zycie w zwiazku a marzenia

[Gość alka26]

Witam.mam ogromny problem,jestem juz u kresu sil..mieszkam z partnerem od kilku lat,wspolne zycie sprawilo ze stalismy sie zdenerwowani,zdepresjonowani bezsilni itp.mianowicie przez te lata doszlismy do wniosku ze oboje chvemy czegos innego od zycia,on ma stabilizacje,prace i marzenia zostania ojcem zalozenia rodziny zajmowanie sie swoja pasja.ja natomiast uwazam ze mam jeszcze czas na dziecie nie satysfakcjonuje mnie praca w fabryce, ani miejsce w ktorym mieszkam takie depresjonujace (nie Polska) ,zawsze bylam osoba zwariowana szalona, teraz jestem smutna placzliwa lekliwa i leniwa..zyje z dnia na dzien ale mam tego zycia dosc.moj partner robi dla mnie wiele rzeczybposprzata ugotuje kupo prezent..ale nie chce tego co ja! Mamy oboje trudne charaktery i oboje jak zaczniemy wrzeszczec to jedno drugiemu wypomina zmarnowane kilka lat zycia..klocimy sie coraz czesciej nawet o wybor wakacji nir mozemy sie dogadac bo jedno od drugiego oczekuje ze teraz ono powinno miec w tym zdanie i koniec wypominamy sobie oskarzamy sie o wszystko i nie potrafimy sie rozstac.kochamy sie ale nie umiemy z soba zyc.moim marzeniem z racji tego ze brak mi obowiazkow i nic tu nie mamv i tak jest wyjazd gdzies daleko sprobowanie zycia w cieplym kraju itp..a jego stabilizacja rodzina tu na miejscu..mam wrazenie ze rozgrywa sie za naszymi drzwiami dramat dwojga ludzi ktorzy nie potrafi zrobic niczego zeby byc szczesliwi i wolni..jestem zmeczona ciagle oskarzania wplywa na psychike czasami mam ochote walnac glowa w mur lub zniknac..a potem probujemy znowu i znowu..i to wszystko w czterech scianach domu bo przyjaciol i rodziny brak,,nie znamy recepty na to nasze zycie

[mgr Kamila Krocz]

alka26, każdy chciałby znać receptę na szczęśliwe i udane życie, ale nikt jeszcze takiej „złotej recepty” nie znalazł i obawiam się, że nie znajdzie ;) Napisałaś głównie o problemach w związku z partnerem, o tym, że jesteście ze sobą dość długo, mieszkacie razem, ale od dłuższego czasu żadne z Was nie jest zadowolone z relacji, bo rozmijacie się w oczekiwaniach. Ty chcesz czego innego, partner chciałby stabilizacji, spokoju, rodziny, dziecka, na co Ty nie czujesz się gotowa. Stąd rodzą się kłótnie… Chcielibyście coś zmienić, ale nie wiecie tak naprawdę co. Z jednej strony jest pragnienie rozpoczęcie wszystkiego od nowa, może nawet na własną rękę, a z drugiej strony żal tego, co już macie, poświęconego sobie wzajemnie czasu, energii, uczuć… Nikt nie podejmie za Ciebie decyzji, co dalej – czy zostać z partnerem i ratować związek, czy odejść i żyć „po swojemu”. Napisałaś, że pragniesz wyjechać z dotychczasowego miejsca zamieszkania do jakiegoś ciepłego kraju. Nie wiem, czy chcesz wyjechać sama, czy z partnerem, by tam budować wszystko od nowa. Podejrzewam jednak, że zmiana miejsca nic nie da, bo problemy zabierzesz razem z sobą. „Kochamy się, ale nie umiemy ze sobą żyć”. A jak to wyglądało na początku Waszej relacji? Umieliście ze sobą rozmawiać? Umieliście ze sobą żyć? Czego teraz brakuje? Może jest za dużo wzajemnych oskarżeń, pretensji, żalu, rutyny, oskarżycielskiego tonu, a za mało konstruktywnego dialogu? Może potrzeba popracować nad komunikacją, więcej mówić o swoich uczuciach, a nie atakować partnera? Zachęcam do przeczytania tekstów: Jak się kłócić? i Porozumienie bez przemocy. Poza tym, jeśli zależy Wam na związku, rozważcie skorzystanie z terapii dla par. Pozdrawiam i życzę powodzenia!