje uczucia, ale z drugiej strony, jestem pewna, że chce, byś była szczęśliwa. Mówiąc, że zbyt dużo przebywasz w domu, pewnie ma rację. Zagospodaruj swój czas, wyjdź z przyjaciółmi, idź do kina, na zakupy, do teatru, na rower czy chociażby spacer. Lepszemu samopoczuciu sprzyja wysiłek fizyczny. Pomyśl o uprawianiu jakiegoś sportu. Jeśli jednak zły nastrój będzie się pogłębiał, rozważ spotkanie u psychologa, chociażby szkolnego. Pozdrawiam!